Gewoon

Zoals veel mensen was ook ik gezond nieuwsgierig naar de docureeks ‘gewoon buitengewoon’. Mijn eigen beperkte kennismaking met het BO was zeer teleurstellend en deed me keihard kiezen voor inclusie. Voor mij de enige optie, hoe lastig en moeilijk en energievretend en tegendraads het bijwijlen ook is. Iets anders voelt niet ok. En ik heb in de afgelopen jaren door wat verhalen te horen van ouders hier en daar een paar extra stevige vooroordelen opgebouwd over het BO. Tijd dus om een kijkje te nemen. De intro was veelbelovend.

Tiemen had het zien passeren en wou graag mee kijken. We keken – heel uitzonderlijk – zelfs ‘live’ naar de uitzending. We wisselden niet veel woorden, keken vol aandacht. Tiemen met een mond die meer en meer openviel. Ik met tenen die krulden en krulden. De eerste 15 minuten waren àl mijn vooroordelen al bevestigd.

‘Ok’, zei Tiemen op het einde ‘nu begrijp ik waarom Maren naar een gewone school gaat’. En ‘maar mama, als je tegen iemand zegt dat hij anders is, tien keer na elkaar, dan denk je toch zelf echt dat je anders ben en dan gedraag je je ook anders?’ En ‘dat is geen bijzonder onderwijs, dat is bijzondere opvoeding, krijgen die ook les, leren die iets?’.

Ik kon alleen maar ontzet nadenken over hoe een meisje met dezelfde mentale leeftijd als mijn dochter en min of meer dezelfde beperking compleet als kleuter behandeld werd. Op haar kamer opgesloten werd. Opgesloten. Op-ge-sloten. ‘je hebt je rust nodig hé, ik zie het, ‘tis al veel geweest vandaag hé. En dan naar de camera ‘ja, ze durft weglopen als we dit niet doen. Het is voor haar eigen veiligheid’. Ik ga niet herhalen wat Tiemen zei maar dat gaat dus hierover hé. Monkey see Monkey do.
Een school waar een jongen die compleet over zijn toeren is in een soort afkoelruimte gezet wordt. Tien minuutjes hé! Je hebt het nodig! En dan nog tien minuutjes. En nog eens. Terwijl de jongen al tijdens de eerste cooldown stilletjes zegt: “ik word rustig als ik even muziek mag luisteren. Maar ze pakken mijn telefoon af en zetten me hier. Dat gaat niet helpen.” Hoe kan je nu niet luisteren naar zo een gast? Hij weet zelf héél goed blijkbaar wat helpt. 5 minuten muziek luisteren en hij kon terug aansluiten in de klas. Neem, we maken er 30 minuten van in de afkoelruimte en daarna mag je onkruid gaan wieden buiten, je kan daar nog wat extra afkoelen. #insertroloog

Ik hoop echt dat de school uit de docu geen toonvoorbeeld is van hoe het er in andere BO scholen aan toe gaat. Echt. Het allerergste vind ik nog dat veel ouders op social media de serie bejubelen. ‘Zie eens hoe goed het daar is. Zo wijs! Ammai dat ziet er daar tof uit’. Slik.

En toch kiest onze minister van onderwijs om nog maar eens het BO te belonen met structurele extra subsidies. In plaats van dat geld te verdelen over àlle scholen. Zodat de gewone scholen meer budget hebben om kinderen extra te ondersteunen en aan boord te houden in plaats van kleuters massaal richting BO te sturen omdat ze te veel achterstand hebben en er niet voldoende personeel is om die achterstand weg te werken in een extra kleuterjaar of met extra ondersteuning…

Ik veroordeel ouders niet die kiezen voor BO, echt niet. Ik begrijp héél goed dat inclusie iets is dat in Vlaanderen zo stiefmoederlijk behandeld wordt en zo slecht ondersteund wordt op àlle vlakken dat je als ouder soms gewoon geen andere keuze hebt. Het is ook zo normaal, de ‘norm’. Een kind met een beperking is het beste af in een school waar kleine klasjes zijn, individuele begeleiding, therapie op school, je kind wordt zelfs afgehaald en thuisgebracht. Hoe makkelijk kan het zijn? Ik heb vriendinnen met kinderen in het BO, mijn eigen metekindje zit er. En ik begrijp zeer goed waarom die keuze gemaakt is.

