Awel kijk ik moest eigenlijk nog altijd ne post inhalen voor de wijvenweek ‘we zitten hier met een mening’. Read!
Ik zag een link naar dit artikel op fb, alweer een mooi standpunt (ik moet dringend switchen van krant trouwens). Een standpunt dat o zo waar is maar wie o wie heeft de euvele moed om te zeggen ‘ik ga het ànders doen’…en het ook werkelijk doen!
Voor wie geen zin heeft het artikel te lezen: het gaat (nog maar eens) over onze prestatiemaatschappij, over het feit dat de druk op onze kinderen alleen maar verhoogt, al van kleinsaf. Alles moet vroeger, alles moet beter, alles moet meer… En ouders durven ver gaan om hun kind te “begeleiden” naar de perfectie, de kilo’s rilatine die sommige kindjes al van jongsaf slikken omdat de ouders – onder druk van de maatschappij dikwijls – hun drukke kinderen ‘het zal we adhd zijn’ dan maar drogeren om ze kalm te houden, geconcentreerd vooral.
Waarom in godsnaam dromen wij allemaal van een kind dat zweeft door de lagere school, uitstekend presteert in de grieks-latijnse om daarna een perfecte landing te doen als burgelijk ingenieur of godbetert hersenchirurg. En dat natuurlijk allemaal in combinatie met een sport waar ie in uitblinkt, een muziekschoolcarrière en o ja ik vergeet de jeugdbeweging nog waar ie de nodige skills om uit te blinken in leiderschap gaat opdoen.
En grinnik niet te veel als je bovenstaande leest… want diep in je hart, niewaar???
Waarom krijgt een mama in de tweede kleuterklas te horen dat de turnjuf toch vindt dat de zoon het niet zo goed doet, beetje onhandig, motoriek die het wat laat afweten bij momenten. Tja kijk ze kunnen niet allemaal Donna-Donny zijn zekers. Het kind was nog geen 5 op het moment van de opmerking. Vindt hij het leuk in de turnles? ‘Ja ‘. Voila meer moet dat niet zijn. Topturnen zal aan ons voorbij gaan, wiehoew. Weer een paar middagen vrij in de week om buiten te spelen en onnozel te doen met ons fietske in de straat.
Ik voel me ontzettend oud als ik dit schrijf maar: in mijnen tijd was er geen sprake van oudercontact in de kleuterklassen, zelfs niet in de lagere school, ik kan me dat toch niet herinneren. In het 6e leerjaar ja, om te beslissen welke richting je best koos in het middelbaar, om daar dan vierkantig uw voeten aan te vagen en uw goesting te doen.
Nu eerste kleuter: 2 x oudercontact, tweede kleuter: 2 x oudercontact, derde kleuter: 3 x oudercontact. ik vraag me af wat dat in het lager gaat geven, ik peins dat ik elke week op school zal verwacht worden dan zekers? Waarom in godsnaam worden onze kinderen al van kleinsaf met argusogen gevolgt door ‘zij die het kunnen weten’ . Waarom krijgt een kind bij eht begin van de tweede kleuterklas, nét 4, de opmerking ‘ja ‘tis nog een jonge kleuter hé, hij zal toch nog een beetje moeten ‘groeien’. Ja hallo! Hoe lang mag een kind nog kleuter zijn in deze tijden? Zo van 2.5 tot 3.5 en daarna moet dat een volledig zelfstandig zijn naam schrijvende en letters herkennend wezen zijn met tig hobbies en liefst al uitzicht op één of andere topsportcarrière in afwachting van de academische loopbaan?
