the lucky few

Rond mijn verjaardag schreef ik dit bericht. En ik vergat de weken daarna eigenlijk een beetje het vervolgbericht te schrijven, namelijk wat ik dan wel van mijn bucket list gestreept had! Bij deze dus…

Op 1 mei verzamelden we met enkele ouders in een tattooshop in Gent. De sympathieke Farid deed speciaal voor ons zijn shop open zodat we allemaal samen die ene speciale tattoo konden laten zetten…

Begin dit jaar kwamen enkele ouders in de Verenigde Staten samen op het idee om een tattoo te ontwerpen om de verbondenheid tussen ouders van kinderen met downsyndroom te laten zien. Het werden drie pijltjes (drie chromosomen 21) en ze noemde de tattoo ‘the lucky few’ naar een boek dat de ervaringen van ouders rond downsyndroom bundelt.

Ik vond het direct een top idee, ik was al lang aan het nadenken over een tattoo, iets kleins en fijns met een mooie betekenis. Dit was ideaal… alleen vond ik het jammer dat ik met de lucky few tattoo alleen Maren op mijn lichaam zou laten vereeuwigen. Een vriendin had wat hetzelfde gevoel en ontwierp een eigen tattoo:  2 hartjes voor haar 2 kindjes, in 1 hartje de lucky few tattoo verwerkt voor haar dochter met down…. het was prachtig en ik was meteen verkocht. Ik toonde het aan Tiemen en hij glunderde.. blij dat hij ook een plaatsje kreeg.

1 mei werd een heel speciale dag…. hapjes en drankjes en gezelligheid.. maar vooral een levenslange verbondenheid met de andere mensen die die dag de tattoo lieten zetten: mama’s, papa’s, een broer, oma, opa, tante, nonkel…. zo een dag om in te kaderen.

Ik ben nog altijd heel blij met het resultaat en uiteraard heel trots om bij ‘the lucky few’ te horen…

Advertenties

Hoop

Gisteren werd er ergens in Vlaanderen een kindje met Down geboren. Een zeer bewuste positieve keuze na een NIPT. En ergens anders in Vlaanderen zijn er momenteel ouders zeer hard alles aan het afwegen. Het hart zegt ja… en érgens weten ze wel dat dat eigenlijk alles is wat zou mogen tellen maar er is tijd nodig. Tuurlijk moeten ze daar goed over nadenken en weloverwogen kiezen. Ik ruik al de ja eerlijk gezegd want ze werden de afgelopen week, toen ze op zoek naar info bij de warmste familie van Vlaanderen  terecht kwamen, gebombardeerd met eerlijke, mooie, warme verhalen en de meest schattige, fiere, mooie foto’s… We gaan ze plat knuffelen dat is een feit.

Ik durf voorzichtig dromen dat het dan toch niet gedaan zal zijn na ‘onze’ generatie. Dat er een tegenbeweging ontstaat van mensen die heel bewust kiezen voor. Dat er toch nog een toekomst is voor mensen met downsyndroom. Dat onze kinderen niet de hekkensluiters worden. Dat het zin heeft dat we nog maar eens vechten om gehoord te worden in debatten rond inclusie en bij uitbreiding het ganse M-decreet, dat we ons gram proberen halen bij controle artsen, dat we alles op alles zetten om ervoor te zorgen dat onze kinderen krijgen waar ze recht op hebben: een leven zoals elk ander kind, met alle mogelijke kansen.

Die van mij is net terug van scoutskamp. Vol verhalen over alle deugnieterij die ze uitgestoken heeft met haar partner in crime G. Met een koffer vol pottenzwarte kleren en doodmoe maar wat heeft ze weer genoten. Al die jonge mensen die 10 dagen van hun verlof opofferen om onze gastjes ook een scoutskamp te geven verdienen een standbeeld. (Mercikes Sjim Akabe) Dat het dus nog lang mag kunnen.. dit!

Amsterdam baby!

Een mens plant en organiseert en kijkt maanden uit naar een uitstapje en dan is het voorbij voor je het goed en wel beseft! Maar… zo voor herhaling vatbaar.. wat een heerlijke stad is Amsterdam!

