Elf

Vandaag, om 12.45 uur is het exact elf jaar geleden dat ik mama werd. Enfin, je bent uiteraard al een béétje mama van zodra je zwanger bent maar toch… dat ongelooflijk op je adem pakkend ‘dit is voor echt en ook wel voor altijd’ gevoel dat komt er toch maar op het moment dat ze dat rood krijsend wriemelend bundeltje op je buik leggen.

Elf dus wordt hij vandaag. En  – buiten het eerste jaar uiteraard wanneer dat hulpeloze baby’tje verandert in een vrolijke peuter – denk ik niet dat er sindsdien al een jaar gepasseerd is waarin hij zo veranderd is. Gegroeid, uiteraard in lengte maar vooral ook mentaal. Vorig jaar in september vertrok er een heel onzeker, sommige dagen zelfs huilend kindje naar school. Hij ging echt niet graag naar school, lag in de knoop met zichzelf en dat straalde uit op zijn relatie met zijn vrienden, met zijn juf… Echt niet leuk. Gelukkig was er hulplijn L. die hem wat hielp om dingen te plaatsen en met zichzelf uit te vechten. De bosklassen eind januari waren een kantelmoment. Hij kwam zelfzekerder naar huis, er was duidelijk een inniger band met een aantal vrienden en ook de juf, die hem fantastisch begeleid had tijdens de bosklassen, kon plots niet veel meer mis doen.

De maanden passeerden en ik merkte aan hele kleine veranderingen dat hij zich goed voelt in z’n vel. Alleen snoep gaan kopen bij een winkel hier wat verder, alleen naar de bakker en beenhouwer gaan, alleen naar het zwembad vertrekken en al wat zwemmen voor Maren en ik er waren. Alleen naar vriendjes gaan en ook alleen weer naar huis komen. Vriendjes die hier graag en veel over de vloer komen…

En sinds de school herbegonnen is: elke dag alleen met de fiets naar school en ook weer alleen naar huis komen. Zelf vragen om naar de scouts te mogen gaan en het nog leuk vinden ook. Alleen slapen… oh boy.. ik had bijna de moed opgegeven maar kijk na bijna 11 jaar was het dit weekend ineens ok als ik niet meer bij hem sliep. Ik moet ook niet meer aandringen om huiswerk te maken.. hij houdt het zelf redelijk goed bij.

Dat hij dus groot wordt. En dat ik onnoemelijk trots ben op hem. Over hoe hij nadenkt over sommige dingen. Een mening heeft en die ook durft uiten. Dat hij niet tegen onrecht kan. Dat hij oprecht verdrietig is als een klasvriendje onheus behandeld wordt. Dat hij oog heeft voor mensen die het wat minder hebben dan ons en daar de hand naar uitsteekt. Dat hij de dingen niet ‘for granted’ neemt maar heel goed beseft dat hij met zijn spreekwoordelijk gat in de boter gevallen is. Dat hij zo goed voor zijn zus zorgt ook al is dat niet altijd even evident. En hij is zo grappig, hij heeft een soort droge humor waar ik bij momenten van onder tafel lig van het lachen. En de passie waarmee hij voetbalt, speelt, gamet, supportert…

Enfin u begrijpt ik ben zijn grootste fan.

 

Advertenties

Dingen die ik met u wil delen 2018/2

En? Al bekomen van de back to school race en alles wat erbij komt kijken? Hier begint alles wat in zijn plooi te vallen precies.. waar ik vorige dinsdagavond het gevoel had om achter echt àlle feiten aan te hollen, was er vanavond toch redelijke controle. Oef. Al blijft er uiteraard verbetering. Er ligt hier nog een stapel te plooien was op tafel en alle post van de afgelopen anderhalve week ligt ongeopend naast mijn buro maar bon.. als het dat maar is niewaar.

De kinderen zijn allebei goed gestart, de ergste drukte op het werk ebt eventjes weg en er is zelfs tijd om toe te geven aan mijn guilty pleasure, zijnde elke avond te laat gaan slapen want Gert late night is er terug. En hoe zeer ik ook elke avond zeg: na de eerste commercial pauze ga ik slapen… not dus. enfin, nog 5 weken te gaan (waarna waarschijnlijk de Slimste weer begint zeker? Ben ik weer gesjareld haha).

