topvrouwen

Op deze internationale vrouwendag wil ik graag mijn 2 heldinnen eens in het voetlicht plaatsen… mijn 2 oma’s.

De mama van mijn mama –  en ook mijn meter –  overleed toen ik 12 was. Een lange kankerlijdensweg die eindigde in een ziekenhuisbed, compleet weggeteerd en op van de lange strijd. Ik mocht haar niet meer zien de laatste dagen ‘om een mooie herinnering’ te bewaren. Toen was ik daar ‘blij’ om, nu zou ik heel veel geven om die laatste dagen met haar te kunnen delen hebben. Maar bon ik was twaalf.. ik luisterde (toen wel nog 😉 ). Oma ‘van Gent’ was een heel lieve oma. Zo eentje die, toen we nog echt klein waren, drie keer per week de bus nam in Gent om te komen oppassen, met ons te spelen, lekker eten voor ons te maken, de was & plas te doen. Ze had haar ganse leven in dienst geleefd van een ander gezin, was vroeg weduwe geworden en had een nieuwe vriend. Moderne oma ging na haar pensioen samenwonen met de nieuwe vriend en had er gelukkig nog een paar goeie jaren mee voor ze ziek werd. Het was een mooi mens, altijd zichzelf wegcijferend voor iedereen in haar omgeving, bezorgd en attent. Ik herinner me nog veel van haar en bij één anekdote moet ik nog altijd lachen. Na haar chemobehandeling droeg ze een pruik en toen ze – om te recupereren – eventjes bij ons inwoonde en een middagdutje deed in de living waar ik zat te spelen, viel de pruik af. Ik heb nog nooit iemand zo plots wakker zien schrikken en grabbelen. Kale oma.. het was enerzijds een erg confronterend beeld maar het was zo een grappig moment… we hebben samen tranen gelachen daarna. En nog dikwijls daarna wisselde oma een knipoogje uit met mij als ze haar pruik een stevig aantrok.

De mama van mijn papa was een totaal ander mens. Een erg sterke vrouw die heel veel meegemaakt heeft. Ze kwam uit een gezin dat behoorde tot de ‘Gentse Bourgoisie’ maar dat door de oorlog alles kwijtgeraakt was. Maar ze hield daar zo aan vast, ze sprak een soort mengelmoes van Gents en Frans door elkaar en ze schreef echt wel perfect Frans herinner ik me. Ze wou zo graag dat aanzien van in die tijd behouden, was een echt trotse madam die niet buitenging zonder haar blush en felrode lippenstift. Ook zij was een erg aanwezige oma toen we klein waren. Ze woonde de gemeente naast ons maar wandelde op haar gemakske van haar appartement naar ons, speelde met ons en wandelde dan op haar gemakske terug. 10 km, zonder verpinken, enkele keren per week. Ze hield erg veel van bloemen en van muziek. Door haar ben ik op jonge leeftijd vertrouwd gemaakt met opera(muziek) en als ik ergens de muziek hoor van het Slavenkoor uit Nabucco (Verdi) dan schiet ik nog altijd vol. We zongen dat samen mee uit volle borst en dansten samen haar kleine living rond. We gingen samen ook vaak wandelen in onze buurt. De laatste jaren van haar leven woonde ze in een huisje op een bejaardenwoonerf vlakbij ons en ging ik er quasi dagelijks langs. We deden haar boodschappen, zorgden dat haar medicatie in orde was, kookten voor haar, deden haar was & plas. Ik zie ze daar nog zitten in haar zetel aan het grote raam.. kijkend en zwaaiend naar iedereen die passeerde. Ze was elke keer zo oprecht blij om ons te zien. De lieverd. De laatste maanden van haar leven lag ze in het ziekenhuis, het vlammetje ging langzaam uit. Toen mijn neef – haar kleinzoon – verongelukte op het einde van de zomer bleef er nog weinig levensvreugde over. Ze leefde nog nét lang genoeg om haar eerste achterkleinkind te weten geboren worden maar de dag erna stierf ze rustig in haar slaap.

