A brand new year!

2019 begon hier heel kalm, in tegenstelling tot vorige jaren toen we samen vierden met vrienden, waren we dit jaar met ons drietjes om de overgang van oud naar nieuw te vieren. Maren (die toch een beetje de ambiancemaker hier in huis is, we moeten daar eerlijk in zijn) was een beetje ziekjes dus zij haalde middernacht zelfs niet. Tiemen en ik keken naar het concert van Niels Destadsbader en nog een klein stukje van het RodeNeuzenconcert en gingen toen slapen.

En toen werden we wakker in 2019! Ha! Ik hou daar wel van, van zo een schone lei, een nieuwe bladzijde..

Wat gaan we doen in 2019 zeg? De eerste vakantie is in elk geval al geboekt. In de paasvakantie gaan we een midweekje Landallen in een park waar we nog nooit geweest zijn. Een beetje verder dan we gewend zijn maar het ziet er heel leuk uit, omgeven door veel water! Verder ga ik op vakantiegebied een beetje rondkijken… Tiemen studeert af van de lagere school (hellep..) en mocht dus een citytripje kiezen met het vliegtuig en koos voor Barcelona. Dat zal voor in juli zijn als Maren op scoutskamp is. Daarnaast zoek ik ook nog een gezinsvakantie voor tijdens de zomer (laatste week augustus wordt dat vermoed ik) en ik twijfel nog een beetje tussen een weekje in ons alltime favoriete vakantieboerderij of een weekje in een appartement aan zee…

Op schoolgebied wordt het een interessant (kuch)  jaar met Tiemen die dus de lagere school inwisselt voor het middelbaar en waar we in mei een spannende maand tegemoet gaan als de computer voor hem een school kiest. ‘Ik ga mijn school zo missen’ zei hij deze week al… Dat wordt nog emogedoe in juni (want ook mama heeft het er best moeilijk mee, met de alsmaar groter wordende zoon…). En Maren verhuist van de onderbouw naar de middenbouw op school normaalgezien en dat zal toch ook wel een grote stap worden. Elke dag naar het eerste verdiep tussen kinderen die fysiek veel groter zijn dan haar… fiew. Maar bon, dat zijn nog even zorgen voor het najaar…

Mijn ouders zijn in mei 50 jaar getrouwd, dus de komende maanden gaan we daar wat energie mogen insteken… ik heb beloofd om de uitnodigingen te maken en heb daarvoor alvast een trouwfoto ontvreemd uit hun trouwalbum, ik moet zorgen voor een dessertenbuffet de dag zelf en we zullen zelf ook de bediening moeten doen. Ik wil graag ook mooie foto’s van hun feest dus moet daar ook s voor rondkijken… En de eerste dag van de zomervakantie gaan we –  als alternatief voor een lentefeest – met de meters en peters van Tiemen iets doen, een daguitstapje of zo en afronden met een etentje waar dan oma en opa hopelijk ook bij kunnen aansluiten. (als er iemand een tof idee heeft voor een daguitstapje.. shoot! (5/6 volwassenen en 5 kinderen tussen 14 en 9) )

Professioneel zal er (hopelijk) niet al te veel veranderen het komende jaar dus kan ik hopelijk wat verder doen met gewoontes in te bouwen en mijn werk goed in te plannen zodat ik de drukste periodes wat kan teren op werk dat ik al vooraf gedaan heb. En vrijwilligerswerk gewijs… tja… mogelijks grote veranderingen op komst. Ik heb er momenteel niet veel zin meer in door een aantal dingen die de laatste tijd gebeurd zijn, maar ik kijk even de kat uit de boom… De komende weken moet er zeker een beslissing vallen daarin. Op school blijf ik uiteraard wel leesmoeder op vrijdag!