Ondertussen proberen we hier thuis onze tuin wat onder controle te krijgen en daar komen grote knijpmessen, hakselaars en boomzagen aan te pas want oh boy.. onze bamboestruik begon zich zo precies wel heel erg thuis te voelen. Ondertussen is hij vakkundig een kopje kleiner gemaakt en kunnen we beginnen met alle takken en bladeren te verhakselen. Tjakka. In de voortuin is het vooral onkruid wieden en tuinkabouters terugvinden tussen de uit de hand gelopen kruidenstruikjes. Iets voor in het weekend.

Heb ik al verteld over Gaston? Ik dacht het niet. Gaston is de grasgroene sprinkhaan die al sinds het begin van de zomer meerijdt met mijn auto. Niet in de auto maar er ergens op, aan de buitenkant dus. Hilarische taferelen heeft dat al opgeleverd en de kindjes en ik hebben véééél fantasie dus Gaston de sprinkhaan heeft al veel avonturen beleefd tijdens zijn ritjes met ons. Zo reed hij bijna de ganse weg naar Amsterdam dus mee middenin op de motorkap van de auto. Met te grote pilotenbril op zijn hoofd en zéér stevige zuignappen onder zijn poten (ah ja, met al die tegenwind.. dat kan toch niet anders? Toch?) Enfin, ik betreur het dat ik niet beter kan tekenen want ik zie het zo voor mij. In elk geval, elke keer als we denken: en nu is hij echt verdwenen… dan is hij daar plots terug! Op de spiegel, op het dag van de auto, op mijn voorruit…. gezellig toch. En echt geen idee waar zijn huisje is op/onder/in mijn auto hé… We vonden Gaston een gezellige naam voor een sprinkhaan dus voilà, extra gezinslid check.

Voor dat andere gezinslid, Mr. Emilio Romano, onze 9jarige Italiaanse raskat (in his dreams that is) is de herfst duidelijk begonnen. Hij is weer lekker zacht want zijn wintervacht begint terug te groeien, hij eet dubbele porties én mijn bed is weer zijn uitverkoren slaapplek. Elk jaar begint de herfst in zijn hoofd vroeger en vroeger precies. Enfin ik klaag niet want ik vind dat best gezellig zo een kat aan mijn voeten.

Als u nog recepten hebt voor lekkere soep: shoot. Ik ga me er in het weekend eens aanzetten om eens wat soepen te maken en in te vriezen per portie zodat ik altijd iets gezond heb als lunch. Want dat gewicht… dat blijft hier serieus hangen plots. De koeken in de kast minderen wel… zou er een verband zijn? Ook daaraan merk ik dat de herfst naderbij komt dus… moeder heeft weer veel meer zin in zoet. En ik wil dus echt nog 5 kg kwijt liefst… zéker eigenlijk!

septemberblues

Of niet? Ik weet niet hoe het bij jullie zit maar hier zijn de batterijen na de lange fantastische zomer eigenlijk redelijk goed opgeladen. En we kijken er gelijk alle drie  wel naar uit om er terug in te vliegen maandag!

Tiemen start het zesde leerjaar al zeg… fiew.. dat komt toch wel even binnen zo.. de laatste keer dat mijn 2 bloedjes samen door de schoolpoort gaan op 1 september.. snik! Maar hij kijkt er naar uit.. we geloven er heilig in dat na het toch wat moeilijke vijfde leerjaar (waar hij uiteindelijk toch met flying colors doorrolde) we voor een leuk afscheidsjaar van de lagere school staan. Hij zit bij de juf die hij wou samen met zijn beste vrienden.. what could go wrong? (kuch… ffw binnen enkele weken mijn ongetwijfelde klaagzang haha). maar bon, in tegenstelling tot vorig jaar dus: goesting om eraan te beginnen, uitkijken naar avonturenkamp en naar eindelijk de grootste te zijn op school. En hij start ook met scouts! Na 4 jaar Gentse voetbalschool had hij het wat gezien maar hij wou wel eens proberen in de scouts waar zijn vrienden naartoe gaan dus ging hij vandaag eens proberen. En hij kwam dolenthousiast naar huis… moeder weet dus wat gedaan deze week… een scoutsuniform en bottines scoren! (in ruil voor een heerlijk rustige zaterdagnamiddag vanaf nu! )

