we deden van mijlpaal

Ik vertelde het hier al… we wonen in het Gentse dus waren we voor de middelbare school keuze wat afhankelijk van het elektronisch aanmeldingssysteem. Vorig schooljaar begonnen we al met wat scholen te bezoeken, dit schooljaar deden we daarmee verder. We bezochten in totaal 5 scholen waarvan er 3 waren waar ik een goed gevoel bij had en 2 waar Tiemen een goed gevoel bij had. Na wat wikken en wegen en overtuigingspogingen van mijn kant besloten we toch enkel de twee scholen die Tiemen echt zag zitten op te geven als voorkeurscholen. Met een hele duidelijke voorkeur voor de eerste school. Wegens: verderzetting van het schoolsysteem dat hij nu al kent (Dalton), de kleinschaligheid (kleine nevencampus die afhangt van een hele grote school wel) goed bereikbaar met fiets en openbaar vervoer. Enige nadeel: moeder én zoon die toch wat moeten wennen aan het idee van elke dag naar het midden van het centrum van Gent te moeten gaan met alle bijhorende drukte, potentiële risico’s etc…

Enfin, begin april gaven we onze keuzes door. Vorige week maandag kwam de verlossende mail mét het felbegeerde ticket! Tiemen kreeg (zoals 96% van alle kinderen) zijn voorkeurschool.

Gisteren gingen we officieel inschrijven. We gingen met de tram zodat hij nog eens het traject kon doen wat hij vanaf september dagelijks moet doen. De tram tot in het centrum en dan te voet echt dwars door één van de drukste assen naar school. Slik. Want het was echt héél druk gisterenochtend.. zo kon hij al eens ‘proeven’ van wat hem te wachten staat.

De mevrouw van de inschrijvingen stelde veel vragen maar er kwamen niet al te veel antwoorden van de kleine man, hij was toch danig onder de indruk precies. Toen ze vroeg of hij nog iets wou vragen of zeggen, of hij altijd zo stil was zei hij: ‘ik heb schrik, schrik dat ik ga verdwalen, schrik dat kinderen mij gaan pesten, schrik dat ik het niet ga kunnen’. Waarop de mevrouw haar warmste glimlach bovenhaalde en zei dat het allemaal wel in orde ging komen en ze goed voor hem gingen zorgen. Waarop de zoon met de grote glimlach en ‘krijg ik nu een warme wafel?’ terug meeging naar de lagere school om de schooldag verder te zetten. Nog even genieten van die warme cocon waar hij de afgelopen jaren zo gelukkig was.

Mijlpalen, het doet wat met een mens.

Advertenties

Bewijzen

Volgende week komt de sociaal assistente van de mutualiteit langs. Jaarlijks bezoekje om te onderzoeken of we nog steeds recht hebben op de mantelzorgpremie. (De mantelzorgpremie is een bedrag van 130 euro per maand dat je ‘krijgt’ ter compensatie van de vele extra’s die je oa als ouder doet inzake de verzorging van een kind met een beperking). Ik word daar een beetje kregelig van, dat ik elk jaar opnieuw moet ‘bewijzen’ dat mijn kind heel veel dingen niet alleen kan die een ander kind van haar leeftijd wel kan. Wellicht poch ik te veel met de dingen die Maren wél kan en vertel ik te weinig wat er niet gaat, waarmee ze het moeilijk blijft hebben en wat de dagelijkse struggle hier dus soms is.

Daarom: bloemlezing (ze is negen jaar dus, ter vergelijking met uw eigen negenjarige)

Warm eten is … tja wat zal ik zeggen… niet evident. Als ze al aan tafel wil komen zitten dan blijft het meestal bij met haar armen over elkaar gekruist met een boos gezicht zitten kijken. Want neen ze lust dat niet. En neen ze gaat dat echt niet opeten. En ze wil echt nu terug naar de living om te spelen, tv te kijken etc. Tot zover dat avondeten bij ons het hele gezin onder een stevige stress zet, ons eten niet meer smaakt en we het dan maar opgeven. En als iedereen weg is van tafel dan is het van ‘mama elpe’ en kan ik haar met veel moeite een paar hapjes voeren. Maar écht zelf enthousiast eten doet ze dus enkel als er spinaziepuree met chippolataworstjes op het menu staat. Of bij uitzondering bij spaghetti. (met het nodige gesmos dan uiteraard) Zelf eten opscheppen lukt, vlees snijden etc uiteraard niet. Boterham eten lukt goed maar moet ik smeren en de korstjes moeten eraf want Maren weigert iets te eten wat krokant of hard aanvoelt… (dus neen ze eet ook niks van koeken of zo… )