Ik ben op dreef maar ik ga hier stoppen… anders blijf ik schrijven, tja kijk het gaat dan ook over mijn stokpaardje. Misschien heeft het te maken met het feit dat er hier eentje rondloopt dat sowieso haar eigen weg zal moeten zoeken en vinden… ik weet het niet, in elk geval: ik zet mij faliekant af tegen elke druk die mijn kinderen zal opgelegd worden. En stamp ik daarmee tegen wat tenen awel het zij zo. Het geluk van mijn kinderen is mij heilig. Dat is het énige wat ik wil, dat ze gelukkig zijn. Is dat als voetballende topchirurg ok voor mij. Is dat als golfspelende boekhouder, ook ok. Is dat als klarinetspelende boomkweker, ook ok. Wat hij (want laat ons wel wezen de dochter zie ik nog niet sebiet klarinet spelen 😉 ) ook kiest, als hij het doet omdat HIJ er goesting in heeft en omdat hij er zijn energie en wilskracht in wil steken, mijn steun heeft hij. De goesting brandend houden, daar gaat het om, al de rest is bull**.
En ik roep iedereen op om hetzelfde te doen, als de generatie die nu kleine kinderen heeft stopt met dat idealistisch, compeet irreëel toekomstbeeld levend te houden, dan zàl er misschien ergens iets veranderen. Misschien. Ergens. Hoop doet leven.
#schakelt geitewollesokkenmodus uit# 🙂
durvendromendenkendoen 
Toen mijn bijna 3-jarige dochter welgeteld 1 maand naar school ging, kwam ze thuis met een knutselwerkje waar de juf als opmerking op geschreven had: “Werktempo veel te traag”. Kun je je dat voorstellen? Het is ondertussen 19 jaar geleden en volgend jaar studeert ze af als bio-ingenieur, maar ik dacht eraan terug toen ik je post las.
°trekt grote ogen* 😮
Hoera voor geitenwollensokken!
Je hebt volledig gelijk! Laat die kleinmannen gewoon klein zijn en zich amuseren. Later zullen ze nog genoeg moeten presteren. Ze stimuleren oké, ze pushen nee. Maar waar ik ook de zenuwen van krijg zijn ouders die er steenvast van overtuigd zijn dat hun kinderen kleine genieën in de dop zijn. Mijn oudste is ook een beetje een houten klaas, zoals wij hier zeggen, en Kleine Pruts is zo onhandig dat die zelfs zijn eigen voeten niet nodig heeft om over te struikelen. Kortom: het zijn gewoon kleine kinderen die leren met vallen en opstaan (letterlijk en figuurlijk). Bij ons is het trouwens maar één keer oudercontact per jaar.
Ewel, ik ben helemaal van hetzelfde gedacht.
Ik ook, maar toch ben ik met de oudste in de val getrapt. Nee, dat is niet juist, wij hebben altijd gezegd/aangevoeld dat de oudste in de 3de kleuterklas ging moeten blijven zitten (ken uw kind zeker?). Ondertussen hebben we onderzoeken bij het COS achter de rug en wachten er ons nog enkele bij een oogspecialist. Verdict: DCD, CVI en hypotoon. Niet gaan opzoeken hoor, los van die etiketten (want dat zijn het) wisten wij ook wel dat de oudste niet kon wat anderen konden en dat ze immens klungelachtig is.
Het “voordeel” van die etiketten is dan weer wel dat er wat ondersteuning komt, en nog veel belangrijker, begrip en geduld. Ja, ook van ons, want als ze voor de 10de keer die dag haar glas/beker omstoot, dan heb je het wel gehad.
Ik wil geen discussie starten, en ondanks de molen waar we nu inzitten, ben ik het 100% eens met je mening, maar ik ben wel blij dat men bij ons aan de alarmbel hebben getrokken (al wisten we het zelf al langer). En om één van de vooroordelen tegen te spreken: wij hebben een crème van een madam bij het CLB getroffen, die ONS helpt en een crème van een juf die er alles aan doet om Aukje op haar manier/tempo de dingen te laten leren.