Ik heb respect voor leerkrachten die er werken, ik heb vriendinnen die er lesgeven. Mijn ander metekindje werkt er. Met passie en veel inzet. Maar het ganse systeem klopt niet. Kinderen louter op basis van een soort beperking samen zetten in een ‘type” klopt niet! Er is evenveel verschil tussen 2 kinderen met downsyndroom als tussen jouw en mijn kind. Uitgaan van de beperking van een kind in plaats van de sterkte en kwaliteiten van een kind klopt niet! Kinderen weghalen uit de buurt waar ze wonen en te ver van huis laten school lopen in een omgeving waar ze geen sociaal netwerk kunnen uitbouwen klopt niet. Het klopt gewoon niet. En ja, ik ben mij er zeer van bewust dat er kinderen zijn die fysiek/mentaal zoveel uitdagingen hebben dat écht leren er nooit zal inzitten. En voor die kinderen moet uiteraard gezorgd worden. Maar het overgrote merendeel van de kinderen in het BO hoort er niet thuis.

Ik had deze week een mama aan de telefoon, huilend. Ander afkomst, niet taalvaardig in onze taal. Een hallucinant verhaal hoe een clb misbruik gemaakt heeft daarvan. Einde kleuter moet de mama plots een papier tekenen, je kindje mag in het eerste leerjaar naar een andere school, een waar hij beter zal kunnen leren. Alles is al geregeld, je moet gewoon de inschrijving nog bevestigen. Rozengeur, manenschijn, mama blij dat haar kindje de kans krijgt. Drie jaar later heeft de mama een cursus Nederlands gevolgd en heeft ze plots door dat haar kind in het buitengewoon onderwijs beland is omwille van taalachterstand en een vermoeden van adhd. Serieus? Echt? Hallo CLB? On-ge-looflijk. Het kindje ziet dagelijks hoe de buurtkinderen huiswerk maken en studeren. Hij wil ook huiswerk maken en studeren! Maar er is geen aanbod blijkbaar. En het CLB wil geen omschakeling naar het gewone onderwijs. En dan sta je daar als ouder. Het is niet het enige trieste verhaal dat ik de afgelopen jaren hoorde aan de telefoon.

Ik word er een beetje triest van. En ik weet dat ik de inclusiemaffia genoemd wordt. I could not care less. Ik zal altijd blijven strijden voor inclusie. Voor mijn dochter. Voor al haar vrienden. Voor élk kind/jongere/volwassene.

Wie zich graag eens inleest over de geschiedenis van het BO en hoe het komt dat wij quasi het énige land zijn waar deze segregatie in stand gehouden wordt raad ik aan het boek ‘Excluses: wat uitsluiting doet met mensen’ van Beno Schraepen eens te lezen. Ergens hebben we de boot gemist, het boek legt haarfijn uit waar.

Circus met een staartje

Vorige week ging ik met de dochter naar het circus. Iets waar ze altijd erg naar uitkijkt en op het moment zelf valt haar dan in dat ze dat eigenlijk veel te druk, lawaaierig en eigenlijk niet zo fijn vindt. Zo ook nu. Het circus was compleet volzet, veel lichteffecten, vanalles overal tegelijk aan de gang, een zeer irritante circusact met een voetbalfluitje… Na 40 minuten hadden zowel de dochter als ik het gehad en vertrokken we. Opgelucht dat we in de buitenlucht terug waren trakteerden we onszelf nog op een sticky suikerspin en we reden terug naar huis. Ik had direct door dat ik precies minder hoorde… maar bon, veel lawaai, ik ben daar al gevoelig voor en ik had er helaas niet aan gedacht mijn oordopjes mee te nemen. Zou na een paar uur wel terug overwaaien .

Niet dus. De dag nadien nog steeds niet. ik belde de huisartsenwachtpost om te vragen wat ik moest doen. Zij konden me niet echt verder helpen dus ik moest of langs spoed maar niks prioritair dus uren wachten of maandagochtend direct NKO bellen en daar vragen om een spoedafspraak. Maandagochtend om 7.30u gebeld en gelukkig kon ik een paar uur later al terecht bij mijn eigen NKO arts. Ik hoor links al jaren heel slecht, dat is helemaal onderzocht en kan weinig aan gedaan worden. Ook niet aan die tinitus piep die daar al jaren is overigens.

De NKO arts bekeek eens grondig mijn oren, stuurde me naar de audioloog voor hoortesten en zag me toen terug. ‘Ben je toevallig ook duizelig geweest?’ Euh ja dus, de weken ervoor was ik inderdaad af en toe eens duizelig. Flauwvallen? euh ja. Minder tegen prikkels kunnen? Ja.