Goede voornemens dan. Want die horen er uiteraard ook bij. Ik hou mijn te lezen boeken op 30.. al heb ik dat aantal al een paar jaar niet meer gehaald, het is soms toch een motivatie om eens een boek te pakken ipv nog maar eens een serie te bingewatchen. Ik zou evenveel willen sparen als vorig jaar maar gezien het feest van mijn ouders en ons tripje naar Barcelona wel de nodige duiten zal kosten zal ik me maar geen illusies maken. Minder sparen dus maar wel echt sparen. Ik ga mijn maandelijks spaarbedrag wat proberen verhogen.. De 10 euro die ik maandelijks uitgaf aan een babysitdienstabo gaan alvast richting spaarrekening (alle beetjes helpen niet waar..). Mijn gezonde eetgewoontes en meer bewegen die zo goed liepen van mei tot eind oktober neem ik ook terug op. Straks al een eerste tripje richting zwembad! Ik wil ook echt 8 uur per etmaal offline gaan (geloof het of niet.. ik haal dat echt niet nu!) en wat meer buiten komen. Zowel met de kindjes, als met vrienden, als alleen. Het is 12 jaar geleden dat ik nog eens een film zag in de cinema of een theatervoorstelling voor mezelf bv… daar moet écht verandering in komen dit jaar.

In ons huishouden gaan we voor wat meer wereldbewust leven. Ik kocht een sodastream om voortaan zelf spuitwater te maken. Dat scheelt 8 plastic flessen per week x 52 is dus al meer dan 400 plastic flessen (en veel gesleur.. dat ook), de boodschappentassen en bakken (en stoffen groenten en fruittasjes) krijgen een vast plekje in de koffer van de auto/fietstassen zodat we die altijd bijhebben. En ik ga eens rondkijken om aan te sluiten op een plukveld/boerderij in het voorjaar..; kwestie van wat seizoensbewuster te koken en eten ook.

En verder bloggen hé! Uiteraard! Al begin ik precies een beetje een blogstegosaurus te worden als ik kijk naar wie 12 jaar geleden samen met mij blogde en nu niet meer… we geven niet op!

Advertenties

Review 2018

Ok ok het is officieel nog een week 2018 maar kijk, er is tijd vandaag en ik ben nog fris in mijn hoofd wegens eerste dag kerstvakantie (en dus nog geen 8 dagen met drukke kroost achter de rug winkwink)

Wat me blij maakte in 2019?

• dat de kinderen zo goed overeen komen (meestal toch)
• mijn o zo leuke maar héééééééél drukke job (en bij uitbreiding: collega’s, ook leuk maar ook druk soms haha)
• onze vakanties: meivakantie aan zee, citytripje naar Amsterdam, boerderijvakantie en nog een paar dagen naar zee in augustus..
• de vele uitstapjes naar, etentjes met, fijne momenten met onze downvriendjes… altijd zo leuk om mekaar te zien!
• dat de kinderen zich allebei zo goed voelen… niet altijd gemakkelijk om als alleenstaande mama dingen voor hen te kiezen, beslissen, de enige te zijn waarop ze boos kunnen zijn als het eens tegenslaat.. maar kijk overall: happy kids hier! (en dus happy mama!)
• dat ik mijn goede voornemens, sparen, ontspullen en meer quality time, echt maximaal heb kunnen verwezenlijken… ik verdubbelde het bedrag dat op mijn spaarrekening stond, ik spaarde ook voor elk kind én deed aan pensioensparen. Tijdens de zomervakantie reden we 5 keer naar het containerpark/de kringwinkel én we deden een eerste garage sale. Volgend jaar nog van dat!
• mijn vrijwilligerswerk

Wat waren de mindere momenten:

Mijn dipje eind mei, waar ik nog altijd mee worstel trouwens, was toch het absolute dieptepunt. Al wil ik ook het positieve dat eruit gekomen is niet zomaar aan de kant schuiven… ik begon weer te sporten en verloor bijna 10 kg!

De zorgen om mijn ouders, vooral mijn mama dan, die toch groter en groter worden. Elk jaar komt er wel iets bij… De combinatie met de toch nog steeds grote zorg voor Maren is geen evidente.