Dinsdag tegen de middag vertrokken we met de auto richting Amsterdam Arena. Want uiteraard wou de zoon dé voetbaltempel van Nederland zien, ruiken en voelen. We hadden tickets op voorhand gekocht voor de rondleiding om 15 uur maar om 14.00 uur waren we al ter plaatse en mochten we gewoon aansluiten bij de rondleiding die net ging starten.. vlotjes! Na een uitgebreide toer in en rond het station eindigden we uiteraard in de fanshop waar de zoon meteen met een indianengehuil op een truitje van Johan Cruyff afstormde. Kuch en nog eens kuch want redelijk boven het bedrag wat ik eigenlijk in mijn hoofd had om uit te geven maar bon… je leeft maar één keer zeker en met de plechtige belofte dat er géén gezaag meer ging komen om watdanook de rest van de trip rekenden we het truitje af. We dronken nog iets op het terras en zochten daarna onze weg richting hotel.

 

Leve de GPS en de lieve Amsterdammers die de gekke Belgische gelukkig overal netjes tussenlieten zelfs als ze plots van het eerste naar het vijfde rijvak moest scheuren om een afrit niet te missen. Oops en sorry Amsterdam, ik heb daarna netjes mijn auto voor 48 uur in de P&R achtergelaten en het openbaar vervoer genomen. Kwestie van geen hartinfacten meer te veroorzaken. Haha.

Ons hotel lag vlakbij het RAI complex. Iets buiten het centrum dus. Bewust. Ook in Parijs koos ik een hotel buiten het centrum zodat we ’s avonds lekker rustig konden bijkomen van alle indrukken. Mooi hotel, redelijk nieuw, zeer vriendelijke mensen, mega grote en prachtig ingerichte lounge. Ik had er alleen net op gelet dat ik ipv twinside beds 1 queensize bed geboekt had… aarrghhh… enfin, gelukkig is de zoon een iets rustiger slaper dan de dochter en viel het dus nog mee met het bed delen. Nadat we ons geïnstalleerd hadden trokken we nog richting centrum om eens te kijken waar juist het museumplein lag en om iets te eten.

We verplaatsen ons gans de trip met de tram. Goedkoop en stipt openbaar vervoer met vriendelijke mensen. (drie dingen die het openbaar vervoer in Gent mist..). Een vriendelijke mevrouw gaf ons alle uitleg die we nodig hadden en zo belandden we na een kwartiertje al aan het Rijskmuseum en dus het museumplein. Tiemen was direct enthousiast. Zeer toeristisch maar ook ergens toch wel gemoedelijk met een speeltuin, waterpartij, veel groen en uiteraard dé letters. We installeerden ons op een terrasje en aten iets, ons ondertussen vergaapt kijkend aan de meest halsbrekende toeren die uitgehaald werden om toch maar een originele foto op de letters te maken. (uiteraard deden we ook even mee..)

Daarna terug richting hotel, nog een beetje tv kijken en dan toch vroeg slapen want op donderdagochtend werden we al om 10.00 uur verwacht in het Van Gogh Museum.

Op donderdagochtend genoten we van het zeer uitgebreide ontbijtbuffet, smeerden onze gezichten (tegen de zon) en onze kuiten (voor de km’s) in en vertrokken voor een dagje onvervalste sightseeing. Eerst het Van Goghmuseum dus. Veel volk. Té veel om echt te kunnen genieten van mijn favoriete schilderijen. Maar bon we kuierden wat rond, kochten wat souvenirs in het winkeltje en gingen terug buiten. Genieten van de zon op een terrasje en ondertussen kijken wat we de rest van de dag gingen doen. We kozen voor een gecombineerd ticket hoponhopoffboot/bus met een bezoekje aan Madame Tussauds. Tussendoor deden we verschillende terrasjes, oa ééntje dat echt de moeite waard was: het dakterras van de Bijenkof, in hartje centrum. Mooi terras en fantastisch uitzicht over de stad. 12500 stappen later besloten we dat het welletjes geweest was en gingen wat rusten in het hotel. We gingen nog heel lekker tafelen bij de thai naast ons hotel en genoten van een mocktail in de prachtige lounge van het hotel voor we gingen slapen.

