Oe doedde gij da?

Af en toe krijg ik die vraag wel eens? Hoe doe jij dat, een 4/5 job combineren met 2 kinderen, een druk sociaal leven en vrijwilligerswerk?

Mijn antwoord:

1) Altijd blijven lachen

Dat heb ik moeten leren, enfin work in progress want af en toe lukt me dat ook niet. Mijn gevaarlijk moment is ’s avonds nét nadat we thuisgekomen zijn van school/werk. Want dan heb ik 1 mama wiens hoofd vol zit na een drukke werkdag, 1 dochter die pokkemoe is en alleen maar wil huilen/pakkepakke/tegenwerken en 1 zoon die uitgehongerd is én hyperactief na een dag stilzitten. Ik durf dan wel s uit mijn krammen schieten. Maar algemeen gezien probeer ik immer vrolijk te zijn, het glas altijd halfvol te zien en de spirit erin te houden.

2) Slapen is soooooo eighties

Ik slaap te weinig, zeker in de niet-vakantieweken….. meestal is het ruim 23 uur als ik stop met werken, dan plof ik nog eens in de zetel en hoppa plots is het 1 uur en lig ik nog niet in bed. En op weekdagen is mijn wekkertje Maren er meestal al rond 6 uur…. werkpuntje toch wel maar bon, ik heb dat al zo dikwijls gezegd en ik blijf maar in dezelfde val trappen… tzal zijn voor als ik in pensioen ben

3) Foert zeggen

Daar ben ik eigenlijk het beste in. Carrément foert zeggen. Toch een spelleke op fb spelen al zou ik eigenlijk de afwas moeten doen. Toch de krant doorbladeren terwijl ik eigenlijk boterhammen zou moeten smeren en boekentassen inladen. Het mij niet aantrekken dat onze living redelijk ontploft ligt als er bezoek komt. Rommelig hé, niet onhygiënisch vuil natuurlijk. En ik steek geen energie in dingen die geen lange termijn resultaat opleveren: ik kuis geen ruiten (ik vraag 2 x per jaar iemand om dat te komen doen), ik kuis 1 keer per jaar mijn auto, ik strijk niet ( af en toe doe ik eens een mand weg), ik heb een ‘wilde’ tuin waar het verschil tussen mijn keukenkruiden en ander kruid niet zichtbaar is. Mijn slaapkamer is meestal een stort, dumpingplaats van al wat ik nergens anders kwijt geraak. Maar bon behalve mijn dochter heeft daar niemand anders last van ..

4) Als het echt niet meer gaat: ziekenverlof vragen

Durven naar de huisdoc stappen en zeggen: ik ben moe. Ik zit er efkens door. Mijn huisarts kent me ondertussen genoeg om te weten dat als ik dat zeg het écht zo is. Mijn bijtankdagen zijn dat. Ik rijd naar dendelais, ik sla proviand in (stel u daar vooral niks gezonds bij voor), stop aan de kantenwinkel voor een lading roddelboekskes, installeer mij in de zetel met al het voorgaande én de zappers bij mij en kom niet meer uit de zetel. Alhoewel mijn kinders komen elke avond naar huis, ik heb ook productieve uren die dagen… Mààr als ik het volgende punt goed toepas heb ik niet zoveel van voorgaande dagen nodig eigenlijk..

5) Vakanties gebruiken voor wat ze dienen: fysiek en mentaal tot rust komen.

Een trucje dat ik al 5 jaar toepas met succes: tijdens schoolvakanties heeft Maren geen Down. Dan is ze gewoon mijn dochter. Geen therapie, geen afspraken, geen paperassen die ingevuld moeten worden, niks van dat alles. Dat zorgt voor véél mentale rust hier. We gaan ook regelmatig echt weg tijdens de vakanties. Low budget off course wegens geen budget maar toch. Het is mijn nationale sport om elk jaar met mijn vakantiebudget zoveel mogelijk weg te gaan. Efkens de boel de boel laten en dan nog liefst ergens aan zee: de wind door m’n haar en m’n hoofd, het helpt.