Wat waren mijn favoriete boeken, LP’s, films, series, concerten dit jaar?

boeken: Ik genoot van de eerste roman van Thomas Siffer, van de Zeven Zussen reeks van Lucinda Riley en van Asem van Leen Dendievel. Ik haalde mijn leesdoel van 30 boeken opnieuw niet maar bon, er zijn ook zoveel andere dingen te doen dan lezen hé soms! Hier vind je de boeken die ik wel las afgelopen jaar!

LP’s/cd’s: ik heb gezien dat er nog een aantal onder de kerstboom liggen (en vermits ik de enige in de familie ben met platenspeler zijn die dus voor mij HA!) maar voorlopig ben ik heel erg fan van mijn 2 nieuwe muzikale ontdekkingen dit jaar: Gregory Porter en Tourist Lemc. En blijven we geweldige fan van Bart Peeters en Clouseau! Muzikaal hoogtepunt op concertgebied was absoluut onze allereerste Clouseau Sportpaleisconcert! (Lucky me dat de zoon dat ook allemaal geweldig vindt!)

Films/series: Films tja, ik zou er heel graag een heleboel zien in de cinema maar het blijft voorlopig bij kinderfilms dus en daar was dit jaar geen éne bij waarvan ik zei: waaw. Series daarentegen (leve netflix!): Ik keek The Bridge, House of Cards en nog wat nieuwe seizoenen van series die ik de vorige jaren ontdekte. Ik was heeltegans smitten door The Handmaid’s tale (serieus zeg!). Op TV ontroerd door Radio Gaga, de Columbus en uiteraard door Down The Road (zoooo uitkijken naar het voorjaar als de nieuwe wordt uitgezonden!).

Het was een goed jaar dus en vooral: veel te vlug voorbij! Waar ik naar uitkijk volgend jaar dat krijg je in een volgende blog! We wensen jullie fijne feestdagen, veel warmte, gezelligheid en leuke kadootjes (dat hoort er toch echt bij hé!).

Birgit, Tiemen & Maren

Het kan verkeren

In de fantastische ‘herinneringen’ op facebook lees ik dezer dagen terug dat ik drie jaar geleden heel zwaar aan het stressen was over een reorganisatie op het werk. Ik schrijf hier quasi nooit over mijn job, maar ik zal voor deze ene keer een beperkte uitzondering maken.

Drie jaar geleden kregen we namelijk het vreselijke nieuws dat alle regionale vestigingen gesloten werden, de volledige organisatie anders ging werken en dat dat voor mij wou betekenen dat mijn bureau zo maar eventjes 57 km verder ging staan. 60 km enkel. slik. Mijn eerste reactie was: ok dat gaat lukken. Mijn tweede, derde en vierde reactie was wenen, boos worden en gefrustreerd reageren dat het echt niet ging lukken. Met bijhorende ‘ik zie het echt niet meer zitten’ periode. Ik ging vertrekken, ik ging mijn ontslagperiode gebruiken om mij om te scholen en ik ging toch in het onderwijs gaan. (wat altijd mijn plan geweest is… ooit..)

Enfin, na veel over- en weer gemail, na veel overleg en toegevingen langs beide kanten zijn we dan toch tot een overeenkomst gekomen dat ik (ik werk 4/5) 2 dagen per week naar kantoor moest en dat ik voor de rest mocht thuiswerken. Een haalbare kaart met een uitstapmogelijkheid van 6 maand waarbinnen ik dezelfde gunstige ontslagregeling zou krijgen indien nodig.

Er zijn die periode mensen vertrokken, gedwongen en vrijwillig. Er is veel afscheid genomen. Er zijn veel tranen gevloeid. Maar 6 maand na het nieuws zat ik dus in een nieuw team in een nieuw kantoor 60 km van huis. Te bekomen van mijn eerste ochtendfile.

Ondertussen zijn we 2.5 jaar verder en rijd ik nog altijd 2 dagen in de week ver van huis.  Maandag en dinsdag zijn dus  hele lange dagen en dinsdagavond kan je mij meestal bijeenvegen. Woensdag werk ik niet (kuch), donderdag werk ik dichtbij en vrijdag lekker thuis. Mijn werk is ook veel drukker… vroeger administratief verantwoordelijk voor 1 regio.. nu voor 2. Redelijk uitdagend naar takenpakket (understatement). Maar: nog altijd met heel veel goesting, nog altijd met zo veel overtuiging dat ik voor de juiste organisatie werk.