Ik vraag me dikwijls af hoe ze zouden reageren als ze zouden weten dat ik een bewust alleenstaande mama geworden ben. En hoe ze zouden omgaan met de mini met haar chromosoom te veel. Het is erg erg jammer dat ze dat niet meer meegemaakt hebben. Ik hoop dat ze fier zouden zijn dat hun achterkleindochter vernoemd is naar hen beiden. Maren Marthe Heleen. Ik mag hopen dat ze van hen beiden de beste karaktertrekken verenigt.. liefdevol, zorgend, sterk.

Oma van Latem en oma van Gent… this one is for you!

Advertenties

moeilijk momentje

Wij zijn hier thuis – of had u het anders verwacht – fervente fans van Dieter Coppens en zijn Down the road. De vorige serie werd opgenomen en bewaard op onze digibox (die uiteraard nooit kapot of vervangen mag) en ook deze serie zijn we weer grote fan. Niet in het minst omdat ‘onze’ Maarten één van de deelnemers is. Maarten is de zoon van een ex-collega en hij werkt naast de deur als ik in Antwerpen ben dus ik kom ‘m wel eens tegen. (ik zou eigenlijk moeten zeggen: ik knuffel ‘m wel eens tegen haha).

Maandag zaten we weer klaar voor een nieuwe aflevering, de zoon en ik. (de dochter kijkt uitgesteld. En nog eens. En nog eens. En… ) En toen kwam het fragmentje waarin Dieter met Charlotte en Julie praat over hun beperking. En vertelden ze eigenlijk allebei dat ze het daar wel lastig mee hebben en dat ze hun best doen om dat een plaatsje te geven.

En toen gingen de hemelsluizen hier dus open. Voor 24 uur of zo. Ik heb gehuild tot ik geen tranen meer had. Want ik had daar gelijk nog nooit bij stil gestaan. Dat mijn kind daar ooit zélf een probleem mee zou hebben, dat ze een beperking heeft. En er schoten allerlei dingen door mijn hoofd. ‘Waarom ben ik hier alle moeite van de wereld aan het doen om haar zo sterk mogelijk te maken als dat ook wil zeggen dat haar besef dat ze ànders is daardoor groter wordt en haar beleving dus misschien ook ongelukkiger’.

Na lang twijfelen postte ik mijn  ‘ei’ in één van de fb groepjes waar ik in zit.  Bij een groepje mama’s waar ik mee tetter over vanalles en nog wat. En gelukkig kreeg ik daar zowat unaniem begrip maar ook een kader… dat èlk kind wel eens ongelukkig is, dat Maren zoveel meer tijd gelukkig zal zijn dan ongelukkig. En dat wat ik voor haar doe haar overwegend gezien toch alleen maar gelukkiger kan maken. Wat uiteraard waar is. Wat ik eventjes, door alle tranen heen, niet zelf kon zien. Enfin, de hardste kantjes zijn eraf. Hoofd omhoog, schouders recht en terug voorwaarts…

Mensen vragen me soms wat ik zo goed vind aan het programma. Voor mij persoonlijk is het leuk om te zien dat volwassenen met Down ook gewoon volwassenen zijn. Die nadenken over de wereld en daar een mening over hebben. Die gaan werken, die relaties hebben, hobby’s, vrienden, etc… Mét een extra laagje directheid, waarheid en tederheid.

Waar ik eerst zoveel schrik voor had, omarm ik door dat programma toch al een stukje meer. Ik kan al niet wachten tot Maren ook volwassen is en ik goedkeurend kan kijken hoe ze haar weg vindt in de wereld. Een weg die we een stukje langer samen zullen afleggen dan ‘normaal’ waarschijnlijk, maar daar kan ik alleen maar dankbaar om zijn.

Heftige maand

U heeft hopelijk wel gemerkt dat er hier niks gepost is de afgelopen maand. Niet dat ik niet wou maar het kwam er gewoon niet van. Een superdrukke werkmaand gecombineerd met een dochter die nogal dwarsligt bij momenten waardoor gans mijn schema in de war gebracht werd.. het was duiken en nu pas terug bovenkomen. En de enige reden dat ik nu wat tijd heb is omdat ik sinds woensdag ziek ben en dus niet werk en dus wat ‘vrije’ tijd heb.