6) Hulp inschakelen en me-time organiseren

Ik deel een huis met mijn broer dus hulp is aanwezig. Op werkdagen zorgt hij dat er ’s avonds eten op tafel staat als we thuiskomen (onbetaalbaar) , als ik eens een avondje weg wil en hij is vrij dan moet ik geen babysit zoeken, als ik een brood moet halen bij de bakker dan moet ik geen kinders meesleuren. Dat scheelt een slok op een borrel. Ik maak ook schaamteloos gebruik van de opvang op school/crèche, ook op momenten dat ik thuis ben en de kinderen eigenlijk thuis zouden kunnen blijven. Zij vinden het leuk om met vriendjes te gaan spelen, ik kan ondertussen mijn huishouden beredderen of godbetert eens aan mezelf denken. Win-Win is dat. (enfin dat kost geld maar dat heb ik er dus voor over).

7) Plannen en organiseren

Ik geef meteen toe, alhoewel ik professioneel met niks anders bezig ben, dat dit mijn zwakke punt is. Maar bon, ik heb toch een aantal ‘vaste’ punten. Op vrijdagavond denk ik na over wat we de komende week gaan eten en doe ik boodschappen voor de volgende dagen. Op donderdagavond begin ik te wassen zodat tegen zaterdagochtend alle was proper en droog is en ik enkel nog moet plooien/wegleggen. Elke zaterdagavond een lege wasmand is mijn doel. Als ik kook, maak ik altijd te veel. De overschot gaat de diepvries in en om de paar weken doen we eens van restjesavond.
Elke avond voor ik ga slapen leg ik de kleren voor de volgende dag klaar, leg ik al boterhamdozen, koekendoosjes en drinkflessen klaar om te vullen ‘s ochtend, staan de boekentassen/sporttassen etc klaar. Dat spaart ’s morgens tijd en frustratie.
1 keer in de maand las ik een adminavond in en dan klasseer ik alles wat de afgelopen maand binnengekomen is aan papierwerk, doe ik de betalingen en kijk ik in de agenda welke afspraken er op stapel staan, maak ik een briefje met eventuele kaartjes/kadootjes die moeten gekocht worden (o en wat dat betreft: ik heb ook een doos met een aantal zaken in die ik zo onmiddellijk tevoorschijn kan toveren als geschenk indien nodig, is al een paar keer goed van pas gekomen)
Ik heb ook altijd een lijstje bij me met mensen die ik moet bellen, afspraken die ik moet maken etc, als ik eens een dood moment heb (in een wachtzaal, in de file, ..) dan kan ik dat erbij nemen en een paar dingen wegstrepen.

Voila dat is het zowat, hopelijk haalt u er wat tips uit. En please als u denkt dat er dingen zijn die u beter of anders aanpakt vul maar aan in de commentaren!!

Zoef…

zoef zei de tijd en hoppa mijn kleine ventje is plots een heuse voetballer. Hij amuseert zich rot elke zondagochtend op de Blaarmeersen… Leuk om te zien!

Omdat ze het waard is

Het is niet het omgaan met het feit dat Maren Down heeft dat moeilijk is, het is het mij constant moeten excuseren voor mijn keuze voor haar, het constant moeten vechten tegen vooroordelen, tegen negatieve reacties die het moeilijk maken.

Het zijn lastige dagen… héél lastige dagen!

Lezend

Lezend…. veel te weinig de laatste weken. En hoe komt dat? Aaaahh iemand bracht Netflix into da house! Waardoor ik series beginnen kijken ben in plaats van mijn vrije uurtjes aan boeken te spenderen. Bon, het is nog steeds winter dus ik vind het nog enigszins gepermitteerd al dat schermstaren. Maar binnenkort als de lente écht doorzet dan is het schluss met de series. En terug de boeken in!

Ik slaagde er toch in om – dan vooral in gestolen kwartiertjes tijdens ponyles of vlak voor slapengaan – drie boeken uit te lezen al dit jaar. Enfin boeken… ‘Dagboek van Marie’ en ‘Brieven van Marie’ van Lize Feryn vind ik nu niet echt onder hoogstaande literatuur vallen, ik heb ze beiden in een dik half uur uitgelezen denk ik. Total waiste of time & money… ‘Dagboek van een Nanny’ vond ik wel leuk, aangenaam geschreven en vlug lezend, ideaal voor kwartiertjes tussendoor. De turf (Ik ben pelgrim) die al maanden op mijn nachtkastje ligt daar geraak ik maar niet in vooruit, enfin ’tis te zeggen hij is 3/4 uit, nog ergens een paar uur vinden voor de laatste paar 100 blz..