o maar pas op de zoon krijgt ook logo nadat de juf signaleerde dat hij toch wel erg sliste en het was ook de juf die ‘hoogsensitief’ opperde toen ik aan mijn kind zijn gedrag niet aan uitkon. Ik pleit er niet voor dat ze de boel de boel laten hé maar beide zaken zijn nu dingen die mij buiten het oudercontact om gesignaleerd werden gewoon toen ik de juf eens zag bij het afzetten smorgens. Als er problemen zijn dan is het heel nuttig van daar aan te verhelpen en zoals je zegt het helpt vooral om wat begrip te krijgen (was met dat hoogsensitief ook het geval). Maar trop is teveel soms en ik krijg meer en meer de indruk dat ze élk kind wel ièts willen opplakken ook als er echt niets ad hand is 🙂
Ge hebt gelijk! Ge hebt overschot van gelijk!! Maar het is een valkuil waarvoor ik zal moeten opletten… Ik was zelf een kind-met-drukke-agenda (lees en versta: chiro, sportles, muziekles, dictie, klarinetles, harmonie, koor, typles,… de hele kluts!). Zelf heb ik dat nooit als een ‘last’ ervaren. Alles verliep vlotjes en op school nooit opmerkingen. Maar mijn broertje kreeg dezelfde agenda voorgeschoteld en kon daar NIET mee om (lees en versta: grenzen aftasten, schoolmoe, rebelleren)… ’t Zelfde nest, zelfde ouders, zelfde opvoeding. Maar twee verschillende kindjes… Het wordt een aandachtspunt bij mij, ik ben er me van bewust. Wat kan Luna aan en wat niet? Wat doet ze graag en wat niet? Hoe zwaar mag die agenda van haar belast worden? Hier was er al oudercontact in de crèche. Yep, in de crèche. En straks nog eens. En daarna mag ze naar school.
Ik heb daar deugd van om jouw postje goed te lezen. Want ik ben zo’n mama die haar kleine meid al bijna naar de dansles stuurde toen ze nét 2 jaar was. Om gelukkig nét op tijd te beseffen dat Luna liever ‘freestyle’ danst in de living met K3, dan als klein ukje voorgekauwde stapjes in te studeren. Maar ik was er wél bijna ingetrapt, in die valkuil. En ik zal er blijvend aandacht moeten voor hebben…
Héél treffend verwoord. Al vind ik persoonlijk het oudercontact bij de kleuters wel leuk, gewoon om te weten hoe Jools zich voelt in de klas. Bij ons ook geen diepgaande analyses, gewoon héél kort laten weten dat Jools aan het openbloeien is en dat ze graag komt. Meer moest dat voor mij dan ook niet zijn! En mij interesseert het geen reet wat mijn dochters later worden. Zolang “gelukkig” op het lijstje staat, ben ik content!
dat ik je gelijk geef, vermoedde je vast wel al 😉
Groot gelijk 🙂
Hier doen ze wel aan dans en zwem.. maar omdat ze dat willen. Ze zaagt al van haar 3j dat ze ballet wilt doen, nu ze 6 is mag dat eindelijk. Als ze wil stoppen, ok jammer maar dan is het gedaan (wel haar jaar uitdoen, waar ik dan haar weer andere dingen mee wil leren zoals doorzetten..)
Hier ook 3 oudercontacten in de kleuter en 4 in de lagere..
Mijn dochter wil ijscoman worden, dus geen hersenchirurgie hier 🙂 en ik laat ze doen.. want ze beloofd me gratis ijsjes zoveel ik wil :-)))
Hah, ons zoontje van 4 blijft ondertussen ook al meer dan anderhalf jaar volhouden dat hij later ijscoman gaat worden. Waarschijnlijk gaat het dan wel in een bus zijn waarmee hij dan naar Spanje zal rijden en mogen alle kindjes die ijs willen mee op de bus. Maar hij denkt ook aan ons, want als hij terug naar België komt dan gaat hij bij ons komen eten. En soms ga ik ook met de bus moeten rijden.
Maar soit, da’s naast de kwestie: Ieder kind moet zijn eigen weg zien te vinden in het leven, maar als ouder wil je natuurlijk ze natuurlijk alle mogelijkheden geven zodat ze zelf ook een idee krijgen wat ze juist willen. En aangezien er zoveel verschillende paden te bewandelen zijn kan dat voor een druk agenda zorgen 🙂 Pushen om overal de beste in te zijn is natuurlijk ook verkeerd maar anderzijds wil je hen ook stimuleren om proberen er het beste van te maken, zolang het ergens leuk blijft (een mooi resultaat kan ook leuk zijn).