Vrijdagochtend stond Tiemen moe op. Niet veel zin meer om nog veel te stappen. ik kon hem overhalen om nog 1 keer richting centrum te gaan, we wandelden langs de Prinsen- en Herengracht en brachten een bezoekje aan het Kattenkabinet. Niet veel soeps tot ik in het winkeltje een ware schat ontdekte: het voorleesboekje uit mijn kindertijd dat verloren gegaan is in één of andere verhuis: Poes Pinkie! En toen zat het er echt op… Auto ophalen in de parking en dik 2 uur later stonden we terug thuis…. back to reality.

(bijna) vakantie!

Komende dinsdag is het van computerke dicht, boeken toe en dik 4 weken dolce far niente! Het wordt nog een race tegen de tijd en het zal wat weekendwerk kosten om alles afgewerkt te krijgen maar hé, de beloning wacht niet waar?

Ik moet ook ergens tegen maandagavond nog de dochter haar scoutsvalies pakken en haar uiteraard nog 100.000 knuffels geven voor ik ze dinsdagochtend voor 6 dagen toevertrouw aan de scoutsleiding. Snif. (wel meer gerust en vertrouwen dan vorig jaar maar toch, snif)

Ik zal niet veel tijd hebben om haar echt te missen want woensdagochtend vertrekken de zoon en ik op citytrip! Onze jaarlijkse moeder/zoon uitstap! Vorig jaar ontdekten we samen Durbuy en omstreken en het jaar daarvoor stonden we samen boven op de Eiffeltoren.

Met dank aan de fantastische Belgische Spoorwegen (staking.. again) helaas met de auto in plaats van met de trein maar bon, dat zal de pret niet bederven. Amsterdam here we come! Woensdagnamiddag starten we met een rondleiding in de Amsterdam Arena, daarna gaan we ons installeren in het hotel en ergens eten en dan op tijd naar bed want donderdagochtend om 10.00 uur worden we al verwacht in het Van Gogh Museum! Eindelijk! Ik kreeg van mijn ouders ooit een dagtripje Amsterdam met bezoek aan dat museum cadeau voor mijn verjaardag en toen bleek het gesloten te zijn voor één of andere renovatie. Bummer. Maar nu kan ik dus eindelijk een aantal van mijn favoriete kunstwerken live gaan bekijken. Tiemen is gematigd enthousiast, de Mona Lisa van 2 jaar geleden was precies aantrekkelijker dan een vaas zonnebloemen. In de namiddag gaan we dan met een boot de grachten afvaren. En vrijdag nog wat rondkuieren en souvenierkes kopen in het centrum. Ik ga s kijken of een bezoekje aan het Anne Frankhuis nog een mogelijkheid is maar veel wachtrijen heb ik er niet voor over, we zien wel.

Zaterdagochtend brengen we mijn broer naar het vliegveld die voor 10 dagen op reis vertrekt en zullen we vermoedelijk tegen de avond eens afzakken naar de Gentse Feesten (om zoals elk jaar te denken: waarom? Volgend jaar écht niet meer!). Zondagochtend vertrekken we dan richting Limburg om zus af te halen op scoutskamp en daarna door te rijden naar mijn nicht.

Maandag komt mijn jongste metekindje op logement tot woensdag. Hopelijk nog mooi weer zodat we nog wat uitstapjes kunnen doen. Daarna staan er 10 ‘lege’ dagen in mijn agenda… joepie! Het énige wat ik in die dagen zéker wil doen is onze bovenverdieping opruimen en wat herinrichten. Een dikke dag werk vermoed ik, voor de rest zal het een beetje afhankelijk zijn van goesting en weer wat we ondernemen.

Eind juli gaan we dan op boerderijvakantie naar onze favoriete vakantieplaats ever: de Westhoek. Hopelijk dit keer zonder ontsnappingspoging van de dochter.

Als we terug zijn hebben we nog een paar dagen om koffers uit te pakken, al wat schoolbenodigdheden en nieuwe kleertjes te shoppen en uiteraard nog wat te genieten.