En dan liggen er nog een hele hoop te wachten… de nieuwe van Santafiore, van Norah roberts, van Brusselmans. Een paar ‘moet je gelezen hebben’ van vorig jaar nog (de boekendief, vele hemels boven de zevende..)

Gelukkig lonkt er een week vakantie aan zee tijdens de paasvakantie….

NVRD: ergens hierboven vindt u een pagina waar ik bijhoud welke boeken ik las…

De test

Ik haat m. De test. De niet-invasieve prenatale test. Echt. Waar.

Elke keer het onding in de media nog maar eens bovengehaald wordt als hèt middel tegen hét kwaad des duivels, zijnde mensen met – ooooh verschrikkelijke wezens zijn het! – downsyndroom gaan al mijn haren naar omhoog, begint mijn bloed te koken, krijg ik een paar rimpels bij.

Een collega-mama zei het in al haar woede en verdriet deze namiddag heel treffend: je kiest toch voor een kind. Niet voor een kind met of zonder?

Ik stel het karikaturaal ik weet het, ik neig daarnaar als ik mij oprecht tot in het diepste van mijn ziel getroffen voel door iets. Als mijn dochter nog maar eens bekeken wordt als zij-die-er-eigenlijk-niet-zou-mogen-zijn. Zij die alleen maar geld kost aan de maatschappij. Zij die maakt dat haar moeder al haar carrièreplannen overboord gegooid heeft. Zij die al die extra’s vraagt om mee te kunnen draaien in onze hetisnooitgenoeg en hetmoetaltijdmaarmeerenbeter maatschappij.

Vandaag in de krant, de hele dag in alle mogelijke sociale media, vanavond nog maar eens op TV. Pro test: mediagynecoloog. Pro down: een mama. GO MAMA!

Waar eindigt het, dat is mijn vraag. Want nu is het een test op Down. Binnen 10 jaar kunnen ze wie weet met een prenatale test kijken met welke cijfers uw ongeborene in het eerste leerjaar naar huis gaat komen. Oh maar zesjes.. neen haal maar weg die handel, we gaan voor een slimmerd, de volgende keer lukt het vast.

Karikaturaal? Vast en zeker! U bent geschockeerd? Ik ook!

Wat als…..

Ken je die vraag: stel dat je ooit de Lotto wint, wat zou je dan doen met al dat geld? Iedereen lacht daar al eens over en slaat aan het fantaseren. ‘een nieuw huis, een jaar niet werken, een vakantiewoning in het Zuiden, een nieuwe auto, een goed doel steunen, …’

In het kader van ‘een mens mag al eens dromen’ zou ik het volgende doen met dat geld (véél geld haha):

Ik zou ergens in de groene rand rond Gent een boerderij kopen. Daar een mooi woonhuis van maken met een aantal eenpersoonswoningen aan. Ik zou boerin worden, een zelfplukboerderij beginnen voor fruit & groenten, nog wat kleine diertjes erbij zodat ik ook eitjes kan verkopen, geitemelk, … Ik zou een boomgaard aanleggen zodat ik zelf biologisch sap kan maken en verkopen.
De huisjes die aan mijn woning aangebouwd zijn zou ik gebruiken om een aantal mensen met een mentale gave (ik hou niet zo van het woord handicap of beperking en ‘gave’ klinkt zo mooi, zo positief, vindt u niet?) aan begeleid zelfstandig wonen te laten doen. Zij kunnen mij dan helpen met de boerderij te onderhouden, mensen rond te leiden, eventueel klasjes met kinderen uit de kleuter- of lagere school te ontvangen en er leuke, leerrijke dingen mee te doen, het winkeltje openhouden met onze zelfgemaakte producten.
Ik zou ook een aantal mensen in dienst nemen natuurlijk want dat allemaal zelf doen lijkt me een beetje zottekes als ik op een berg geld zit, beter van er een aantal mensen van te laten mee’genieten’. Ik zou die een job geven waar geen stress bij te pas komt, waar er natuurlijk wel afspraken gelden maar waar iemand nooit bang hoeft te zijn omdat ze bepaalde quota niet halen, of niet productief genoeg zijn etc….

Ik zou ook een fonds oprichten dat projecten steunt die andere mensen ten goede komt. Iedereen die wil mag een vraag indienen en 1 keer per jaar ga ik met mijn medebewoners en medewerkers samen zitten om er een paar uit te halen. De gezonde mix van persoonlijkheden en nuchtere kijk op de dingen zal altijd zorgen voor boeiende keuzes vermoed ik. En neen we laten ons niet omkopen.