Hm. Je bent denk ik niet doof plots door lawaai. Je oordruk is torenhoog zie ik. Ik vermoed dat je zaterdag zo overprikkeld bent geweest dat je lichaam stop gezegd heeft. ‘Oei’. Ja, oei. Maar er bestaat wel wat medicatie voor om de lichamelijke symptomen aan te pakken en je moet ook echt proberen om geen stress te hebben, voldoende te slapen en gezond te leven. Want dit kan iets blijvend zijn. En het heeft weinig zin dat ik je zware medicatie voorschrijf als je daarna gewoon doorgaat.

Het is langzaam ingesijpeld. Ik heb nog twee dagen gewerkt, kwestie van mezelf wat tijd te geven, van mijn collega’s toch een beetje te ontlasten. Woensdagnamiddag ging ik naar de huisdoc en waar ik dacht er met een weekje rust vanaf te komen ging het meteen naar 2,5 week. Want de chronische versie van dit heet de ziekte van Meniere en dat wil je dus niet. Echt niet.

Dus nu zit ik thuis. En probeer ik los te laten. En niet te stressen over dingen waar ik toch geen vat op heb. Ik lees. Ik kijk uit het raam. ik wandel. Ik probeer mijn schermtijd wat te beperken want de prikkeloverload van daar helpt ook niet. Stevige les in nederigheid.

veertien

En toen was je veertien. Mijn kleine grote meid.

Een echte tiener ben je. Gamen, whatsappen met je vrienden, oogrollen als moeder vraagt om je was naar beneden te brengen of om je boekentas netjes op te bergen. Zelf beslissen wat je gaat aantrekken en de meest bizarre combinaties ook echt aandoen. Dol op je katten Pebbles en Charlie en konijn Mozart. Vooral Pebbles is je dikke vriend, elke dag vind ik jullie wel ergens samen in knuffelmodus. Vrijheid willen: “ik ga alleen basketballen op het pleintje hoor!”, ‘ik ga alleen naar de scouts mama!’.

Ik pleng dikwijls eens een traantje van ontroering en onmetelijke trots als ik je ’s morgens zelfzeker en vol vertrouwen de poort van je school zie binnenstappen. Vuistje aan de persoon die toezicht heeft, zwaai langs hier en langs daar naar iedereen die opmerkt dat je er bent. In de klas ben je een verbindende factor vertelt je meegroeier. Je durft al eens luidkeels je mening zeggen over saaie lessen of rekenblaadjes en dwingt daarmee respect af bij je medeleerlingen. ‘Ammai wat durft die zeg’. (of dat de gewenste manier is om respect af te dwingen laten we even in het midden)

Je bent gelukkig soms ook nog echt mijn kleine meid. ’s Avonds kom je heerlijk naast mij liggen en komt er een zoekboek boven en zoeken we samen op één pagina. Daarna wrijf ik je voetjes in met ‘goedruikcrème’ en kam jij mijn haar. Kleine rituelen waarmee we samen de dag afsluiten. Je durft dan ook soms eens je hart openen bij mama. Kleine verdrietjes komen naar boven en samen proberen we die dan een plaats te geven.

Ook fysiek ben je klein. 142 cm en er zal niet al te veel meer bijkomen zei de doc. Ik heb het daar lastiger mee dan ik op voorhand had ingeschat. Want ik zou het soms echt vergeten maar uiteraard is er dat extra chromosoom die je leven een andere wending geeft dan voorzien. Je zal nooit het rijbewijs halen waar je luidop van droomt en waar ik niet goed van weet hoe ik jou dat moet vertellen. je zal nooit écht trouwen en kinderen krijgen en ik weet niet goed hoe ik jou dat moet vertellen. Je zal nooit samen met je eigen gezin een thuis uitbouwen en ik weet niet goed hoe ik jou dat moet vertellen. Voorlopig is mijn antwoord op al jouw vragen en wensen die ik nooit zal kunnen vervullen: als je 21 ben. Voorlopig vind je dat nog een ok antwoord. Ik heb nog zeven jaar om een betere uitleg te vinden dan: sorry, dat extra chromosoom zorgt ervoor dat je al die dingen nooit zal kunnen of mogen doen.

Stap voor stap en samen vinden we de antwoorden wel hoop ik. Een hele gelukkige verjaardag mijn kleine held. We focussen op de dingen die wél kunnen en waar jij zo geweldig van geniet allemaal. Vier goed. We vieren met je mee.

