zieke in huis

Maandag kreeg ik nog een weekje bij van de dokter, het slapen verbetert stilletjes aan en ik wil zelf graag ook terug aan het werk, kwestie van toch een beetje met een gerust gemoed straks bijna 5 weken vakantie aan te vatten. Ik ging zwemmen en daarna lunchen in de bistro naast het zwembad en bleef nog een uurtje zitten op mijn zalig zonnig plekje op het terras met mijn boek. Ik had mijn week ook al helemaal gepland… een dagje naar zee, nog een paar keer zwemmen, wat shoppen, mijn administratie op punt zetten, series uitkijken…

En toen werd ik dinsdagochtend wakker naast een overgevende dochter. IEW. Ze was wat verkouden en ik vermoedde dus wat slijmpjes die op haar maag lagen. Ze had toch ook wat last van uitslag in haar gezicht zag ik dus ik maakte een afspraak bij de doc, verwittigde haar juf en vertroetelde haar een beetje. De doc kon niet veel meer vaststellen dan een goeie snotvalling en een beetje besmetting in haar gezicht van het snot.. neusdruppels en een zalfje en huiswaarts. Ik verwittigde juf dat Maren woensdag terug op school zou zijn en we gingen rustig slapen.

Woensdagochtend werd ik wéér wakker naast een overgevende dochter. Dubbel iew. En nu bleef het niet bij één keer… ze bleef maar spuwen.. ze was echt niet in haar element merkte ik, reageerde raar, was apathisch, kloeg van hevige buik – en rugpijn… Ik verwittigde de ondersteuningsjuf dat Maren niet op school ging zijn en stipt om 8 uur hing ik aan de telefoon van de groepspraktijk… Ik nam geen genoegen met het standaard antwoord dat onze huisarts volgeboekt was en we bij iemand anders ook pas in de namiddag terecht konden, schetste de situatie duidelijk aan de secretaresse en gelukkig snapte ze mijn paniek. Ze belde onze huisarts op die nog onderweg was en we kregen fiat om 10 min voor het spreekuur begon af te komen voor een spoedconsult. Ook onze HA was er niet gerust in toen ze Maren zag… omdat ze weet dat ik niet echt tuk ben op ziekenhuizen stuurde ze ons naar een labo om daar bloed te laten prikken met 2 uur later telefonisch overleg met mij dan wat er te gebeuren stond.. een duidelijke bloeduitslag was actie, iets onduidelijk was toch spoed. Ik kreeg ook een voorschrift voor Motillium. Zelfs het bloedprikken liet Maren (tegen haar gewoonte in) redelijk vlot doen… Terug thuis gaf ik de Motillium en installeerde haar in de zetel. Een half uurtje later vroeg ze of ze iets mocht eten. Ik gaf een yoghurtje en dat bleef binnen.. Nog eten mama? Enfin, een half uur later had ze 2 boterhammen binnen en was ze al verlangend naar de soep aan het uitkijken. De HA belde dat er niet echt een duidelijk resultaat was maar vermits Maren toch wat opgeleefd was, er geen koorts was en ze at en dronk spraken we af om deze ochtend de bloedprik te herhalen en te zien wat het gaf. Bij de minste terugval moest ik wel bellen en ging ze toch doorverwijzen naar de pediater.

De bloedprik deze ochtend ging een stuk moeilijker maar de uitslag bleek gelukkig geruststellend… de infectiewaarden zijn aan het dalen. Ondertussen is miss de ganse dag met mij op trot geweest van winkel naar winkel, luid kwebbelend. She’s back dus! Een maagvirusje is de meest plausibele uitleg.. maar daar zo raar op reageren.. ’t is te onthouden voor een volgende keer!

En zo vielen mijn plannen grotendeels in duigen.. morgen nog 1 dagje me-time, nog een pyamaweekend om goed uitgerust te zijn en maandag vlieg ik er weer in.. enfin vliegen… rustig aan denk ik..