Half augustus ga ik dan nog een paar weken werken en om de zomervakantie in schoonheid te eindigen gaan we eind augustus nog 4 dagen naar zee. Nog eventjes de batterijen opladen voor we terug de mallemolen van het schooljaar/werkjaar induiken…

Want dat de zomer weer vlug voorbij zal zijn dat is een feit… dat gaat elk jaar precies vlugger en vlugger…. genieten dus van elk moment is de boodschap!

leestip: Het zijn de geheimen

Ik volg Thomas Siffer al jaren. Zijn columns, zijn blog, zijn olijfolie, zijn boeken. (Hij bundelde eerder al blog en columns in ‘Intermezzo Italiano’ en ‘Land in zicht: zeilen rond de wereld met vrouw en kind’). Dus toen vorige maand zijn debuutroman ‘Het zijn de geheimen’ verscheen stond ik zowat om 8.59 uur aan de boekenwinkel om een exemplaar te bemachtigen.

En ik werd niet teleurgesteld, wel integendeel. Ik las het boek vrijwel onmiddellijk en in 1 ruk ongeveer (toegegeven ik gaf mijn bloedjes tussendoor wel eten en drinken) helemaal uit.

Het is een mooi geschreven verhaal, over vriendschap (alhoewel..) met een snuifje Italiaanse maffia, met veel drama en tragiek en met een serieuze plotwending op het einde. Een zalig beschrijvend boek met zinnen waar geen einde aan lijkt te komen en die je helemaal meesleuren naar het dorpje waar het boek zich afspeelt. Personages die zo mooi gevormd worden dat je niet anders kan dan ze onmiddellijk lief te hebben of te haten.

Een boek zoals ik ze graag heb. En ik doe dat niet zo dikwijls maar ik heb het vorige week direct nog eens opnieuw gelezen. Om mij nog eens te verliezen in het verhaal. Mooi en ideaal als voorbereiding voor een lange hete zomer.

Als je dus nog op zoek bent naar vakantielectuur… je zal niet teleurgesteld zijn.

Ik ga alvast zitten wachten aan de boekenwinkel op zijn volgende roman!

 

schoolvakanties overleven

De zomervakantie is nog niet goed en wel begonnen of daar stelt zich het eerste probleem al. ‘Moet jij nog werken mama’? ‘euh ja, nog anderhalve week’ ‘En wat gaan wij dan doen? Toch niet naar de opvang hé!!!’

Jawel dus… naar de opvang. De vakantieopvang op school, één van de redenen waarom ik destijds koos voor deze school was het fantastische nieuws dat er elke vakantie opvang was tot ze 12 jaar waren. Hoe ideaal was dat zeg! En au fond is het natuurlijk een luxe. Opvang op een locatie die ze kennen , bij mensen die ze kennen, samen met vriendjes waarmee ze in de klas zitten. En tijdens de kleine schoolvakanties is dat ook zeker wel ok, ik combineer dan met wat verlof en meestal moeten ze dan maar een paar dagen gaan.

Maar de zomervakantie is toch anders… zeker Tiemen kijkt altijd héél erg uit naar de zomervakantie. En dan vrijdagavond juichen dat de school uit is en er maandagochtend gewoon terug moeten staan… not so nice. Blijkt ook dat de meeste schoolvriendjes rond 8 jaar afhaken voor de opvang op school. De afgelopen jaren hebben we uiteraard wat alternatieven geprobeerd… sportkampjes, themakampen…. been there done that. Mijn zoon is niet van de sociaalste, heeft schrik van nieuwe situaties en mensen dus, zelfs al is het samen met een vriendje, die kampjes bezorgen hem veel stress en werden dan ook één voor één vroegtijdig afgebroken wegens moeder kon de wanhoop en tranen niet meer aanzien. Ik ben niet van het ‘wat je gestart bent moet je afmaken’ type. Vakantie moet leuk zijn en niet voor stress zorgen.