Gisteren

Gisteren was het drie jaar geleden dat ik mijn papa voor de laatste keer levend zag. We vierden toen (een dagje te vroeg) zijn 76e verjaardag. Een gezellige zondagnamiddag met taart, cadeautjes, opgewekt getater van de kinderen, weinig ergernis.

Een paar dagen later ging het geweldig mis. Een val gevolgd door een hersenbloeding. Of een hersenbloeding en daardoor gevallen. We zullen het nooit weten. In elk geval het was meteen helemaal echt mis. Een spoedoperatie en eigenlijk al meteen daarna: het komt niet meer goed. Een paar dagen en scans later moest ik als oudste dochter en ziekenhuiscontact zeggen ‘ja het is goed, leg de machine maar stil die hem in leven houdt’. Een levenslang trauma. Iets wat ik gruwelijk onderschat heb en altijd met me ga meedragen. Al weet ik dat het geen zin meer had. Al weet ik dat hij het zo zou gewild hebben. Al stonden mijn broer en mama mee achter de beslissing. Ik heb het moeten uitspreken.

De ochtend dat hij overleden is ging ik wandelen in mijn geliefde Bourgoyen. De plaats waar ik tot rust kom. Het was een prachtige ochtend. Koud en zonnig, zoals nu. Met de mooiste zonsopgang. Net zoals nu. Ik ging deze week al elke ochtend eens even tot daar. Tot rust komen. Genieten van dat moment dat de zon net boven de einder komt. Me verbonden voelen. Ik mis hem zo.

Vandaag zou hij 79 worden. Helaas rest er alleen nog gisteren….

2023

Ik heb wat te weinig geschreven hier dit jaar precies. Maar het was dan ook echt bij momenten onmenselijk druk. Zeker na de zomer… Beterschap in 2024 hopelijk!

Hoogtepunten afgelopen jaar:

De paasvakantie in de Ardennen was leuk, heel leuk zelfs. Iets hield mij al jaren tegen om daar op vakantie te gaan maar ik was duidelijk mis. We genoten vollen bak van de eindeloze zichten tijdens onze autoritjes daar. Zeker voor herhaling vatbaar!

Maren die afstudeerde aan de lagere school was toch ook een topmoment. Ondanks alle moeilijkheden de laatste schooljaren haalde ze de eindmeet. (en ik ook). Ook de zoon verraste met een A attest in 4 moderne talen. Dik applaus voor mijn twee schatten!

Zeer dankbaar ook voor onze reis naar Barcelona. Nog niet wetende dat we een kwakkelzomer gingen krijgen. Maar dus: een week dolce far niente in onze lievelingsstad (Na Gent uiteraard), zalig warm weer, veel gezien weer, lekker aan het strand en het zwembad gelegen… ook voor herhaling vatbaar. En misschien moeten we de volgende keer toch eens de kleine miss meenemen.

Heel blij ook met ons stadstuintje en de tuinman die het in orde zet telkens. Meer tijd om te genieten. Dat deden we ook. We volhardden in de boosheid en bleven echt tot eind oktober regelmatig op ons terras zitten of in de hangmat liggen. Dekentjes lossen veel op. Zowel de zoon als ik zijn echt buitenzitters. We dromen stiekem nog altijd van de lotto winnen en dan een huis zoals ‘het huis’. Mooi huis maar vooral geweldige tuin… Dieren, een moestuin, een zwembad, een groot terras, ruimte om te voetballen… enfin, een mens mag dromen hé.

Dankbaar ook voor twee weken echt rustverlof nu in de kerstvakantie. Het was ook nodig. Het najaar was ongemeen druk op werkvlak. De opstart van Maren in het middelbaar, het constante geregel wat eigen is aan een inclusietraject, Tiemen bijstaan in zijn moeilijk vijfde middelbaar, zorgen om mijn moeder.. het kwam er allemaal bij. ik heb de eerste vijf dagen ook echt niks gedaan. Urenlang gewoon in de zetel zitten, in slaap vallen en op het einde van de dag merken dat je eigenlijk ‘niks’ gedaan hebt. Behalve naar mijn hoofd en lichaam geluisterd natuurlijk. Ondertussen zijn we vier dagen verder nog en ligt het huis weer spic en span, is er een containerparkske gebeurd, alle was verwerkt… de energie komt terug.

Uitkijken naar 2024!

Want er zijn plannen. Vakantieplannen! Vermits Tiemen in de zomer een vakantie job wil doen én terug wil naar pukkelpop en met zijn moeder een week naar Engeland gaat, gaan we onze gezinsvakantie verleggen naar de paasvakantie.