Zindelijkheid…. nog altijd geen evidente. Number one is overdag redelijk onder controle, al zijn er nog voldoende ongelukjes op de meest ongelegen momenten. Number two… is een toevalstreffer als het lukt waar het moet lukken. Maar dus ook: in de (binnen)speeltuin, in het zwembad, op school…. We zijn net terug van vakantie en woensdagavond kwam ze me wakker maken ‘mama kijk!’ en stond ze naast me.. met de nachtpamper op haar enkels en haar onderlichaam vol…. Joy. Enfin, een bijna- nachtelijke douche van een half uur om alles weer proper te krijgen, verse pamper en pyama aan te doen en de lakens te verversen.  (gelukkig heeft moeder dus altijd extra lakens mee op vakantie…). Waarop de dochter prompt in slaap viel en moeder drie uur later nog naar de sterren lag te kijken. ’s Nachts is ze nog volledig niet zindelijk.

Zelf kleren aan – en uitdoen. Uitdoen heeft ze (veel te goed) onder controle te merken aan het aantal keer dat mijn living een nudistenkamp blijkt te zijn. ‘Veel te warrem mama!’. De kleren zelf terug aandoen… iets minder ok. Ik let er zoveel mogelijk op dat ik ‘gemakkelijke’ kleren shop en thuis kan het me ook niet echt schelen als de broek binnenstebuiten en achterstevoren aangedaan wordt maar als we buitenkomen moet het in orde zijn. Dus is het alles klaarleggen, in de juiste volgorde, in de juiste richting, helpen met knopen en ritsen. En ik heb helaas geen kleedje/legging-broekkousen madam maar ééntje die alleen maar stoere broeken wil aandoen dus knopen en ritsen it is. Ze weet perfect hoe ze haar jas moet aandoen maar dichtritsen… nope… alle pogingen van de kiné en een ergostudente dit schooljaar ten spijt…

Verzorging: ’s avonds ben ik haar assistent in de badkamer…. 2x per week om te helpen douchen (haartjes inzepen en uitspoelen, helpen wassen en afdrogen), de rest van de week bij de kattenwas (kriebelige voetjes wassen 😉 , handjes, gezicht en napoetsen zodat de tandarts ook tevreden blijft). ’s ochtend bij het opstaan kattenwas nummer 2 (gezichtje verfrissen, poep wassen want oh boy zo een nachtpamper bij een 9yo… ik moet er geen tekeningske bij maken zeker…).

En dan heb ik het nog niet gehad over het feit dat ze niet alleen wil slapen, dat ze nog niet alleen kan fietsen, etc… Dingen die bij een andere negenjarige de evidentie zelve zijn.

En ik ben een mama die erop staat dat ze zo veel mogelijk zelfstandig doet geloof mij. Dus komt er bij veel van die handelingen dikwijls een ‘proefronde’ waarin de dochter zelf mag proberen. Met het nodige tijdverlies. Maar ook wel met  vooruitgang hier en daar.

Hopelijk bereiken we ooit het stadium dat die mantelzorgpremie overbodig blijkt. En ik kan bellen en zeggen: annuleer die afspraak maar. Want eerlijk: welke ouder is er bereid om elk jaar samen met een compleet vreemde die 15 minuten in je woonkamer zit dit lijstje te overlopen? Ik voel me een bedelaar en afhankelijk van de persoon voor mij ook dikwijls een slechte moeder ‘want het zal toch allemaal wel zo erg niet zijn mevrouw’. En soms denk ik dat ook… ‘zou ik dat niet beter…’. Tot Maren me weer eens wakker maakt met een volge *** broek. Dan denk ik: mevrouw de sociaal assistent mag het hier anders eens komen overnemen. Ik denk dat die 130 euro per maand dan met liefde gegeven wordt.