Maren gaat naar het tweede  leerjaar…. Ze zal bij dezelfde juf zitten waar Tiemen ook bij zat. Gerust gevoel voor mama want topjuf. Maren heeft heel wat uurtjes ondersteuning gelukkig (gelukkig voor juf maar ook voor haarzelf). Ik ben heel benieuwd hoe ze gaat reageren als ze dinsdag ziet wie haar ondersteuningsjuf is de komende maanden.. (één van haar scoutsleiders haha). Ze vraagt al gans de vakantie naar haar vaste ondersteuningsjuf (die een half jaartje ertussenuit is) dus aanpassen wordt het sowieso. De stagiair ortho die Maren ook gaat ondersteunen kwam al eens kennismaken en dat viel wel goed mee… ze heeft er zin in en het klikte precies wel. Maren zei de moment zelf niet veel maar heeft ondertussen toch al een paar keer gevraagd naar juf Lien. Hobbygewijs blijft ze uiteraard naar de Akabe scouts gaan maar gaat ze vanaf half september ook elke week G zwemmen doen. Hopelijk kunnen we zo wat vorderingen maken dit schooljaar zodat mama vlug wat geruster is als dochterlief beslist om het diepe in te duiken.

Mama dan… gaat een beetje verder doen op het elan van de afgelopen maanden…Mijn superdrukke maar o zo toffe job verder doen. Elke week proberen van 2 x het zwembad in te duiken. Mijn gezond leven van voor het verlof terug wat oppikken (want toch net te veel croissantjes en andere lekkere dinges gegeten de afgelopen weken). En mijn vrijwilligerswerk wat herschikken… wat meer energie op school achterlaten (waar ik elke week nog een extra lesuurtje ga helpen joepie 🙂 ) en wat minder bij Downsyndroom Vlaanderen. Ik blijf hoofdredacteur van het ledenblad maar that’s it. Geen ambitie momenteel om dat uit te breiden, misschien als de kinderen wat groter zijn. En ons huis, dat sinds deze zomer toch in een min of meer constant aanvaardbare staat ligt, verder zo houden. Dus wat regelmatiger de stofzuiger en stofvod ter hand nemen.

Het was een mooie zomer, we hebben fijne herinneringen gemaakt maar we zijn dus helemaal klaar voor een even fijn najaar!

 

spelen met taal

Al van kleinsaf hou ik van taal. Van letters, woorden, zinnen. Ik weet niet hoeveel boeken ik al gelezen heb maar het zijn er véél! Niet alleen geschreven taal maar gezongen (sommige songteksten zijn toch echte pareltjes) en uiteraard ook gesproken. Ik ben echt stikjaloers op mensen die een ganse zaal stil kunnen krijgen door gewoon te vertellen of door met taal te spelen emoties oproepen.

Toen de kindjes geboren werden kregen ze elk een spreuk mee van mij. Die van Tiemen is geïnspireerd op een uitspraak van Victor Hugo. Ik zette ze ineens op zijn geboortekaartje, omdat ik ze vond passen in het gegeven dat ik een bewust alleenstaande mama werd. Voor Maren geraakte ik er eerst niet uit en het was pas nà haar geboorte dat ik haar spreuk vond. Ik wou er wat dezelfde woorden als bij Tiemen in maar toch iets anders. Het is iets wat ooit door Eleanor Roosevelt gezegd is blijkbaar.

En zo kregen ze allebei dus wat wijze woorden mee, een inspiratiebron voor als ze ooit zoekende zijn, woorden die hun leven kunnen kleuren en richting geven.

Waarom blog ik daar nu vandaag over? Awel, een tijdje geleden ging ik op bezoek bij een vriendin en ze toonde mij fier haar kunstwerkjes die ze met handlettering gemaakt had. Je kan daar echt ongelooflijk mooie dingen mee doen! En toen dacht ik: eigenlijk zou ik die spreuken van de kindjes wel eens deftig willen laten vastleggen en inkaderen. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en vroeg ik haar of ze dat wou doen voor mij. De lieve engel zei ja en voilà enkele weken later staan hier 2 mooie kaders op mijn kast te blinken. Mercikes E.!

Links is de spreuk van Tiemen, rechts die van Maren. Ik ben er zo blij mee!