In de paasvakantie trekken we naar Denemarken. In twee dagen naar Billund rijden, daar twee of drie dagen een huisje huren en dan terug wat zuidelijker ergens aan de kust in Denemarken of Duitsland nog een paar dagen zodat we in 1 rit terug naar huis kunnen. Zeer avontuurlijk voor mij, maar ik ga het minutieus plannen de komende weken. De zoon is België en Nederland beu dus gaan we iets verder. Spannend. ik ben ook geen autovakantiemens eigenlijk maar soit. Alles om de gezinsvakantie te redden.

In de zomer ga ik dan met Tiemen, tijdens Maren haar scoutskamp, een kleine week naar Engeland. Met de trein naar Londen, daar een paar dagen sightseeing en dan doorreizen naar Manchester voor een bezoekje uiteraard aan ‘Old Trafford’. En dan terug via Londen naar België. Moet te doen zijn.

Duimen voor mooi weer in de paasvakantie dus en hopelijk ook in de zomer. Als de beide andere reizen financieel wat meevallen trek ik met Maren nog een paar dagen naar zee in de zomer. Anders zal het Wondelgem Plage worden.

Werkgewijs hoop ik dat de inspanningen van afgelopen jaar het komende jaar wat gaan lonen. Dat ik me wat zelfzekerder terug mag voelen. En voor de kinderen hoop ik dat het schooljaar mag verderlopen zoals nu. Maren die ongelooflijk haar plek gevonden heeft en blijft vinden op de nieuwe school. Tiemen die tegen alle adviezen en waarschuwingen in toch doorzet in de gekozen richting en slaagt in juni. En dat we allemaal gezond en wel mogen blijven uiteraard. Wijzelf maar ook de mensen rond ons.

Fijn eindejaar en een gezond en wel 2024! En merci voor wie hier blijft meelezen!

Herfstvakantie

De eerste twee maanden van het schooljaar vlogen hier voorbij.

Maren nam een vliegende start. Ik kan met geen woorden uitdrukken hoe dankbaar en trots ik ben. Dankbaar dat we in zo een schitterende school terecht kwamen. Dankbaar voor de meest fantastische klascoach ever. Onze leerkracht van het jaar alvast. Dankbaar ook voor alle mensen in team Maren. Want het zijn er nogal wat. En het vergt best wat energie en een constante ‘aan-knop’ om het ganse ondersteuningsschema constant bij te sturen. Want mijn zorgvuldig ingevulde maandschema wordt nogal eens in de war gestuurd door schooluitstappen, plots een vrije dag of ziekte etc.. En trots… trots dat ik ben op die grote madam van mij! Ze startte aarzelend, afwachtend, veel blokkades… Maar naarmate ze doorhad dat ze op school écht mag zijn wie ze is, dat ze écht welkom is, dat ze écht gewaardeerd wordt in de klas en dat ze ook écht mag leren dit schooljaar… she’s on a roll… Ze maakt huiswerk, ze doet alle toetsen mee, ze is momenteel de beste van de klas zei haar juf. Wat een toppertje toch… en wat een verschil maakt het als je zo’n leerkrachtenteam achter je staan hebt.

Tiemen nam ook een goede start. Maar voor hem was het echt tijd voor de herfstvakantie pauze. De laatste twee weken stond zijn humeur en werklust op een erg laag pitje. Hopelijk vindt hij zijn spark terug en herpakt hij zich richting examens. Het is geen gemakkelijk jaar, zoveel is al duidelijk. Er is al ondersteuning voor wiskunde opgestart, een student waar hij gelukkig een klik mee heeft. En na de vakantie is er een gesprek met de lkr Frans, eens zien hoe we daar kunnen bijsturen. Buiten school amuseert hij zich geweldig overigens. De eerste echte fuiven zijn achter de rug, de eerste pintjes ook. De eerst valpartij na een fuif wegens te veel pintjes ook. Haha.

Ik had de afgelopen twee maand twee ‘rustige’ werkmaanden. Haha. Echt. Niet dus. Het pijnlijke aan de zaak is dat ik nu aan twee superdrukke maanden begin. Geen idee hoe dat gaat gaan. Of het gaat gaan. We zien wel. Ik heb in de herfstvakantie twee dagen gewerkt om de schade enigszins te beperken. Helaas koos mijn werklaptop ervoor te crashen op één van die twee dagen.