(en ow ja voor de statistieken! Ik ben ondertussen 5 kg lichter! jèèèj En ik zwom vandaag een volledige km in het zwembad in 35 minuten.. hoezee! Nu proberen volhouden.. 2 x per week)

 

Advertenties

Update

Ondertussen zit ik al bijna 14 dagen thuis. Wat vliegt de tijd toch. Ik vul mijn dagen met lezen, tv kijken, afspreken met vriendinnen en sporten. Jaja inderdaad… Vorige maandag kocht ik een abonnement in het zwembad en ondertussen ben ik al 5 keer gaan zwemmen. De dagen dat ik niet zwem probeer ik te wandelen. Ik let ook geweldig op mijn eten… geen frisdrank, koeken, snoep, fastfood, chips, belegde broodjes en ik halveerde de porties van mijn avondeten…. Het resultaat op de weegschaal mag er zijn, er is ondertussen bijna 5 kg af. Wiehoew! Het geeft moed en motivatie om verder te doen. Ik probeerde wat nieuwe koolhydraat- en kaloriearme receptjes uit zodat we wat nieuwe gezondere recepten in onze weekmenu’s kunnen zetten. En ik zette precies zelfs mijn broer aan tot een beetje gezondere eetgewoontes.

Ik stippelde ook onze citytrip van juli helemaal uit en boekte nog een paar dagen aan zee voor eind augustus, zodat we het nieuwe schooljaar uitgerust en ontspannen kunnen starten hopelijk.

En zo kabbelen de dagen hier voorbij. Ik ga volgende week ook nog niet werken vermoed ik, maandag terug op consultatie bij de dokter. Het slapen is absoluut nog niet beter helaas maar de doc had gezegd dat dat sowieso tijd ging vragen. Ondertussen ga ik braaf elke avond op hetzelfde uur slapen en sta ik op hetzelfde uur op (allé als de dochter tenminste niet extreem vroeg wakker is zoals deze ochtend.. geeuw) en neem ik mijn slaapmedicatie.

Het mag dan stilletjes gaan beteren.

crash

Ik ben vorige week nog maar eens gecrasht. Kinderen die veel te weinig slapen, wat zorgen hier en daar over hen die er plots bijkwamen, het warme weer.. het zorgde er voor dat ook ik veel en veel te weinig sliep. Denk dat mijn gemiddelde over de laatste weken iets was van een 3/4 uur per nacht… veel te weinig dus. Toen ik begin van de week terug reed naar huis van het werk reed ik zo op automatische piloot dat ik mis reed… en volledig panikeerde toen ik plots ergens in de Waaslandhaven stond, god weet waar… (het leek erger dan het was want ik stond toch maar op een km van de autosnelweg bleek, leve de GPS) Enfin, ik heb het nog getrokken tot donderdag (want ik kon ook pas toen terecht bij onze drukbezette huisarts) maar toen trok ik echt aan de alarmbel. Want slecht slapen is bij mij ook = mij smijten in de suikers, nachtmerries, paniekaanvallen en mijn huishouden (dat zo al nauwelijks aan elkaar hangt) compleet verwaarlozen. En vooral: niks meer kunnen verdragen. Roepen tegen de kinderen, compleet van de pot gerukte discussies voeren met mijn broer… tijd om stop te zeggen  dus.

Ik kreeg (om te beginnen volgens de huisdoc) 15 dagen rust voorgeschreven. Een heel dubbel gevoel. Want mijn werk is mijn vluchtroute. Datgene waar ik goed in ben. En dat in de steek laten, die houvast kwijt zijn… ik weet eigenlijk niet of het wel een goed idee is. (om niet te spreken van het schuldgevoel naar de collega’s toe die ik echt zwaar in de steek laat op het drukte moment van het jaar) . Maar bon, ik realiseer me ook dat overdag eens in de complete stilte zitten misschien geen slecht idee is. Kunnen kiezen wat ik doe, wanneer ik het doe, een paar uur per dag. Energie tanken. En hopen dat het elke dag een beetje beter wordt, mijn gevoel. Dat ik wat rust kan vinden en misschien een nieuwe routine kan vinden die dan blijft werken als ik terug ga werken binnen enkele weken.

Niks doen dus. Zowat hetgene waar ik het slechtst van al in ben. ‘Ga doelloos wandelen in de Bourgoyen’ zei de huisdoc. Ze kon me geen moeilijker opdracht geven. Ik zal er dan toch maar mijn eigen invulling wat aan geven. Elke schooldag bewegen, liefst buiten … fietsen en wandelen dus, eens gaan zwemmen en misschien moet ik ook dat fitnessabo eens terug van onder het stof halen. De tuin wat op orde zetten (ik word daar echt blij van, van werken in de tuin) en mijn suikerverslaving proberen stoppen. Eens een dagje naar zee of wat gaan rondkuieren in een stad die ik nog niet bezocht heb.. en vooral proberen mij niet te verliezen in het dingen willen doen. Dat het ook ok is om compleet hersenloos te zappen van de ene Netflix serie naar de andere…

We zien wel waar we uitkomen..

week van de opvoeding

Zoals elk jaar organiseert EXPOO, het expertisecentrum opvoedingsondersteuning, de week van de opvoeding. Thema dit jaar is: allemaal wereldburgers.