 

dingen die ik met jou wil delen 2019/1

Ondertussen is ook de maand maart ribbedebie en was dat op veel gebieden zoals altijd een heel drukke maand…

Maren was de ganse maand kwaad. En halfziek. En sliep te weinig (ik ook dus..). En lastig. Uiteraard. We gingen dus een aantal keer langs bij de huisarts maar die kon weinig meer constateren dan een goeie snotvalling. Hopelijk brengt de eerste echte lentezon met bijhorende vitamientjes wat beterschap in het snotdepartement en wordt mijn kleine boze heksje terug een vrolijk elfje!

Het was de maand waarin ik mijn engagement bij Downsyndroom Vlaanderen stopzette. Ik schrijf bewust niet ‘definitief’ want je weet nooit.. ooit… Maar momenteel is het even genoeg geweest. Tijd voor iets anders. Wat dat weet ik nog niet goed… eerst een beetje boeken lezen en tv kijken.

Tiemen had een moeilijke maand op school. Pfff. Hoezeer ik ook tegen het afscheid van de lagere school opzie, ik ga toch ook content zijn dat het bendeke haantjes van het zesde leerjaar vanaf volgend jaar het grootste deel van de week gesplitst zit over een paar scholen. Want oh boy. Overdag ruziemaken en mekaar de kop inslaan en dan ’s avonds ‘rustig’ samen Fortnite spelen… ik snap dat dus niet. En ik word daar hypernerveus van. Ook zijn enthousiasme voor en zijn inzet op school zijn toch wat verminderd. Met de logische puntendaling tot gevolg. Niet dat hij van mij negens en tienen moet halen maar  zomaar punten laten liggen omdat je gewoonweg geen zin hebt om zelfs maar vijftien minuten naar je Franse woordjes te kijken, daar kan mama toch niet zo goed mee om vrees ik. Werkpuntje (voor ons beiden).

Ook op het werk was maart traditioneel druk. Nu een paar rustiger weken, hopelijk heb ik al wat moet gebeuren ingehaald tegen ons verlof in de paasvakantie!

Ik legde al onze vakanties voor dit jaar vast! In de Paasvakantie gaan we een midweekje naar een Landalpark in Nederland. Half juli gaan Tiemen en ik dan samen 4 dagen naar Barcelona! Ter vervanging van zijn lentefeest en als verjaardagskado. Ik kijk er erg naar uit.. 4 dagen dolce far niente, goed weer, hotel met zwembad én in een bruisende stad. Eind augustus gaan we dan met ons gedrieën nog een midweekje naar zee.

En de nagelbijtperiode van 6 weken is begonnen. Gisteren gaf ik Tiemen zijn schoolvoorkeuren door via het elektronisch inschrijfsysteem dat in Gent beslist naar welke middelbare school je mag gaan. Spannend! We gaven 2 scholen door maar hebben echt wel een hele grote voorkeur voor de eerste! Fingers crossed dus! Op 13 mei kennen we het verdict….

topvrouwen

Op deze internationale vrouwendag wil ik graag mijn 2 heldinnen eens in het voetlicht plaatsen… mijn 2 oma’s.

De mama van mijn mama –  en ook mijn meter –  overleed toen ik 12 was. Een lange kankerlijdensweg die eindigde in een ziekenhuisbed, compleet weggeteerd en op van de lange strijd. Ik mocht haar niet meer zien de laatste dagen ‘om een mooie herinnering’ te bewaren. Toen was ik daar ‘blij’ om, nu zou ik heel veel geven om die laatste dagen met haar te kunnen delen hebben. Maar bon ik was twaalf.. ik luisterde (toen wel nog 😉 ). Oma ‘van Gent’ was een heel lieve oma. Zo eentje die, toen we nog echt klein waren, drie keer per week de bus nam in Gent om te komen oppassen, met ons te spelen, lekker eten voor ons te maken, de was & plas te doen. Ze had haar ganse leven in dienst geleefd van een ander gezin, was vroeg weduwe geworden en had een nieuwe vriend. Moderne oma ging na haar pensioen samenwonen met de nieuwe vriend en had er gelukkig nog een paar goeie jaren mee voor ze ziek werd. Het was een mooi mens, altijd zichzelf wegcijferend voor iedereen in haar omgeving, bezorgd en attent. Ik herinner me nog veel van haar en bij één anekdote moet ik nog altijd lachen. Na haar chemobehandeling droeg ze een pruik en toen ze – om te recupereren – eventjes bij ons inwoonde en een middagdutje deed in de living waar ik zat te spelen, viel de pruik af. Ik heb nog nooit iemand zo plots wakker zien schrikken en grabbelen. Kale oma.. het was enerzijds een erg confronterend beeld maar het was zo een grappig moment… we hebben samen tranen gelachen daarna. En nog dikwijls daarna wisselde oma een knipoogje uit met mij als ze haar pruik een stevig aantrok.