En dus is de zomervakantie een kunstenvliegwerk vakantie met een lastige agenda want een combinatie van opvang op school, thuisblijven bij mama als ze thuiswerkt, eens bij een vriendje gaan spelen (al zijn de meeste blijkbaar zelf een groot deel van de vakantie niet thuis..), eens bij oma en opa een dagje gaan zitten (letterlijk dus want veel meer kan hij daar niet doen..). Gelukkig heb ik zelf meer dan een gemiddeld aantal vakantiedagen en werk ik 4/5. Ik ben deze zomer in totaal 5 weken thuis… 4.5 week aansluitend en dan nog een halve week op het einde van de vakantie. Tiemen moet in totaal 12 dagen naar de vakantieopvang naar school, waarvan 9 samen met zijn zus… het kon slechter denk ik.

Maren is daar allemaal wat gemakkelijker in. Zij is super sociaal en vindt nieuwe dingen net leuk. Zij gaat 13 dagen naar de vakantieopvang op school, 6 dagen op scoutskamp en 2 dagen een nieuwe vakantie opvang uittesten. Hopelijk valt die mee, dan kan ze de komende jaren wat afwisselen tussen de 2…en kan ik haar via die organisatie ook nog eens een weekje meesturen op kamp. Want voor haar zal ik binnen enkele jaren écht met een probleem zitten vrees ik… tot 12 jaar geen probleem maar daarna… waar een ander kind gemakkelijk al eens een paar uur alleen kan thuisblijven gaat dat met haar niet lukken.

Misschien moet ik toch eens nadenken hoe ik de komende jaren de zomervakantie ga invullen… misschien moet ik gans de maand juli gewoon vakantie nemen en voor augustus opvang.. misschien moet ik eens kijken of ik die paar maand ouderschapsverlof die ik nog staan heb kan verzilveren in combinatie met mijn 4/5 LBO (geen idee of dat kan/mag).

Hoe doe jij dat toch, zo alleen met die kinderen? Ja awel, doorgaans gaat dat heel goed maar bijvoorbeeld dit is toch een lastige. Het zou toch simpeler zijn met een partner die ook wat vakantiedagen kan ‘opofferen’ om de kinderen mee op te vangen… Dat is nu eens een ‘nadeel’ zie….

einde schooljaar

Eind juni.. wat is het schooljaar weer voorbij gevlogen! En wat zijn mijn 2 schatten allebei veranderd dit schooljaar.. zo veel bijgeleerd.. zo veel ‘wijzer’ geworden, zelfstandiger…

Maren deed het eerste leerjaar opnieuw, een beslissing die niet licht genomen werd. Want het betekende dat ze de klasgroep waar ze toch al een paar jaar bijzat moest laten gaan.. en het sociale aspect is toch wel een heel belangrijke bij inclusie. Maar wat was het achteraf gezien toch een super goede beslissing. Ze heeft dit schooljaar echt ongelooflijke sprongen genomen op elk gebied.. lezen, schrijven, rekenen, praten… we zijn allemaal zo ontzettend trots op haar! Ze vond ook heel vlug haar plaatsje in de nieuwe klasgroep. Volgend schooljaar schuift ze door naar het tweede leerjaar en daar is ze toch wel fier op precies. De laatste dagen begint ze het toch al meer over haar nieuwe juf te hebben en over het tweede leerjaar. Hopelijk maakt dat het afscheid van haar juf wat gemakkelijker… gelukkig is Maren van het ‘vooruit kijken’ principe… mama heeft het daar soms wat moeilijker mee.

Tiemen kwam thuis met een super rapport. En uiteraard ben ik daar ontzettend blij om. Maar waar ik nog veel blijer om ben is om te zien in alles hoe ontzettend hij ‘gegroeid’ is dit schooljaar. Fysiek uiteraard (ik blijf maar broeken kopen) maar mentaal nog veel meer. Het onzekere, fragiele, bange jongetje van het begin van het schooljaar is uitgegroeid tot een vrolijke zelfbewuste tiener. Hij kan veel beter omgaan met stresssituaties, hij gelooft meer in  zichzelf (die faalangst zal er wel nooit helemaal uitgaan ). Hij is graag gezien bij zijn vrienden die hier regelmatig over de vloer komen (en hij bij hen). En hij was gisteren heel blij dat hij volgend schooljaar bij de juf terechtkomt waar hij al heel lang naar vroeg.

Wij zijn dus helemaal klaar voor een super vakantie!