Dingen die ik met u wil delen 2018/1

Ik ging vorige week met Maren naar de orthoptiste in UZ Gent  voor haar viermaandelijkse checkup voor haar oogje dat wat scheel kijkt en ik kwam boos buiten. Pfff… 2 uur hebben ze ons daar alweer bezig gehouden zeg. Gek word ik daarvan. En waarom die controle zo dikwijls moet? Tja, dat zeggen ze niet… na de volgende keer kunnen we het op 2 x per jaar brengen mevrouw. (ik wou eigenlijk 1 x per jaar maar soit dat zit er dus niet in blijkbaar). Bij de afsprakenbalie kregen we dan nog het leuke nieuws dat we de volgende keer bij de oogarts zelf moeten zijn en begrijpe wie begrijpen kan maar er is dus geen enkele kinderoogarts die op woensdagnamiddag consultatie heeft. Ik mocht blij zijn dat we de allerlaatste afspraak van 2018 nog konden krijgen. Een donderdag om 11 uur..  (o ik ben zo blij! Echt! insert sarcasm emoticon)

Enfin gelukkig mochten we daarna naar onze favoriete opticien! Optiek Het Oog in De Pinte is gekend als dé optiek waar je moet zijn voor een leuke bril voor op een downsnoetje. Na veel passen en hm en misschien en nee en vooral mama die nogal moeilijk deed (oops) vonden we een consensusbril. Die we de dag erna meteen mochten ophalen ook. Maren heeft ‘m nog niet veel afgezet, hopelijk is ze ‘m niet beu tegen 3 september.

bij een serieuze bril hoort een serieuze blik 😉

Deze week mocht ik nog eens naar het UZ crossen, dit maal voor mij. Ik ga daar namelijk sinds een jaar of 2 bij de ‘angsttandarts’. 2 jaar geleden nam ik het dappere besluit (allé ik vind dat toch ) om eindelijk na veel jaren van miserie mijn tanden eens heel deftig te laten nakijken en in orde zetten. Dat resulteerde in een redelijk dramatische ziekenhuisopname en een chronische blaasontsteking (hier kan je het hele verhaal nog eens lezen). Maar bon ondertussen zijn de tandjes helemaal ok, ben ik min of meer op mijn gemak bij mijn favoriete tandartse en kreeg ik na jààààren miserie eindelijk eens bij de halfjaarlijkse controle het leuke nieuws dat ik géén gaatjes had! WIE-HOEW!

U weet dat ik in juni een dipje had. En dat ik toen ook begon met op mijn eten te letten en te zwemmen. Awel dat resulteert in ondertussen al 8.5 kg minder op de weegschaal! Goed hé! We doen dapper verder! Het slapen betert ook wel wat… mijn nieuwe slaapmedicatie zorgt ervoor dat ik toch 6-7 uur per nacht slaap.. eigenlijk nog te weinig maar bon, het is wat het is. Het helpt ook niet dat dochterlief deze zomer het vroege opstaan ontdekt heeft en me elke ochtend pokkenvroeg uit mijn bed jaagt (en de zoon is een nachtraaf dus die geraakt er ’s avonds niet in..). Mentaal is het so en so, ik merk dat ik me nu al terug zit op te jagen in schoolse zaken en dat zou eigenlijk niet mogen. De zoon kijkt licht uitgedrukt NIET uit naar 3 september en ik begin zelf toch wat zenuwen te krijgen voor de eerste weken voor Maren die én een nieuwe klasjuf én een nieuwe ondersteuningsjuf én een nieuwe stagiair krijgt en dat in een ook totaal andere klas. Kuch. Enfin de dochter maakt daar waarschijnlijk en hopelijk minder problemen van dan de mama.

Nog 2.5 week en de zomervakantie zit er al op zeg… gelukkig hebben we nog een paar daagjes zee om naar uit te kijken eind augustus! We tellen al af!

finito met de vakantie!

Onze dagen in de Westhoek zitten er al weer op! We hadden een topweek, blij dat we de koelte van het platteland konden opzoeken tijdens de grote hitte. Het enige vervelende waren de vele vliegen en muggen maar bon, dat zal dan eigen zijn aan het boerderijleven zeker…..

We hebben wat afgewisseld tussen dagen van echt niks doen (ik lezen en kindjes buiten spelen) en uitstapjes… we gingen ook bijna elke dag eens tot aan de kust: Oostduinkerke, De Panne, Bray-Dunes gewoon een ijsje gaan eten en wandelingetje maken op het strand en ook 1 keer in de zee gaan zwemmen! De kindjes vonden het top! We gingen een namiddag zwemmen en ijsje eten met een vriendin en  we gingen nog eens op bezoek in De Zonnegloed. De week is voorbij gevlogen zoals altijd.