De mama van mijn papa was een totaal ander mens. Een erg sterke vrouw die heel veel meegemaakt heeft. Ze kwam uit een gezin dat behoorde tot de ‘Gentse Bourgoisie’ maar dat door de oorlog alles kwijtgeraakt was. Maar ze hield daar zo aan vast, ze sprak een soort mengelmoes van Gents en Frans door elkaar en ze schreef echt wel perfect Frans herinner ik me. Ze wou zo graag dat aanzien van in die tijd behouden, was een echt trotse madam die niet buitenging zonder haar blush en felrode lippenstift. Ook zij was een erg aanwezige oma toen we klein waren. Ze woonde de gemeente naast ons maar wandelde op haar gemakske van haar appartement naar ons, speelde met ons en wandelde dan op haar gemakske terug. 10 km, zonder verpinken, enkele keren per week. Ze hield erg veel van bloemen en van muziek. Door haar ben ik op jonge leeftijd vertrouwd gemaakt met opera(muziek) en als ik ergens de muziek hoor van het Slavenkoor uit Nabucco (Verdi) dan schiet ik nog altijd vol. We zongen dat samen mee uit volle borst en dansten samen haar kleine living rond. We gingen samen ook vaak wandelen in onze buurt. De laatste jaren van haar leven woonde ze in een huisje op een bejaardenwoonerf vlakbij ons en ging ik er quasi dagelijks langs. We deden haar boodschappen, zorgden dat haar medicatie in orde was, kookten voor haar, deden haar was & plas. Ik zie ze daar nog zitten in haar zetel aan het grote raam.. kijkend en zwaaiend naar iedereen die passeerde. Ze was elke keer zo oprecht blij om ons te zien. De lieverd. De laatste maanden van haar leven lag ze in het ziekenhuis, het vlammetje ging langzaam uit. Toen mijn neef – haar kleinzoon – verongelukte op het einde van de zomer bleef er nog weinig levensvreugde over. Ze leefde nog nét lang genoeg om haar eerste achterkleinkind te weten geboren worden maar de dag erna stierf ze rustig in haar slaap.

Ik vraag me dikwijls af hoe ze zouden reageren als ze zouden weten dat ik een bewust alleenstaande mama geworden ben. En hoe ze zouden omgaan met de mini met haar chromosoom te veel. Het is erg erg jammer dat ze dat niet meer meegemaakt hebben. Ik hoop dat ze fier zouden zijn dat hun achterkleindochter vernoemd is naar hen beiden. Maren Marthe Heleen. Ik mag hopen dat ze van hen beiden de beste karaktertrekken verenigt.. liefdevol, zorgend, sterk.

Oma van Latem en oma van Gent… this one is for you!

moeilijk momentje

Wij zijn hier thuis – of had u het anders verwacht – fervente fans van Dieter Coppens en zijn Down the road. De vorige serie werd opgenomen en bewaard op onze digibox (die uiteraard nooit kapot of vervangen mag) en ook deze serie zijn we weer grote fan. Niet in het minst omdat ‘onze’ Maarten één van de deelnemers is. Maarten is de zoon van een ex-collega en hij werkt naast de deur als ik in Antwerpen ben dus ik kom ‘m wel eens tegen. (ik zou eigenlijk moeten zeggen: ik knuffel ‘m wel eens tegen haha).