Wat die kleuter-ouderavonden betreft, ik persoonlijk vind dat wel leuk om eens van de juf zelf te horen hoe de kleine het doet in de klas, om beter te weten te komen hoe hij zich daar gedraagt, wat haar idee is over zijn kunnen en vooral hoe zijn omgang met de andere kleuters is in de klas. Dingen die je aan de schoolpoort ook wel al eens vraagt of te weten komt (” ’t is toch zo ne lieven hé “) maar toch ook leuk is om er iets meer tijd voor te hebben zonder dat er 20 kleuters aan haar rokken hangen 🙂
Je hebt groot gelijk !
Toen ik begin september naar de info avond van de eerste kleuterklas ging, wist de juf te vertellen dat het belangrijkste was dit schooljaar om de kinderen een “werkhouding” aan te leren. Kindjes tussen 2.5 en 3.5 jaar! Ik heb efkens moeten slikken.
En in het eerste leerjaar moeten kinderen lezen naast de chronometer, hetzelfde in het tweede leerjaar bij het vermenigvuldigen… In “mijnen” tijd ging dat zonder chronometer ook en de juf had zo ook een idee wie ze in het oog moest houden zonder dat de kinderen stress opgezadeld kregen.
Als ik de verhalen hoor van vrienden rondom ons, lijkt het inderdaad ook de bedoeling om op elk kind een sticker te kleven: ADHD, hoog sensitief, autist, aandachtsmagneet…
Waar gaan we naartoe ?
Is iedereen zich eigenlijk bewust van de nevenwerkingen van rilatine ???
Toen mij duidelijk werd dat onze zoon niet naar het gewone onderwijs zou kunnen, vond ik dat heel erg. En ik vond dat vooral erg omdat ik schrik had voor “wat de anderen daarvan zouden denken”. Hoe stom is dat eigenlijk? Maar wel menselijk, want als mens vind je dat belangrijk: wat de anderen denken. Bewust of onbewust.
Ondertussen is alles op zijn plooi gevallen. (Al verwacht ik mij in de toekomst nog wel aan wat piekermomenten). Is hij nog steeds de vrolijke en leuke jongen die hij was. Kan hij ondertussen ook lezen, rekenen en schrijven. En wil hij later werken op een luchthaven. Cool.
(De Sint bracht hem dan ook een leuke luchthaven van playmobil 😉 )
Ik kreeg in de eerste kleuterklas de opmerking “hij is nog wel een beetje kinds hé” en ” misschien moeten jullie logopedie overwegen zijn R rolt”
wemme daar ook vierkantig ons voeten aan geveegd
Maar langs de zijlijn van het voetbalveld moet ik toch dikwijls op mijn tong bijten. Omdat ik het gevoel heb dat als ik niet iets zeg ik het idee geef dat het mij geen bal ( 😉 ) kan schelen, want letterlijk iedereen heeft daar commentaar zélfs toevallige voorbijgangers.
En ja topturnen zit er hier wél in wat mij al veel tranen en gepieker heeft gekost want hoe ga ik dat doen eens Marino terug in de week werkt? hem 3 keer in de week op training krijgen met nog 3 klein pagadders in de auto??? En den dag dat hij niet graag meet turnt stopt het ook maar hij doet het wél graag en met volle overtuiging en niet alleen op training, ik heb zo het gevoel dat mijn kind tegenwoordig meer op zijn kop leesft dan op zijn voeten 🙂
en wat oudercontacten betreft hier is dat 4 maal per kleuterklas en in het 3 X een evaluatiemoment in het 3de kleuterklas. En dit schooljaar zitten er in Thorben zijn klas dus 2 gebuiste kleuters :s
gebuisde ofcoz 😀