Uiteraard zijn we allemaal wereldburgers. En is het jammer dat daar nog sensibilisering over nodig is eigenlijk. De kinderen gaan naar een zeer multiculturele school. Niet bewust gekozen maar gewoon, wij wonen nu eenmaal in een stad en een stad is de plaats bij uitstek waar heel veel mensen van verschillende afkomsten en culturen samen wonen. Dus dat weerspiegelt zich op school. Logica.  Ik vroeg het net even en in Tiemen zijn klas zitten kinderen die afkomstig zijn uit minstens 5 verschillende landen: Turkije, Marokko, Tsjetjenië, Rusland en België. Op 17 kinderen kan dat tellen. Het is een verrijking vind ik. Al van jongs af opgroeien en leren met, van en over andere culturen. Stil worden als je klasvriendje vertelt over hoe hij en zijn familie moesten vluchten uit hun thuisland. Mee vieren met andere feestdagen. Andere talen leren (niet altijd met de meest kuch gepaste kuch woordenschat maar bon) en andere smaken, gewoontes leren kennen.

Ik trek het graag ook even open naar mijn dochter. Want die is ook een wereldburger. Ook zij kan de wereld, haar omgeving, haar vriendjes veel leren over hoe er ‘anders’ uitzien, ‘anders’ denken en doen toch ook maar heel gewoon is. Toch? Het allergrootste voordeel aan inclusie is dat vind ik, mijn kind tussen de andere kinderen. Samen spelen, samen leren.

Samen leven is dat.

Daarom doen ook wij “de tattoo’.

stilte

Stilte….
Waar ik het meest van kan genieten.
’s morgens vroeg, echt vroeg, opstaan. De kat binnenlaten, eten geven, een glas appelsiensap uitgieten en mij in de zetel neervlijen en niks horen. (behalve dan die vervelende piep in mijn linkeroor maar die kan ik op de één of andere manier uitschakelen dan). Of nog beter: het is mooi weer en ik kan op het terras gaan zitten en niks horen. Niks. Het occasioneel piepje van een voorbijvliegende vogel reken ik mee in de stilte.

Sinds ik niet meer zo goed hoor kan ik daar precies dubbel van genieten. En dubbel naar verlangen.

Want wat een contrast met de rest van de dag meestal.
Een terras vol kwetterende buren (links, rechts en driedubbel achteraan… o jawel.. life as it is in een druk bewoonde wijk…).
De kinderen die ofwel luidruchtig spelen ofwel ruziemaken ofwel staan te zingen en dansen. (leuk daar niet van maar luid, luid!)
De wasmachine, afwasmachine, droogkast die staan te draaien. (idd allemaal tegelijk meestal want ik doe ofwel àlles tegelijk ofwel niks haha)
Auto’s die onze straat doorrazen en aan het pleintje met gierende banden stoppen (oops voorrang van rechts).
De hond van één van onze achterburen die constant blaft als hij buiten zit. (respect voor het enthousiasme maar blaffen naar elk blaadje, vogeltje, wormpje, whatever dat beweegt…. vermoeiend.)

Het enige geluid waar ik echt van hou (behalve de lach van mijn kinderen dat spreekt) is muziek. Zelfgekozen muziek wel te verstaan. (neen lieve buren ik vind Con Te Partiro écht niet mooi. En àls ik het ooit mooi zou gevonden hebben dan hebben jullie dat verpest door het ongeveer 1000 keer in de week op te leggen.)