Maandag zaten we weer klaar voor een nieuwe aflevering, de zoon en ik. (de dochter kijkt uitgesteld. En nog eens. En nog eens. En… ) En toen kwam het fragmentje waarin Dieter met Charlotte en Julie praat over hun beperking. En vertelden ze eigenlijk allebei dat ze het daar wel lastig mee hebben en dat ze hun best doen om dat een plaatsje te geven.

En toen gingen de hemelsluizen hier dus open. Voor 24 uur of zo. Ik heb gehuild tot ik geen tranen meer had. Want ik had daar gelijk nog nooit bij stil gestaan. Dat mijn kind daar ooit zélf een probleem mee zou hebben, dat ze een beperking heeft. En er schoten allerlei dingen door mijn hoofd. ‘Waarom ben ik hier alle moeite van de wereld aan het doen om haar zo sterk mogelijk te maken als dat ook wil zeggen dat haar besef dat ze ànders is daardoor groter wordt en haar beleving dus misschien ook ongelukkiger’.

Na lang twijfelen postte ik mijn  ‘ei’ in één van de fb groepjes waar ik in zit.  Bij een groepje mama’s waar ik mee tetter over vanalles en nog wat. En gelukkig kreeg ik daar zowat unaniem begrip maar ook een kader… dat èlk kind wel eens ongelukkig is, dat Maren zoveel meer tijd gelukkig zal zijn dan ongelukkig. En dat wat ik voor haar doe haar overwegend gezien toch alleen maar gelukkiger kan maken. Wat uiteraard waar is. Wat ik eventjes, door alle tranen heen, niet zelf kon zien. Enfin, de hardste kantjes zijn eraf. Hoofd omhoog, schouders recht en terug voorwaarts…

Mensen vragen me soms wat ik zo goed vind aan het programma. Voor mij persoonlijk is het leuk om te zien dat volwassenen met Down ook gewoon volwassenen zijn. Die nadenken over de wereld en daar een mening over hebben. Die gaan werken, die relaties hebben, hobby’s, vrienden, etc… Mét een extra laagje directheid, waarheid en tederheid.

Waar ik eerst zoveel schrik voor had, omarm ik door dat programma toch al een stukje meer. Ik kan al niet wachten tot Maren ook volwassen is en ik goedkeurend kan kijken hoe ze haar weg vindt in de wereld. Een weg die we een stukje langer samen zullen afleggen dan ‘normaal’ waarschijnlijk, maar daar kan ik alleen maar dankbaar om zijn.

Heftige maand

U heeft hopelijk wel gemerkt dat er hier niks gepost is de afgelopen maand. Niet dat ik niet wou maar het kwam er gewoon niet van. Een superdrukke werkmaand gecombineerd met een dochter die nogal dwarsligt bij momenten waardoor gans mijn schema in de war gebracht werd.. het was duiken en nu pas terug bovenkomen. En de enige reden dat ik nu wat tijd heb is omdat ik sinds woensdag ziek ben en dus niet werk en dus wat ‘vrije’ tijd heb.

De dochter … het is al even dat het allemaal wat minder vlot loopt dan we zouden willen. Ze heeft terug number two accidentjes zowel thuis als op school, ze slaapt slecht, ze eet bijzonder slecht, ze loopt heel dikwijls slechtgezind en mopperend op alles en iedereen rond. Dat de druk op school wat hoog lag, dachten we, en dat is hoogstwaarschijnlijk wel één van de redenen. Het ganse Marenteam kreeg dus de missie om wat drukverlagend te werken en ik maakte onze weekends nog leger dan ze al waren. Eén van de begeleidende studentes eindigde haar stage eind januari en zo zit Maren met wat minder uren begeleiding in de klas. Ik weet niet of het toeval is of niet maar ik merk precies toch al verbetering in het humeur, ze komt opgewekt thuis van school en het is altijd ‘leuk’ geweest. Wat daarvoor toch niet altijd was. De klik met de studente was er wat minder dit schooljaar en dat woog toch op haar precies. Enfin hopelijk daar al één sleutel tot de oplossing. Ik sprak er nog eens over met de thuisbegeleidster en zij stelde me wat vlugge vragen over Maren. En sprak over een inschaling om haar sociaal-emotionele ontwikkeling eens te meten. Als we weten rond welke leeftijd we die moeten situeren kunnen we misschien met z’n allen ook sommige situaties wat anders aanpakken. Dus dat gaan we dan maar doen. Wachttijd toch een week of 8-10 dus dat wordt iets voor eind april-begin mei. Hopelijk hebben we dan de resultaten op tijd om mee te nemen in het eindoverleg op school…