Thuis ca va. We namen vorige week afscheid van iemand die redelijk dichtbij stond. Iemand die me tijdens de zwangerschap van Tiemen heel erg ondersteund heeft. Met therapie en met zoveel goede raad. Ik kende haar mijn ganse leven, ze was als een tante. Tiemen wou absoluut mee naar de afscheidsviering, dat zegt veel denk ik. We gaan haar erg missen.

Ik nam vandaag wat tijd voor mezelf. Dochterlief is op scoutsweekend. Ik ging naar boektopia en kuierde wat tussen de boeken. Het plan was een dagje Kortrijk maar het was zo super slecht weer dat ik toch maar terugreed naar Gent. Een nieuwe bril bestellen. Wat winkels afrijden om laptops te vergelijken want ik ben toe aan een nieuwe voor thuis ook. Daarna heb ik ons huis gepoetst, lekker gekookt, een beetje administratie bijgewerkt. Morgen dochterlief ophalen en dan samen wat qualitytime, onder een dekentje samen een film kijken. Samen soep maken en croque monsieurs. Soms zijn het de simpelste dingen waar je het meest energie uithaalt.

En maandag duiken we terug de ratrace in. Ik merkte net dat er alweer een pedagogische studiedag mijn zorgvuldig opgemaakte ondersteuningsschema komt doorkuisen. Ah well….

Sweet Sixteen

Zestien jaar geleden ging ik de laatste kinderloze nacht in. Samen met één van Tiemen zijn meters. In het donkere UZ, giechelend, zenuwachtig, fantaserend over hoe hij/zij eruit ging zien. Of het een Romy ging worden of een Tiemen. Vloekend ook toen we in de donkere gang rondwandelden om de pijn wat te verbijten en aan een andere kamer een geboortekaartje zagen hangen van een Tiemen die twee dagen ervoor geboren was. (ook wel wat vloekend van de pijn vermoed ik) Spannende uren. 36 uur nadat mijn vliezen braken kwam hij luid protesterend de wereld in. (ik was onderhand ook aan het protesteren.. 36 uur begot!!)

Morgen wordt hij dus zestien. Mijn eerstgeborene. Diegene die van mij een mama maakte en mijn hele wereld op z’n kop zette. Mijn vrolijke spring in’t veld. Altijd in beweging, altijd grapjes aan het maken. Altijd met de muziekbox luid (te luid) aan het rondlopen en mee dansen. Bob Marley, Queen, ABBA, Michael Jackson, Joost… we kunnen stellen dat hij een brede muzieksmaak heeft. Hij is weer enorm veranderd het afgelopen jaar. Groter, met zijn 1m86 ondertussen hopelijk toch bijna volgroeid. Wijzer, in elke betekenis. Een serieuze stap richting volwassenheid gezet deze zomer, zo lijkt het toch. Veel zelfstandiger, zelf zijn leven in handen nemen. Zo boeiend om te zien hoe hij langzamerhand zelf zijn weg zoekt in het leven, in kleine dingen.

We zijn een team, gelukkig nog altijd. We schreeuwen elke voetbalmatch onze buffalo’s naar de overwinning. Zo leuk om samen een hobby te hebben. We praten ook veel, over het leven, de wereld, zijn zus.

Heeft hij ook tekortkomingen of kleine kantjes. Uiteraard. Er wordt al eens een hartig woord gewisseld over schoolprestaties. Over te laat thuis komen zonder te verwittigen. Over weer maar eens mijn voorraadkast plunderen in het midden van de nacht (serieus, hoeveel kan zo een puber eten!).

Ik ben trots. Op hem. En op mezelf. Hij is een goed opgevoede, lieve, verstandige gast. Hij krijgt heel veel vertrouwen en hij gaat daar goed mee om. Niet te geloven dat we al in deze fase zitten. De fase van festivals, fuiven, veel later thuis komen dan moeder gaat slapen.

Happy birthday liefje, doe maar gewoon verder zoals je bezig bent. Sweet sixteen….

Dingen die ik met u wil delen

De zoon ging naar pukkelpop – vier volle dagen en ik weet niet wàt ze daar in zijn water/bier/cola gedaan hebben maar in elk geval: ik kreeg een ander kind thuis. Eentje die ‘wil werken aan zichzelf’, die zelf uit zijn bed komt ’s ochtends, die nog veel zelfstandiger is dan ie al was, eentje die leest.. jaja echt waar, boeken over zelfontplooiing en al. Raar. Ook wijs uiteraard. Enfin, ik ben benieuwd wat het schoolsgewijs gaat geven dus… vijf moderne talen gestart.