Is de ganse omwenteling positief geweest? Ik denk het wel. (Al vind ik het nog altijd jammer dat er sommige mensen niet meer bij ons zijn.) We boomen echt geweldig momenteel… we hebben een heel tof team, er wordt veel gelachen  & gezeverd en er wordt ook kei-, keihard gewerkt. Soms (zoals nu dus haha) is het echt te veel. De periode op het einde van het jaar en vlak voor de zomer zijn onze drukste en ow boy, het is er echt wat over. En toch, de wetenschap dat we er met z’n allen nog even tegenaan moeten dat helpt wel en dat alle neuzen in dezelfde richting staan dat geeft echt wel veel energie.

Ik ben nu al een beetje aan het wenen dat ik binnen 17 jaar met pensioen moet. Echt.

Rodeneuzen

We zijn hier thuis het rodeneuzen gedachtengoed nogal genegen. Dat het heel belangrijk is om als zoekende jongere/kind ergens terecht te kunnen. Dat het soms beter is om je gedachten eens tegen een wildvreemde te vertellen dan iemand die betrokken is. Dat het zo zo nodig is om je mentaal sterk te voelen om deze jachtige, allesmoet en theskyisthelimit wereld aan te kunnen.

Tiemen heeft een tijdje erg geworsteld met een aantal zaken. Het feit dat hij geen papa heeft, dat hij een speciale zus heeft, dat hij dyspraxie heeft, enorme faalangst… hij kon dat allemaal maar moeilijk plaatsen. In onze zoektocht naar hulp bij de dyspraxie kwamen we bij een multidisciplinaire praktijk terecht waar ook een orthopedagoge/psychologe aan verbonden zat. Bijna 3 jaar ging Tiemen daar regelmatig langs. Samen werkten ze aan hulpmiddelen voor hem om met al die dingen om te gaan. Zo kreeg hij een tekening van zijn hoofd om ergens op zijn kamer te hangen. Als er dingen in zijn hoofd zaten waardoor hij bv moeilijk kon inslapen, tekende hij of schreef hij die op een briefje en kleefde dat briefje op de tekening van zijn hoofd. Zo bleven het wel zijn gedachten maar waren ze weg en kon hij inslapen. En zo gaf ze hem veel handvaten mee… In het voorjaar bouwden we langzaam af en stopte de therapie uiteindelijk. Met wat schrik van mijn kant, ik geef dat eerlijk toe. Want L. was toch diegene die hem altijd uit een moeilijkere periode kreeg. Maar kijk… het was blijkbaar toch een goeie beslissing. Het is hier zeker niet elke dag rozengeur en maneschijn, de faalangst steekt hier nog heel veel de kop op mààr hij gaat er wel beter mee om.

Zo belangrijk dus dat er voor elk kind/jongere toegankelijke en betaalbare therapie beschikbaar is. Zo goed dat de scholen met de Rodeneuzencampagne ook massaal ingeschakeld worden.

Onze duit in het zakje was het kopen van wat rode neuzen én van toegangskaarten voor de RodeneuzendagXL in het sportpaleis afgelopen vrijdag. Het nuttige aan het aangename koppelen. Tiemen zijn grote helden Lilkleine en Gers Pardoel kwamen optreden, we zijn allebei ook grote Clouseau fans dus de avond kon niet mislukken. Het was een topavond en we gingen met een heel warm gevoel terug huiswaarts!

 

Een belangrijke keuze..

We staan hier voor een toch niet onbelangrijke keuze… Tiemen zit in het zesde leerjaar dus zijn wij volop bezig met uit te kijken naar een middelbare school. We hebben de luxe van in een deelgemeente van een stad te wonen dus het aanbod is groot… zeer groot. En dus helemaal niet zo evident. Komt er nog bij dat het zwaard van de elektronische inschrijvingen boven ons hoofd hangt en dat we dus niet één school moeten kiezen maar er best voor zorgen dat er een aantal scholen zijn waar we ons goed bij voelen. Want het is niet omdat wij school x op nummer 1 zetten dat de computer dat ook gaat doen. Aaarrgghh.