De dochter … het is al even dat het allemaal wat minder vlot loopt dan we zouden willen. Ze heeft terug number two accidentjes zowel thuis als op school, ze slaapt slecht, ze eet bijzonder slecht, ze loopt heel dikwijls slechtgezind en mopperend op alles en iedereen rond. Dat de druk op school wat hoog lag, dachten we, en dat is hoogstwaarschijnlijk wel één van de redenen. Het ganse Marenteam kreeg dus de missie om wat drukverlagend te werken en ik maakte onze weekends nog leger dan ze al waren. Eén van de begeleidende studentes eindigde haar stage eind januari en zo zit Maren met wat minder uren begeleiding in de klas. Ik weet niet of het toeval is of niet maar ik merk precies toch al verbetering in het humeur, ze komt opgewekt thuis van school en het is altijd ‘leuk’ geweest. Wat daarvoor toch niet altijd was. De klik met de studente was er wat minder dit schooljaar en dat woog toch op haar precies. Enfin hopelijk daar al één sleutel tot de oplossing. Ik sprak er nog eens over met de thuisbegeleidster en zij stelde me wat vlugge vragen over Maren. En sprak over een inschaling om haar sociaal-emotionele ontwikkeling eens te meten. Als we weten rond welke leeftijd we die moeten situeren kunnen we misschien met z’n allen ook sommige situaties wat anders aanpakken. Dus dat gaan we dan maar doen. Wachttijd toch een week of 8-10 dus dat wordt iets voor eind april-begin mei. Hopelijk hebben we dan de resultaten op tijd om mee te nemen in het eindoverleg op school…

Het minder goed eten weegt op het ganse gezin want maakt de eetmomenten er echt niet leuk op. Voor we aan tafel gaan staat ze enthousiast te springen ‘ooohh lekker, ik lust dat!!’, van zodra we aan tafel gaan zit ze met haar armen gekruist boos voor zich uit te staren. ‘ik lust dat niet’, ‘ik eet dat niet’, ‘ik wil croissants’, ‘ik wil drinken’.. aarrgghh. Enfin met wat tips van de thuisbegeleiding is het ondertussen gelukt om het enerzijds wat meer los te laten (als ze niet wil eten: pech) en anderzijds wat meer te anticiperen en haar al eens te laten proeven tijdens het koken bv, of haar meer te laten mee beslissen wat er op het menu komt (al is dat moeilijk voor haar met een weekmenu, zo lange termijnplanning dat gaat dus echt niet.. als ze zin heeft in spaghetti is het NU en niet op donderdagavond)

Het niet goed (in)slapen komt volledig op mijn konto want Bibi slaapt bij Maren en als Maren om 4 uur ’s morgens beslist dat het gedaan is met slapen dan tja dan ben ik wakker. En ik krijg haar wel gemakkelijk terug in slaap maar mezelf niet meer. Ze slaapt ook slecht in waardoor we nu op een ritme zitten dat zij een uur later gaat slapen en ik een uur vroeger en we dus samen onder de wol kruipen. dat is het efficiëntste. Jammer genoeg dus wel ten kosten van mijn huishouden dat blijft liggen en een me-time momentje op het einde van de dag. Maar soit, this too shall pass… hopelijk..

Voor de rest was mijn superdrukke leuke job de afgelopen weken wat minder leuk. Wat ook weegt uiteraard. want als het zo druk is moet je vleugels hebben om dat te kunnen dragen en die heb ik dus momenteel niet. Hopelijk wijst het zichzelf allemaal wat uit de komende weken.

En nu ziek dus… het was te denken..; supermoe lopen, vorige week ontelbare handjes en kussen gegeven op een nieuwjaarsreceptie én een griepvirus dat de rond doet.. it was ment to be. Dinsdagavond echt stikkapot thuisgekomen, woensdag gecrasht, donderdag naar de dokter die me meteen een week thuis schreef want ‘hardnekkig virus’. Eerst dacht ik nog van jaja tegen maandag komt dat weer in orde maar ondertussen heb ik me al neergelegd bij de volledige week rust dus.. Ik hoest de longen uit m’n lijf en ik heb nog altijd koorts en slaap dus veel. Elke inspanning is er één te veel. Blah.