De dochter startte in het eerste middelbaar in een nieuwe school en de eerste week was een mengeling van: mijn hart dat zowat elke ochtend brak omdat ze elke ochtend weent als we voorbij de lagere school passeren.. echt.. krak… , beetje bezorgdheid of ze echt niet de school uitstapt als ze het beu is, blijdschap omdat ik voor het eerst sinds lang écht een goed gevoel heb over dit schooljaar voor haar, trots als ik zie dat ze gewoon aanpikt bij de leerstof van haar klasgenootjes, juijh omdat ze ook echt wel aansluiting vindt op de speelplaats blijkbaar. Een zeer voorzichtige doch oprechte oef dus. Volgende week zeeklassen.. heel benieuwd wat dat gaat geven..

Het team dat Maren ondersteunt op school is euh.. 11 vrouw sterk. Dat zijn de ondersteuningsjuffen, de therapeuten, een student en de pab assistenten die meegaan naar school. Ik denk dat ik de afgelopen week quasi evenveel uur gemaild, gebeld, gewhatsappt, vergaderd, nagedacht, geschipperd, brandjes geblust en planningen aangepast en nog eens heraangepast heb als ik gewerkt heb voor mijn echte job. ik was steendood gisterenavond. Maar hé.. het is het allemaal waard.

Er spelen wat dingen in mijn leven waar ik niet al te hard over wil/kan uitweiden maar ze houden mij ferm bezig. Long term vriendschappen die plots blijkbaar niet meer zo belangrijk zijn voor de ene als voor de andere partij zonder reden blijkbaar, mijn werk dat op mijn systeem werkt om tal van redenen, de eindeloze vermoeidheid die maar niet wil wijken, mijn gewicht dat maar niet naar beneden wil, het zorgen voor en de zorgen in mijn moeder die altijd wel een nieuw kwaaltje heeft als ik haar hoor/zie… De tientallen boeken die ik nog wil lezen maar waar ik de tijd/aandachtspanne momenteel niet voor heb, mijn fitness- en zwemabo waar een dikke laag stof op ligt maar hé.. tijd.. weetwel. BLAH. Enfin, het maakt dat ik weer aan het nadenken ben over een break onder de vorm van het opnemen van mijn maand ouderschapsverlof die ik nog ergens liggen heb. Onbetaald weliswaar en meteen dus de reden waarom ik uiteindelijk elke keer denk, naaaah, ik zal wel werken. Want ergens de komende maanden heb ik budget nodig voor een nieuwe laptop, een nieuwe tv en een (elektrische) fiets. Niet meteen de goedkoopste spullen zegt. Dus het wordt afwegen… zoals altijd.

al eens vooruitblikken naar…

het nieuwe schooljaar. Ik weet het, ik ben er vroeg bij. Maar het zal er ook erg vlug zijn denk ik.

Kleine miss start dus in het middelbaar. Inschrijving check. Verkennend gesprek check. Kennismakingsgesprek en rondleiding op school check. Al de rest: nog niet zo check. Waar ik eerst redelijk gerust was de ondersteuning gemakkelijk rond te krijgen ben ik nu toch wat in paniekmodus aan het geraken. Op woensdag gaat ze niet naar school (maar ga ik dus af en toe ook een oppas nodig hebben als ik eens buitenshuis moet voor het werk… ) Dinsdag en vrijdag heb ik in september volle dagen iemand van Fiola gevraagd. Blijven nog over: maandag en donderdag. Maandagochtend kan er een pab assistent meegaan naar school tot 11.15u. Daarna? Godweethet…. ik nog niet dus. Donderdag nog geen idee hoe ik dat ga oplossen. Er zijn nog 5 uur ondersteuning, 2 uur logo en een uurtje kiné in te plannen ergens. Samen: donderdag? Gaat dat zo in te plannen zijn voor iedereen? Ik heb nog geen lesrooster gekregen helaas dus het zal daar wat van afhangen waarschijnlijk… En dan heb ik nog het ietsiepietsie grote probleem dat ik op maandagen onmogelijk om 15.45u aan de schoolpoort kan staan. Hoe ik dat moet opgelost krijgen…. Mijn broer wil haar uitzonderlijk wel s gaan halen maar niet op regelmatige basis en liefst heeltegans ook op maandagen niet thuis voor 17.30 uur. Nog heel veel vraagtekens dus. Twee lichtpuntjes: de zeeklassen in september zijn qua ondersteuning wel al rond, oef, de 2 pab assistenten/vrijwilligers gaan elk 2 dagen voor hun rekening nemen. En vanaf 26/9 is er ook een student die we kunnen toevoegen aan het ondersteuningsteam, dus zij zal zeker een stukje van de ontbrekende puzzel kunnen invullen. Enfin, ik probeer het wat los te laten tot de voorlaatste week van augustus… hopelijk vallen tegen dan wat puzzelstukjes op de juiste plaats…

