veertien

En toen was je veertien. Mijn kleine grote meid.

Een echte tiener ben je. Gamen, whatsappen met je vrienden, oogrollen als moeder vraagt om je was naar beneden te brengen of om je boekentas netjes op te bergen. Zelf beslissen wat je gaat aantrekken en de meest bizarre combinaties ook echt aandoen. Dol op je katten Pebbles en Charlie en konijn Mozart. Vooral Pebbles is je dikke vriend, elke dag vind ik jullie wel ergens samen in knuffelmodus. Vrijheid willen: “ik ga alleen basketballen op het pleintje hoor!”, ‘ik ga alleen naar de scouts mama!’.

Ik pleng dikwijls eens een traantje van ontroering en onmetelijke trots als ik je ’s morgens zelfzeker en vol vertrouwen de poort van je school zie binnenstappen. Vuistje aan de persoon die toezicht heeft, zwaai langs hier en langs daar naar iedereen die opmerkt dat je er bent. In de klas ben je een verbindende factor vertelt je meegroeier. Je durft al eens luidkeels je mening zeggen over saaie lessen of rekenblaadjes en dwingt daarmee respect af bij je medeleerlingen. ‘Ammai wat durft die zeg’. (of dat de gewenste manier is om respect af te dwingen laten we even in het midden)

Je bent gelukkig soms ook nog echt mijn kleine meid. ’s Avonds kom je heerlijk naast mij liggen en komt er een zoekboek boven en zoeken we samen op één pagina. Daarna wrijf ik je voetjes in met ‘goedruikcrème’ en kam jij mijn haar. Kleine rituelen waarmee we samen de dag afsluiten. Je durft dan ook soms eens je hart openen bij mama. Kleine verdrietjes komen naar boven en samen proberen we die dan een plaats te geven.

Ook fysiek ben je klein. 142 cm en er zal niet al te veel meer bijkomen zei de doc. Ik heb het daar lastiger mee dan ik op voorhand had ingeschat. Want ik zou het soms echt vergeten maar uiteraard is er dat extra chromosoom die je leven een andere wending geeft dan voorzien. Je zal nooit het rijbewijs halen waar je luidop van droomt en waar ik niet goed van weet hoe ik jou dat moet vertellen. je zal nooit écht trouwen en kinderen krijgen en ik weet niet goed hoe ik jou dat moet vertellen. Je zal nooit samen met je eigen gezin een thuis uitbouwen en ik weet niet goed hoe ik jou dat moet vertellen. Voorlopig is mijn antwoord op al jouw vragen en wensen die ik nooit zal kunnen vervullen: als je 21 ben. Voorlopig vind je dat nog een ok antwoord. Ik heb nog zeven jaar om een betere uitleg te vinden dan: sorry, dat extra chromosoom zorgt ervoor dat je al die dingen nooit zal kunnen of mogen doen.

Stap voor stap en samen vinden we de antwoorden wel hoop ik. Een hele gelukkige verjaardag mijn kleine held. We focussen op de dingen die wél kunnen en waar jij zo geweldig van geniet allemaal. Vier goed. We vieren met je mee.