Om onze vakantie leuk af te sluiten gingen we gisteren nog eens naar het Boudewijnpark. Maren is gek van de dolfijnen en zeeleeuwen dus combineerden we de shows met een plons in het leuke zwembad daar en (omdat het écht vééél te warm was) met een uurtje binnen spelen in de binnenspeeltuin.

En nu is het back to reality. Ik wil hier thuis nog wat opruimen en poetsen want eens ik aan het werk ben, komt dat er dus niet meer van.  Morgen moet Maren nog op driemaandelijkse controle bij de oogarts (ze heeft een scheel oogje dat wat opgevolgd moet worden) én zullen we daarna ineens doorrijden naar de opticien om een nieuwe bril want kuch overijverige opruimmoeder heeft per ongeluk de bril op het containerpark gezwierd begin juli (hij zat nog in de kapotte boekentas blijkbaar… OOPS). Ik ga Tiemen zijn lijstje van schoolspullen al eens opzoeken en checken of we alles hebben, de kledij nakijken zodat we even voort kunnen… en maandag is het back to work! Met veel goesting! ECHT! Ik kijk er naar uit om terug onder de grote mensen te komen na bijna 5 weken tussen mijn kindergeweld haha… Eventjes andere dingen doen dan constant bemiddelen tussen wie nu op de tablet mag of wie nu de tv mag claimen!

zwemmen

Wat een zomer is dit hé! Za-lig! Ik kan goed tegen de warmte (al hoeft die 38 gr van vorige week niet echt..) en ik ben gek op de zon dus van mij mag dat gans de zomer zo een weertje blijven….

Wij hebben op het einde van onze straat een openluchtzwembad dat enkel open is in juli en augustus. Dikke chance met dit weer dus. De afgelopen jaren gingen we er 1 à 2 keer per zomer zwemmen maar nu… ik denk dat we zo al ongeveer elke dag gaan zwemmen zijn. Altijd tegen het einde van de namiddag, dan is er wat minder volk en kunnen we wat afkoelen. We zijn alle drie waterratten, Maren kan jammer genoeg nog niet zwemmen (work in progress maar zoals alles langer duurt bij een kind met Down is dat niet anders met zwemmen helaas) maar ze amuseert zich te pletter in het kinderbadje. Ik ken waarlijk geen enkel kind dat zo lang onder water kan blijven trouwens… elke keer als ik denk: ok nu spring ik er achter want nu scheelt er écht iets komt ze proestend en schaterlachend terug opduiken (niet goed voor mijn hart en ook niet voor dat van de redders vrees ik). Tiemen amuseert zich met zijn duikbril (en neemt al eens een vriendje mee) en ik koel gewoon een beetje af in het kinderbadje. Ièmand moet de onderwaterliefhebber in de gaten houden hé.

Maar ik ga dus zoals al eerder verteld sinds eind mei 2 x per week mijn kilometerke zwemmen in een ander zwembad, 10 min. rijden met de auto, 5 min uitkleden, 40 min zwemmen, 10 min douchen en aankleden en 10 min terugrijden. 2 x een dik uur dus dat ik weg ben. Jammer genoeg moet ik telkens zorgen dat er een oppas is voor de kinderen, al denk ik dat ik volgende week toch eens ga uittesten of het zou lukken om de kinderen alleen thuis te laten terwijl ik ga zwemmen. Tiemen is oud genoeg die blijft al alleen thuis. ‘tis alleen mijn koppige madammeke die graag de plannetjes uitvoert die in haar lieftallig hoofdje zitten die ik geen 100% vertrouw. Maar als ik een aantal voorzorgsmaatregelen neem (de badkamer afsluiten zodat ze niet alleen kan douchen, de deuren naar buiten op slot doen en de sleutel ergens hangen waar Tiemen bij kan maar zij niet, zorgen dat ze genoeg eten en drinken bij de hand heeft zodat ze niet zelf op zoek gaat..), dan vermoed ik dat het wel moet lukken. Tiemen heeft een telefoon dus die kan bellen naar iemand als er echt iets zou gebeuren en de buren zijn er uiteraard ook nog. Ik voel een loslaatmomentje aankomen..