Maar bon, sinds vorig schooljaar zijn we daar dus al mee bezig. Al 1 grote factor: Tiemen weigert om godsdienst te volgen dus dat elimineert al alle katholieke scholen. Wat de keuze al enigszins limiteert. Met zijn dyspraxie en dus minder goede fijne motoriek is een echt beroepsoriënterende praktische richting ook niet echt een optie dus dat scheelt ook wel in scholen. En zijn interesses liggen ook niet echt in de vakken die je in de echte Steam scholen vindt dus nog een eliminatie. Maar dus: er blijven er meer dan genoeg over!

Vorig schooljaar gingen we al op bezoek in 2 scholen: Een GO Atheneum op 10 minuutjes fietsen in een andere deelgemeente en een stedelijk atheneum in centrum Gent (vlot bereikbaar met tram en eigenlijk ook met de fiets). Het verschil tussen beide scholen kon niet groter zijn.

Het GO Atheneum ligt in een groene omgeving, geen supergrote school, bijna militaristisch efficiënt georganiseerde opendeurdag waar je na een paar uur rondkijken en luisteren buitenkwam en echt een goed idee had van waar de school voor staat, wat ze doen etc. Tot en met: en zo ziet onze eerste schoolweek eruit (zeer belangrijke info voor de 11yo want duidelijkheid neemt veel angst en stress weg bij hem). Een zeer positief beeld dus en al meteen ééntje voor op ons lijstje.

Het stedelijk atheneum is tja, een blok beton in een blok beton. Allé zo vond ik het toch overkomen. Ook totaal onduidelijk wie waar wanneer zit. Slecht georganiseerde opendeurdag en we kwamen met nog meer vragen buiten dan toen we binnen kwamen. Ik had echt totaal geen enkel idee waar de school voor staat, wat hun pedagogische visie is… niks. Tiemen was al na 10 min afgehaakt (veel te groot mama, ik ga hier verdwalen!). Eéntje om te schrappen.

Dit schooljaar gingen we nog 2 scholen bezoeken: een Dalton middelbare school (de kinderen zitten nu ook in een Dalton lagere school) en een kleinere stadsschool met een focus op talenonderwijs (Tiemen wil graag iets in die richting doen).

Vrijdag was er info avond op de Dalton middelbare school. Een school midden in het centrum van Gent. Wel vlot bereikbaar met zowel fiets als openbaar vervoer.  We kregen wat uitleg door leerlingen en dan een kringgesprek met de directie. Wat een verfrissende kijk op onderwijs.. korte instructiemomenten (20 min) ‘want kinderen van die leeftijd kunnen zich moeilijk langer concentreren dan dat’, heel veel zelfstandig maar ook van en met elkaar samen leren, inoefenen, proberen. Geen aparte vakken meer maar projecten waar de leerdoelen van verschillende vakken aan bod komen. Toetsen en examens voor die vakken waar dat opportuun is, permanente evaluatie voor de andere vakken (taal bv). Geen leerkrachten maar coaches. Heel veel overleg. Ik herkende een aantal zaken uiteraard van op onze lagere school maar dan meer en beter uitgewerkt (uiteraard kan je dat ook omdat de lln ouder zijn). Tiemen was precies nogal ongeïnteresseerd dus ik vreesde al voor een njet (ik was echt wel heel enthousiast). Maar kijk: toen we naar buiten liepen polste ik heel voorzichtig: én? Waarop ik een grote glimlach kreeg en het antwoord: hier wil ik naar school gaan. En toen ik vroeg waarom: zo lieve kinderen.. en zo een kleine school.. en mensen die mij gaan helpen..en zo leuk dat projectwerk. Enfin, nog ééntje voor ons lijstje en meteen op plaats nummer één.