Ik zou mezelf ook verplichten om elk jaar een paar weken naar een ander land te gaan, me daar onder te dompelen in de lokale cultuur om nieuwe inzichten op te doen. De medebewoner/medewerker die er het voorbije jaar om één of andere reden ‘uitgesprongen’ is mag mee. Wie mij veel aan het lachen brengt heeft een streepje voor.

Mijn kindjes zouden niet meer in de opvang na school moeten blijven, niet in de vakantieopvang moeten, altijd in de gezonde buitenlucht kunnen spelen en zich amuseren. Helpen waar kan natuurlijk en veel levenslessen opdoen van onze bonte verzameling mensen en dieren op de boerderij.

Waar is dat lottoformulier?

Mijlpalen

De zoon groeit. En niet alleen letterlijk (zijn die broeken nu wééral te kort???) maar nog meer figuurlijk.

Mijn kleine man volgt sinds een dik half jaar therapie. Omdat hij heel angstig was voor vanalles en nog wat, omdat hij het soms wat moeilijk heeft met ons ‘speciaal’ gezin. Omdat hij door dat alles een nogal laag zelfbeeld heeft. Niet dat je dat eraan ziet aan de buitenkant, de mensen rondom ons zien Tiemen meestal als een vrolijke spring – in – ‘t – veld, als de immer grappige hyperactieve lieve broer van Maren. Thuis zien of zagen we heel dikwijls een andere Tiemen. Eind vorig schooljaar kreeg ik elke avond een kruidvat thuis, dat eenmaal thuis in het veilige nest, ontplofte. Woedebuien, huilbuien, agressieve buien… het hoorde er allemaal bij. Superaanhankelijk ook naar mij toe, niet alleen willen slapen bijvoorbeeld, altijd moest mama in de buurt zijn en echte paniekaanvallen krijgen als dat niet het geval was. Nergens naartoe willen zonder mij, enkel oma en opa bleken waardige mama-vervangers te zijn, maar voor de rest: niet willen gaan spelen bij klasgenootjes, niet naar vakantieopvang willen waar hij niemand kende, geen hobbies willen doen… Héél slecht slapen, met elke nacht nachtmerries en echt huilen, bang zijn, roepen…

Enfin, mama trok aan de alarmbel, schakelde hulplijnen in, en sinds augustus gaat Tiemen dus regelmatig naar een kindertherapeute. En ik kan, een dik half jaar later, opgelucht ademhalen. Ik had het nooit durven hopen dat het nog zo goed zou komen maar kijk, ik heb mijn vrolijke kereltje nu ook thuis terug! En ja natuurlijk is hij soms nog bang, of boos, of moe… maar hij kan dat nu perfect kaderen, uitleggen waarom, zelf oplossingen voor bedenken waardoor het kruidvat gewoon niet meer geladen geraakt. Hij trekt zelf op tijd aan de noodrem ‘mama nu moet je mij gewoon even met rust laten’ of ‘ik ben boos omdat’ en rustig een uitleg doen. Oef!

En de laatste weken zijn er dan ook automatisch een aantal mijlpalen gevallen…. Hij is begonnen met ponyrijden om de 14 dagen op woensdag. Superleuk vindt hij het en je ziet hem echt genieten. Sinds vorig weekend gaat hij op zondag naar de voetbalschool. Bij allemaal kindjes, volwassenen die hij totaal niet kent. Een dik uur techniek leren, balletjes trappen, zich amuseren. Fier als een gieter in zijn voetbaloutfit (en in gedachten al op de Heizel in rodeduivelstenue :-) )
En vanavond de grootste test… een paar weken geleden vroeg ik aan de mama van een vriendje of Tiemen met hen mee mocht naar de kinderfuif op school deze avond (wegens dat de combinatie Maren en vrijdagavond niet echt een succes is momenteel en ik dus zelf niet echt kon meegaan) en ja dat was geen probleem. En in één adem vroeg de mama aan Tiemen ‘en blijf je dan slapen ook bij ons?’. En tot mijn supergrote verbazing zei Tiemen ‘o ja leuk!’ (dat was dus enkele maanden geleden echt nooit gebeurd). Dus de zoon is op logement vanavond. Ik duim zo dat het meevalt en we weer een nieuwe stap gezet hebben in het mama-loslaat-proces.

update: het logeerpartijtje was een groot succes! joepie!