Vorig weekend was er hier trouwens een jarige in huis… jawel de dochter werd negen! Serieus.. ze is nog altijd ieniemienie (114 cm voor een negenjarige is echt mini 🙂 ) maar het wordt toch een echt dametje soms al. Al mag ik dat niet té luid zeggen want ze is er zelf nog altijd heilig van overtuigd dat ze eigenlijk een jongen is. Haar verjaardagskadootjes waren dan ook jongensspullen: stoere kleertjes en hééééééél veel playmobil (van het stoere ridder – piraat -politie soort uiteraard).

En de 11yo… tja… die leeft zijn leventje, ik zie hem aan de eettafel en voor de rest vooral passeren op weg naar school, naar vriendjes etc… een voorbode van échte tienerjaren zeker? Gelukkig zijn er een paar tv programma’s die we graag samen bekijken… Down te Road uiteraard en De Dag! (serieus hoe spannend is dat zeg… )

Voila nu bent u weer helemaal mee!

A brand new year!

2019 begon hier heel kalm, in tegenstelling tot vorige jaren toen we samen vierden met vrienden, waren we dit jaar met ons drietjes om de overgang van oud naar nieuw te vieren. Maren (die toch een beetje de ambiancemaker hier in huis is, we moeten daar eerlijk in zijn) was een beetje ziekjes dus zij haalde middernacht zelfs niet. Tiemen en ik keken naar het concert van Niels Destadsbader en nog een klein stukje van het RodeNeuzenconcert en gingen toen slapen.

En toen werden we wakker in 2019! Ha! Ik hou daar wel van, van zo een schone lei, een nieuwe bladzijde..

Wat gaan we doen in 2019 zeg? De eerste vakantie is in elk geval al geboekt. In de paasvakantie gaan we een midweekje Landallen in een park waar we nog nooit geweest zijn. Een beetje verder dan we gewend zijn maar het ziet er heel leuk uit, omgeven door veel water! Verder ga ik op vakantiegebied een beetje rondkijken… Tiemen studeert af van de lagere school (hellep..) en mocht dus een citytripje kiezen met het vliegtuig en koos voor Barcelona. Dat zal voor in juli zijn als Maren op scoutskamp is. Daarnaast zoek ik ook nog een gezinsvakantie voor tijdens de zomer (laatste week augustus wordt dat vermoed ik) en ik twijfel nog een beetje tussen een weekje in ons alltime favoriete vakantieboerderij of een weekje in een appartement aan zee…

Op schoolgebied wordt het een interessant (kuch)  jaar met Tiemen die dus de lagere school inwisselt voor het middelbaar en waar we in mei een spannende maand tegemoet gaan als de computer voor hem een school kiest. ‘Ik ga mijn school zo missen’ zei hij deze week al… Dat wordt nog emogedoe in juni (want ook mama heeft het er best moeilijk mee, met de alsmaar groter wordende zoon…). En Maren verhuist van de onderbouw naar de middenbouw op school normaalgezien en dat zal toch ook wel een grote stap worden. Elke dag naar het eerste verdiep tussen kinderen die fysiek veel groter zijn dan haar… fiew. Maar bon, dat zijn nog even zorgen voor het najaar…

Mijn ouders zijn in mei 50 jaar getrouwd, dus de komende maanden gaan we daar wat energie mogen insteken… ik heb beloofd om de uitnodigingen te maken en heb daarvoor alvast een trouwfoto ontvreemd uit hun trouwalbum, ik moet zorgen voor een dessertenbuffet de dag zelf en we zullen zelf ook de bediening moeten doen. Ik wil graag ook mooie foto’s van hun feest dus moet daar ook s voor rondkijken… En de eerste dag van de zomervakantie gaan we –  als alternatief voor een lentefeest – met de meters en peters van Tiemen iets doen, een daguitstapje of zo en afronden met een etentje waar dan oma en opa hopelijk ook bij kunnen aansluiten. (als er iemand een tof idee heeft voor een daguitstapje.. shoot! (5/6 volwassenen en 5 kinderen tussen 14 en 9) )

Professioneel zal er (hopelijk) niet al te veel veranderen het komende jaar dus kan ik hopelijk wat verder doen met gewoontes in te bouwen en mijn werk goed in te plannen zodat ik de drukste periodes wat kan teren op werk dat ik al vooraf gedaan heb. En vrijwilligerswerk gewijs… tja… mogelijks grote veranderingen op komst. Ik heb er momenteel niet veel zin meer in door een aantal dingen die de laatste tijd gebeurd zijn, maar ik kijk even de kat uit de boom… De komende weken moet er zeker een beslissing vallen daarin. Op school blijf ik uiteraard wel leesmoeder op vrijdag!