En ik denk dat dit het dan wordt en dat we niet meer naar die andere school gaan kijken.. ons gevoel is bij allebei de gekozen scholen goed, heel goed zelfs. Klinkt raar want qua aanpak kunnen ze niet verder van mekaar af liggen maar ik denk ook wel dat het allebei scholen en systemen zijn waar Tiemen zich goed in zal voelen. We gaan bij allebei nog eens naar de volgende opendeurdag zodat ik mij nog wat verder kan informeren naar zorg en wat praktische vragen kan stellen. En dan zien we wel na die opendeur welke de definitieve volgorde op ons lijstje wordt. Het beste zou zijn dat het voor Tiemen eender is, zodat er geen échte teleurstelling mogelijk is nadat de computer gekozen heeft. Mei wordt een spannende maand!

En wat wordt hij toch groot! Het lijkt gisteren dat ik op zoek was naar een kleuterschool…

De barricaden

Af en toe moèt ik eens op de barricaden springen. Het is sterker dan mezelf en achteraf heb ik er meestal spijt van maar kijk: ik ben wie ik ben. take it or leave it. Vorige week was het weer zover. (De discussie rond de NIPT was nog maar net gaan liggen).

De zoveelste inclusie heisa. De ouders van Maxim trokken naar de rechtbank omdat hun zoon onrecht was aangedaan en wonnen het proces. Ik ken het verhaal een beetje, wij inclusie ouders onder elkaar nietwaar, één pot nat.

Zoals altijd bij dit soort discussies geldt één belangrijke regel als je je betrokken voelt bij het onderwerp: lees de online commentaren bij krantenartikels NIET. Want als een bepaald soort mens een artikel leest durft die nogal eens op een forse manier zijn/haar commentaar of mening formuleren. Ik bespaar u de exacte bewoordingen maar volgens sommige mensen zijn wij inclusie ouders: gek, onverantwoord, slechte ouders, struisvogels (want we steken onze kop ih zand voor het feit dat we een kind met beperking hebben), dom, kindermishandelaars en al dies meer. U wil niet weten hoeveel down specialisten er rondlopen in Vlaanderen.. en inclusie specialisten. Die het uiteraard allemaal veel beter weten dan de gemiddelde down ouder.

Ik ben nog braaf geweest. Ik heb hier en daar rustig iemand op zijn/haar plaats gezet. Uitgelegd waarom wij onze kinderen naar het gewone onderwijs sturen.

Ik had het namelijk voor de rest nogal druk. De dochter (die met Down, u weet wel), heeft volgende week haar eerste boekenronde. Het is de bedoeling dat ze haar lievelingsboek voorstelt aan de klas (ze zit in het tweede leerjaar), een stukje voorleest en er een kunstwerkje rond maakt. We hebben al veel plezier gehad bij de voorbereidingen. Woordjes lezen, een koffer knutselen, oefenen op de juiste volgorde van de kaartjes die ze uit het koffertje moet halen. Al spelend samen leren. Quality time. Want ja dat bestaat echt, ook met down kind.

dingen die ik met u wil delen 2018/3

Veel te lang geleden ik weet het maar de drukke job, mijn drukke kinders (echt!) en mijn huishouden in combinatie met mijn algemene (gemoeds)toestand… ’t is even naar adem happen en dan weer onderduiken tegenwoordig. Maar soit, ik ben hier nog eens geraakt.

Waar hield ik mij de afgelopen weken mee bezig:

• kerstkaartjes voorbereiden, ja ik weet het ik ben er vroeg bij maar onze all time favorite fotografe deed van mini kerstshoot dus ik was er als de kippen bij om een plaatsje te boeken. Dus stonden wij half oktober al van poseren te doen. In matching outfits (love love love it) en in een kerstig decor. Op het resultaat moet u nog even wachten maar ’t is geslaagd. Ondertussen zijn de kaartjes ook gemaakt en staan ze klaar om besteld te worden. Ik wacht daar nog even mee want…
• ik ben begonnen om foto’s te selecteren om eindelijk eens Maren haar fotoboeken te maken. Het kind wordt in februari 9 en de traditie wil dat ze dan drie fotoboeken krijgt, van telkens drie jaar van haar leven. Dus kijk ik elke avond met weemoed naar babyfoto’s momenteel, ween een beetje, lach een beetje en kan niet kiezen. Gelukkig heb ik nog 2.5 maand te gaan… maar gezien de kerstkortingen ook op fotoboeken gelden zou ik toch graag deze maand al 1 boek af hebben. (stress… en wàt moet ik vermijden van de dokter momenteel.. juist ja. Ik doe het mezelf toch altijd aan)
• zieke kindjes verzorgen en entertainen dat ook. Maren had haar eerste beginnende longontsteking van het seizoen (juijh not) en Tiemen geneest as we speak nog van het Adeno virus. En een zieke man in huis, u kan er zich iets bij voorstellen. (insert rolling eyes)
• mij opwinden in het ganse NIP-test gebeuren. Waarbij de ene dag alle nieuws sites het opbeurende nieuws brengen dat er in 2017 eigenlijk niet minder kinderen met Down geboren zijn (juicht ende feest!) en de andere dag duidelijk op bevel van hogerhand (ja Maggie ik bedoel daar u mee) plots alles beginnen inslikken want ‘de cijfers zijn toch niet zo duidelijk’. Toch wel zeg… jammer genoeg zijn ze niet wat ons Maggie wou lezen. (nehnehneh. sorry het kind in mij komt even boven). Maar hey! De NIP test was écht niet bedoeld om te zorgen voor minder kinderen met Down neen echt niet. Kuch. Met de pijnlijke berichtgeving van de laatste dagen lijkt die stelling mij wel volledig ontkracht. Moet pijn doen toch, zo moeten toegeven dat ge 15 miljoen euro door de spreekwoordelijke wcpot gesjast hebt. Hopen dat ze haar lesje geleerd heeft en dat geld nu eens gaat inzetten voor wat het zou moèten ingezet worden: counceling en begeleiding van koppels die geconfronteerd worden met het nieuws dat hun kindje zal geboren worden met een of andere beperking. Maar we zullen maar verder dromen wat dat betreft zeker… (stresske nummer 2 dus, sorry dokter..)
• ik leegde alle kleerkasten, gooide weg of deed naar de kringwinkel wat te klein was en ging shoppen om terug aan te vullen. Pijnlijke zaak voor de portemonnee want de tiener in huis begint zich zeer bewust te worden van wat hij draagt en c&a etc dat is niet meer cool. Blijkbaar. We gingen samen een dagje shoppen in het Waasland shoppingcenter en ik denk dat we echt alle winkels vanbinnen gezien hebben. Maar bon het was wel gezellig. Voor de dochter moet ik enkel een stoere jongensafdeling vinden en die vindt daar wel altijd haar gerief. Geen meisjesgedoe hier dus. Ik heb drie kleedjes gehouden uit haar assortiment en ik hoorde haar haar ogen omhoog slaan. We zullen zien of ik er haar nog inkrijg.
• ik las ‘asem’ van Leen Dendievel in bijna één asem uit. Zeer zeer herkenbaar allemaal. Alleen dat toepassen van dat eten dat je gemoed positief/negatief beïnvloedt… moeilijk. Enfin, als ik ooit weer wat meer energie heb ga ik dat stuk wel eens herlezen.
• de nieuwe afleveringen van House of Cards bekijken. Aaarrghhhhh. Spannend. Meer zeg ik niet. Aaarrghhh. Haha.

Wat deed ik niet de afgelopen weken

• op mijn eten letten
• gaan zwemmen
• op tijd gaan slapen
• op de weegschaal gaan staan (kwestie van stress te vermijden LOL)

Voila dat was het voor deze keer.. ik ga nu in de zetel liggen en een beetje luisteren naar de stilte. Want de dochter is op scoutsweekend en dat zorgt toch voor een beetje rust hier in huis. En minder rommel. En de TV voor mezelf. Een mens moet daarvan profiteren niewaar! (Zien ze er trouwens niet fantastisch uit.. mijn 2 scouts!)