Ik was onlangs jarig en koos het beste verjaardagscadeau ever. Echt.
Een platenspeler. Want hoe euforisch iedereen ooit geweest is over de uitvinding van de CD, ik vond het eigenlijk altijd metaalachtig klinken of zoiets. Ik kan het niet goed uitleggen. Het is door al eens over de vloer te komen bij vrienden die nog LP’s oplegden of door programma’s als Het Huis waar een platenspeler stond dat ik er zelf ook terug naar uitkeek. Een platenspeler en een paar goedgekozen LP’s om mij te vergezellen op thuiswerkdagen, op de schaarse momenten dat ik alleen thuis ben. En dus toen de vraag kwam ‘wat wil je voor je verjaardag’ kwam het antwoord vlugger dan ze verwacht hadden. (normaalgezien murmel ik iets van: ooh een bonneke van één of andere winkel is goed).

Nu is hij hier dus: de platenspeler. Ik ging met de zoon op LP koopjesjacht en kreeg er ééntje cadeau van de kindjes. En mijn broer zorgde als kers op de taart voor nog een paar leuke platen extra. Ik ben dus efkens heel content nu dus. En sluit niet uit dat de stilte even zal moeten wijken voor een welgekozen plaat zo ’s morgensvroeg…..

De bucketlist

Ik ben binnenkort jarig. Niks nieuws onder de zon en eigenlijk ook niks speciaals want dat gebeurt nu eenmaal elk jaar eens mààr ik begin zo redelijk dicht tegen de helft van mijn hopelijk redelijk lang leven te zitten. En dan gaat een mens al eens aan het denken.

Ik ben gelukkig met het leven dat ik nu heb: de kindjes die naast ettertjes (zoals ons Siska dat zo plastisch zegt) ook gewoon mijn reden van bestaan zijn en mij zoveel liefde, plezier etc schenken; ik heb een toffe job met al even toffe collega’s, ik heb een leuke vriendenkring…

Maar uiteraard ‘alles kan beter’ en dus heb ik (zoals alle hipsters) een lijstje gemaakt met kleine en minder kleine dingen die mijn leven nét dat beetje extra zouden geven. De glitters op mijn pink unicorn zeg maar. Wat dat lijstje is en wat daar allemaal op staat ga ik niet in detail  delen. Toch nu nog niet. Later misschien eens. (en ja voor mocht u het zich afvragen: zwemmen met dolfijnen staat er ook op, een mens mag al eens dromen van een folieke). Er staan hele banale dingen op: boeken die ik nog wil lezen, bands die ik nog eens live wil zien, plaatsen die ik wil bezoeken, ervaringen die ik wil hebben. En dan een paar grote dingen (een eigen huis bezitten bijvoorbeeld, of dus: de lotto winnen)

Dinsdag ga ik alvast één van de dingen op mijn lijstje kunnen afvinken. Wàt het is zal ik daarna delen. Het is iets waar ik al lang over nadenk, dat een heel symbolische waarde heeft en waar ik nu klaar voor ben. Denk ik. Spannend. Voor u en vast en zeker ook voor mij!

Frieda

In 2011 bracht het schrijversduo Nicci French het eerste deel uit van een nieuwe reeks: Blauwe maandag. Frieda Klein, een psychiater in Londen, is het personage waarrond alles draait. Acht boeken en zeven jaar later las ik vorige week het laatste deel – de dag van de doden –  van een geweldige reeks. Geweldig in alle betekenissen van het woord. Ik ben fan van het schrijversduo en trouwens ook van de boeken die Nicci Gerard ook nog apart schrijft. Ze schrijven zeer verhalend en beschrijven, het is alsof je meewandelt door de straten, je mee nestelt in de living van Frieda als zij dat doet en stilletjes meeluistert naar haar conversaties met al die verschillende personen die passeren in de boeken. Geweldig ook omdat elk boek draait rond één of meerdere moordzaken en ik wel hou van dat soort lichte thriller. Verbazingwekkend hoe je in al die boeken ook haar leven ziet passeren. Wat een masterplan moet dat zijn om zo een boekenreeks te beginnen schrijven. Ik vond ook de Harry Potters geweldig, om dezelfde reden eigenlijk. Verhalend, beschrijvend, beetje spanning en meeleven met de mensen uit de boeken…

Er mag dus dringend ergens iemand aan een nieuwe reeks beginnen schrijven want ik val wat in een zwart lezersgat nu. Tips mogen altijd in de commentaren!

PS hierboven in de zwarte balk bij ‘ik lees’ vind je alle boeken die ik de afgelopen jaren las.. mijn streefdoel is altijd 30 boeken per jaar.. soms haal ik dat, soms niet.