Goede voornemens dan. Want die horen er uiteraard ook bij. Ik hou mijn te lezen boeken op 30.. al heb ik dat aantal al een paar jaar niet meer gehaald, het is soms toch een motivatie om eens een boek te pakken ipv nog maar eens een serie te bingewatchen. Ik zou evenveel willen sparen als vorig jaar maar gezien het feest van mijn ouders en ons tripje naar Barcelona wel de nodige duiten zal kosten zal ik me maar geen illusies maken. Minder sparen dus maar wel echt sparen. Ik ga mijn maandelijks spaarbedrag wat proberen verhogen.. De 10 euro die ik maandelijks uitgaf aan een babysitdienstabo gaan alvast richting spaarrekening (alle beetjes helpen niet waar..). Mijn gezonde eetgewoontes en meer bewegen die zo goed liepen van mei tot eind oktober neem ik ook terug op. Straks al een eerste tripje richting zwembad! Ik wil ook echt 8 uur per etmaal offline gaan (geloof het of niet.. ik haal dat echt niet nu!) en wat meer buiten komen. Zowel met de kindjes, als met vrienden, als alleen. Het is 12 jaar geleden dat ik nog eens een film zag in de cinema of een theatervoorstelling voor mezelf bv… daar moet écht verandering in komen dit jaar.

In ons huishouden gaan we voor wat meer wereldbewust leven. Ik kocht een sodastream om voortaan zelf spuitwater te maken. Dat scheelt 8 plastic flessen per week x 52 is dus al meer dan 400 plastic flessen (en veel gesleur.. dat ook), de boodschappentassen en bakken (en stoffen groenten en fruittasjes) krijgen een vast plekje in de koffer van de auto/fietstassen zodat we die altijd bijhebben. En ik ga eens rondkijken om aan te sluiten op een plukveld/boerderij in het voorjaar..; kwestie van wat seizoensbewuster te koken en eten ook.

En verder bloggen hé! Uiteraard! Al begin ik precies een beetje een blogstegosaurus te worden als ik kijk naar wie 12 jaar geleden samen met mij blogde en nu niet meer… we geven niet op!

Review 2018

Ok ok het is officieel nog een week 2018 maar kijk, er is tijd vandaag en ik ben nog fris in mijn hoofd wegens eerste dag kerstvakantie (en dus nog geen 8 dagen met drukke kroost achter de rug winkwink)

Wat me blij maakte in 2019?

• dat de kinderen zo goed overeen komen (meestal toch)
• mijn o zo leuke maar héééééééél drukke job (en bij uitbreiding: collega’s, ook leuk maar ook druk soms haha)
• onze vakanties: meivakantie aan zee, citytripje naar Amsterdam, boerderijvakantie en nog een paar dagen naar zee in augustus..
• de vele uitstapjes naar, etentjes met, fijne momenten met onze downvriendjes… altijd zo leuk om mekaar te zien!
• dat de kinderen zich allebei zo goed voelen… niet altijd gemakkelijk om als alleenstaande mama dingen voor hen te kiezen, beslissen, de enige te zijn waarop ze boos kunnen zijn als het eens tegenslaat.. maar kijk overall: happy kids hier! (en dus happy mama!)
• dat ik mijn goede voornemens, sparen, ontspullen en meer quality time, echt maximaal heb kunnen verwezenlijken… ik verdubbelde het bedrag dat op mijn spaarrekening stond, ik spaarde ook voor elk kind én deed aan pensioensparen. Tijdens de zomervakantie reden we 5 keer naar het containerpark/de kringwinkel én we deden een eerste garage sale. Volgend jaar nog van dat!
• mijn vrijwilligerswerk

Wat waren de mindere momenten:

Mijn dipje eind mei, waar ik nog altijd mee worstel trouwens, was toch het absolute dieptepunt. Al wil ik ook het positieve dat eruit gekomen is niet zomaar aan de kant schuiven… ik begon weer te sporten en verloor bijna 10 kg!