De 15yo kreeg dan toch een A-attest eind juni. Hij kan dus in principe door naar 5 moderne talen. Hij kreeg wel het advies om toch ook eens naar de richting taal & communicatie in de dubbele finaliteit te gaan kijken. Wat we ook deden. Op 30 juni was er ’s avonds nog opendeurdag in mijn oude school waar ze toevallig ook die richting aanbieden vanaf september. Geen groot succes. De aanwezige leerkrachten konden hem niet warm maken, noch voor de school, noch voor de richting. ik begreep hem wel. En ik heb ineens ook door dat overschakelen van een methodeschool naar klassiek onderwijs niet zo evident zou zijn.

Ik heb beloofd van het tot 26 augustus niet meer over school te hebben en ik probeer me daaraan te houden. (moeilijk moeilijk!). Maar ik vermoed dus dat hij gewoon op Portus zal blijven en 5 Moderne Talen gaat proberen. Hij vroeg vorige week ineens of ik vier boeken wou bestellen voor hem. Echte. Leesboeken. Ik viel ver van mijn stoel. Uiteraard deed ik dat en kijk… het eerste boek is al uit en het tweede boek al goed halfweg. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. (en jaaaa, tuurlijk heb ik achter zijn rug zijn studieboeken al besteld. Haha, zo ben ik wel)

Tweede helft vakantie

De derde week van mijn verlof ging Maren enkele dagen spelen op het speelplein van Joetz. Ik gebruikte die dagen om enerzijds wat energie bij te tanken maar ook om samen met Tiemen de ikea nog eens te overvallen om Maren haar hoekje in de living wat aan te pakken. Missie geslaagd met een blije dochter.

Op woensdag ging ik mijn jongste metekind oppikken voor een dagje fun. Haar ‘ik heb jullie echt gemist!’ kwam er heel oprecht uit dus goede voornemens en afspraken om dit jaar nog eens een date te organiseren. Op zaterdag gingen we naar de meter van Maren alwaar Maren zich toch deels over haar hondenangst zette en toeliet dat één van de honden in dezelfde ruimte was als haar, ze ging m zelfs even aaien. Vooruitgang! Waar er ook vooruitgang in zit deze vakantie is het experimenteren met samen met ons aan tafel eten en wat ‘nieuwe’ dingen proeven. Het lukt nu toch meerdere keren per week om haar samen met ons aan tafel te laten eten en af te wijken van haar pasta pesto en hotdogs.

Op zondag begon ik koffers te pakken want op maandag vertrokken we voor nog 5 dagen Belgische kust. Zonder de zoon weliswaar want die maakte redelijk duidelijk dat hij 5 volle dagen met zijn moeder en zus aan de zee echt niet zag zitten dus hij bleef een dagje langer thuis. En alhoewel het weer aan de kust toch iets beter was dan in het binnenland was het toch vrij teleurstellend. Veel te veel wind om aan het strand te zitten, geen enkele dag goed genoeg weer om pootje te baden, laat staan te zwemmen in zee. Blah. Het werd dus een combinatie van een serie bingewatchen (the Lincoln lawyer), lezen, in mijn eentje 2 strandwandelingen per dag doen, spelletjes spelen, elke dag de kinderen eens uitlaten. Op donderdag reden we Frankrijk binnen en tot aan Cap Gris Nez. Leuke uitstap en de dag was gebroken. Naar goede gewoonte gingen we de laatste avond op restaurant. We moesten pas rond de middag op vrijdag het appartement verlaten dus we sliepen lekker lang uit, ontbijtten op het gemak, ruimden op en vertrokken huiswaarts.

En morgen is het terug werkendag. Enerzijds veel zin om er terug in te vliegen, mijn batterijen zijn wel opgeladen en heb zin om de collega’s terug te zien/horen. Anderzijds ook totaal geen zin. Buiten de eerste zonnige week in Spanje voelde het niet echt aan als verlof. Hopelijk maakt het lange weekend volgende week met normaal gezien mooi weer nog iets goed. Maren en ik gaan samen op tweedaagse naar de Westhoek. Duimen maar dat we dan wél een middagje strand en zeezwemmen kunnen inplannen!