Wat ik zo mooi vind aan Maren is dat ze nooit (met spijt) achterom kijkt over wat was en voorbij is. Ik verklaar me nader met een voorbeeldje: ze was al weken aan het uitkijken naar een speeldate bij één van haar meters en peter. Ze was dan ook super enthousiast toen ze afgelopen zaterdag een ganse dag daar mocht gaan spelen. Veel kinderen zouden dan ’s avonds bij het afscheid een beetje lastig doen, wenen omdat het voorbij is, niet mee naar huis willen. Maren niet, ze pakt haar jas, ze gaat iedereen kussen en zegt ‘tot de volgende keer!’.
Zo ook als we op vakantie gaan, Tiemen zal – zoals ik- de voorlaatste dag al wat melancholisch worden en de dag dat we naar huis gaan wat down zijn. Maren niet, nooit. Daag Bollo, dààg Puk & Pelle, tot de volgende keer!
Niet achteromkijken maar de blik vooruit. Op naar het volgende avontuur. Ik vind dat zo een mooie eigenschap.
En ik wou dat ik dat ook een beetje beter kon zo af en toe. Gelijk nu zo als ik wat last heb van herfstmoeheid en de zomervakantiefoto’s me toch wat in een melancholische bui brengen.
durvendromendenkendoen 
Ik wou dat ik dat ook wat beter kon…