De zorgen om mijn ouders, vooral mijn mama dan, die toch groter en groter worden. Elk jaar komt er wel iets bij… De combinatie met de toch nog steeds grote zorg voor Maren is geen evidente.

Wat waren mijn favoriete boeken, LP’s, films, series, concerten dit jaar?

boeken: Ik genoot van de eerste roman van Thomas Siffer, van de Zeven Zussen reeks van Lucinda Riley en van Asem van Leen Dendievel. Ik haalde mijn leesdoel van 30 boeken opnieuw niet maar bon, er zijn ook zoveel andere dingen te doen dan lezen hé soms! Hier vind je de boeken die ik wel las afgelopen jaar!

LP’s/cd’s: ik heb gezien dat er nog een aantal onder de kerstboom liggen (en vermits ik de enige in de familie ben met platenspeler zijn die dus voor mij HA!) maar voorlopig ben ik heel erg fan van mijn 2 nieuwe muzikale ontdekkingen dit jaar: Gregory Porter en Tourist Lemc. En blijven we geweldige fan van Bart Peeters en Clouseau! Muzikaal hoogtepunt op concertgebied was absoluut onze allereerste Clouseau Sportpaleisconcert! (Lucky me dat de zoon dat ook allemaal geweldig vindt!)

Films/series: Films tja, ik zou er heel graag een heleboel zien in de cinema maar het blijft voorlopig bij kinderfilms dus en daar was dit jaar geen éne bij waarvan ik zei: waaw. Series daarentegen (leve netflix!): Ik keek The Bridge, House of Cards en nog wat nieuwe seizoenen van series die ik de vorige jaren ontdekte. Ik was heeltegans smitten door The Handmaid’s tale (serieus zeg!). Op TV ontroerd door Radio Gaga, de Columbus en uiteraard door Down The Road (zoooo uitkijken naar het voorjaar als de nieuwe wordt uitgezonden!).

Het was een goed jaar dus en vooral: veel te vlug voorbij! Waar ik naar uitkijk volgend jaar dat krijg je in een volgende blog! We wensen jullie fijne feestdagen, veel warmte, gezelligheid en leuke kadootjes (dat hoort er toch echt bij hé!).

Birgit, Tiemen & Maren

Het kan verkeren

In de fantastische ‘herinneringen’ op facebook lees ik dezer dagen terug dat ik drie jaar geleden heel zwaar aan het stressen was over een reorganisatie op het werk. Ik schrijf hier quasi nooit over mijn job, maar ik zal voor deze ene keer een beperkte uitzondering maken.

Drie jaar geleden kregen we namelijk het vreselijke nieuws dat alle regionale vestigingen gesloten werden, de volledige organisatie anders ging werken en dat dat voor mij wou betekenen dat mijn bureau zo maar eventjes 57 km verder ging staan. 60 km enkel. slik. Mijn eerste reactie was: ok dat gaat lukken. Mijn tweede, derde en vierde reactie was wenen, boos worden en gefrustreerd reageren dat het echt niet ging lukken. Met bijhorende ‘ik zie het echt niet meer zitten’ periode. Ik ging vertrekken, ik ging mijn ontslagperiode gebruiken om mij om te scholen en ik ging toch in het onderwijs gaan. (wat altijd mijn plan geweest is… ooit..)

Enfin, na veel over- en weer gemail, na veel overleg en toegevingen langs beide kanten zijn we dan toch tot een overeenkomst gekomen dat ik (ik werk 4/5) 2 dagen per week naar kantoor moest en dat ik voor de rest mocht thuiswerken. Een haalbare kaart met een uitstapmogelijkheid van 6 maand waarbinnen ik dezelfde gunstige ontslagregeling zou krijgen indien nodig.

Er zijn die periode mensen vertrokken, gedwongen en vrijwillig. Er is veel afscheid genomen. Er zijn veel tranen gevloeid. Maar 6 maand na het nieuws zat ik dus in een nieuw team in een nieuw kantoor 60 km van huis. Te bekomen van mijn eerste ochtendfile.

Ondertussen zijn we 2.5 jaar verder en rijd ik nog altijd 2 dagen in de week ver van huis.  Maandag en dinsdag zijn dus  hele lange dagen en dinsdagavond kan je mij meestal bijeenvegen. Woensdag werk ik niet (kuch), donderdag werk ik dichtbij en vrijdag lekker thuis. Mijn werk is ook veel drukker… vroeger administratief verantwoordelijk voor 1 regio.. nu voor 2. Redelijk uitdagend naar takenpakket (understatement). Maar: nog altijd met heel veel goesting, nog altijd met zo veel overtuiging dat ik voor de juiste organisatie werk.

Is de ganse omwenteling positief geweest? Ik denk het wel. (Al vind ik het nog altijd jammer dat er sommige mensen niet meer bij ons zijn.) We boomen echt geweldig momenteel… we hebben een heel tof team, er wordt veel gelachen  & gezeverd en er wordt ook kei-, keihard gewerkt. Soms (zoals nu dus haha) is het echt te veel. De periode op het einde van het jaar en vlak voor de zomer zijn onze drukste en ow boy, het is er echt wat over. En toch, de wetenschap dat we er met z’n allen nog even tegenaan moeten dat helpt wel en dat alle neuzen in dezelfde richting staan dat geeft echt wel veel energie.

Ik ben nu al een beetje aan het wenen dat ik binnen 17 jaar met pensioen moet. Echt.

Rodeneuzen

We zijn hier thuis het rodeneuzen gedachtengoed nogal genegen. Dat het heel belangrijk is om als zoekende jongere/kind ergens terecht te kunnen. Dat het soms beter is om je gedachten eens tegen een wildvreemde te vertellen dan iemand die betrokken is. Dat het zo zo nodig is om je mentaal sterk te voelen om deze jachtige, allesmoet en theskyisthelimit wereld aan te kunnen.

Tiemen heeft een tijdje erg geworsteld met een aantal zaken. Het feit dat hij geen papa heeft, dat hij een speciale zus heeft, dat hij dyspraxie heeft, enorme faalangst… hij kon dat allemaal maar moeilijk plaatsen. In onze zoektocht naar hulp bij de dyspraxie kwamen we bij een multidisciplinaire praktijk terecht waar ook een orthopedagoge/psychologe aan verbonden zat. Bijna 3 jaar ging Tiemen daar regelmatig langs. Samen werkten ze aan hulpmiddelen voor hem om met al die dingen om te gaan. Zo kreeg hij een tekening van zijn hoofd om ergens op zijn kamer te hangen. Als er dingen in zijn hoofd zaten waardoor hij bv moeilijk kon inslapen, tekende hij of schreef hij die op een briefje en kleefde dat briefje op de tekening van zijn hoofd. Zo bleven het wel zijn gedachten maar waren ze weg en kon hij inslapen. En zo gaf ze hem veel handvaten mee… In het voorjaar bouwden we langzaam af en stopte de therapie uiteindelijk. Met wat schrik van mijn kant, ik geef dat eerlijk toe. Want L. was toch diegene die hem altijd uit een moeilijkere periode kreeg. Maar kijk… het was blijkbaar toch een goeie beslissing. Het is hier zeker niet elke dag rozengeur en maneschijn, de faalangst steekt hier nog heel veel de kop op mààr hij gaat er wel beter mee om.

Zo belangrijk dus dat er voor elk kind/jongere toegankelijke en betaalbare therapie beschikbaar is. Zo goed dat de scholen met de Rodeneuzencampagne ook massaal ingeschakeld worden.

Onze duit in het zakje was het kopen van wat rode neuzen én van toegangskaarten voor de RodeneuzendagXL in het sportpaleis afgelopen vrijdag. Het nuttige aan het aangename koppelen. Tiemen zijn grote helden Lilkleine en Gers Pardoel kwamen optreden, we zijn allebei ook grote Clouseau fans dus de avond kon niet mislukken. Het was een topavond en we gingen met een heel warm gevoel terug huiswaarts!