Het minder goed eten weegt op het ganse gezin want maakt de eetmomenten er echt niet leuk op. Voor we aan tafel gaan staat ze enthousiast te springen ‘ooohh lekker, ik lust dat!!’, van zodra we aan tafel gaan zit ze met haar armen gekruist boos voor zich uit te staren. ‘ik lust dat niet’, ‘ik eet dat niet’, ‘ik wil croissants’, ‘ik wil drinken’.. aarrgghh. Enfin met wat tips van de thuisbegeleiding is het ondertussen gelukt om het enerzijds wat meer los te laten (als ze niet wil eten: pech) en anderzijds wat meer te anticiperen en haar al eens te laten proeven tijdens het koken bv, of haar meer te laten mee beslissen wat er op het menu komt (al is dat moeilijk voor haar met een weekmenu, zo lange termijnplanning dat gaat dus echt niet.. als ze zin heeft in spaghetti is het NU en niet op donderdagavond)

Het niet goed (in)slapen komt volledig op mijn konto want Bibi slaapt bij Maren en als Maren om 4 uur ’s morgens beslist dat het gedaan is met slapen dan tja dan ben ik wakker. En ik krijg haar wel gemakkelijk terug in slaap maar mezelf niet meer. Ze slaapt ook slecht in waardoor we nu op een ritme zitten dat zij een uur later gaat slapen en ik een uur vroeger en we dus samen onder de wol kruipen. dat is het efficiëntste. Jammer genoeg dus wel ten kosten van mijn huishouden dat blijft liggen en een me-time momentje op het einde van de dag. Maar soit, this too shall pass… hopelijk..

Voor de rest was mijn superdrukke leuke job de afgelopen weken wat minder leuk. Wat ook weegt uiteraard. want als het zo druk is moet je vleugels hebben om dat te kunnen dragen en die heb ik dus momenteel niet. Hopelijk wijst het zichzelf allemaal wat uit de komende weken.

En nu ziek dus… het was te denken..; supermoe lopen, vorige week ontelbare handjes en kussen gegeven op een nieuwjaarsreceptie én een griepvirus dat de rond doet.. it was ment to be. Dinsdagavond echt stikkapot thuisgekomen, woensdag gecrasht, donderdag naar de dokter die me meteen een week thuis schreef want ‘hardnekkig virus’. Eerst dacht ik nog van jaja tegen maandag komt dat weer in orde maar ondertussen heb ik me al neergelegd bij de volledige week rust dus.. Ik hoest de longen uit m’n lijf en ik heb nog altijd koorts en slaap dus veel. Elke inspanning is er één te veel. Blah.

Vorig weekend was er hier trouwens een jarige in huis… jawel de dochter werd negen! Serieus.. ze is nog altijd ieniemienie (114 cm voor een negenjarige is echt mini 🙂 ) maar het wordt toch een echt dametje soms al. Al mag ik dat niet té luid zeggen want ze is er zelf nog altijd heilig van overtuigd dat ze eigenlijk een jongen is. Haar verjaardagskadootjes waren dan ook jongensspullen: stoere kleertjes en hééééééél veel playmobil (van het stoere ridder – piraat -politie soort uiteraard).

En de 11yo… tja… die leeft zijn leventje, ik zie hem aan de eettafel en voor de rest vooral passeren op weg naar school, naar vriendjes etc… een voorbode van échte tienerjaren zeker? Gelukkig zijn er een paar tv programma’s die we graag samen bekijken… Down te Road uiteraard en De Dag! (serieus hoe spannend is dat zeg… )

Voila nu bent u weer helemaal mee!

A brand new year!

2019 begon hier heel kalm, in tegenstelling tot vorige jaren toen we samen vierden met vrienden, waren we dit jaar met ons drietjes om de overgang van oud naar nieuw te vieren. Maren (die toch een beetje de ambiancemaker hier in huis is, we moeten daar eerlijk in zijn) was een beetje ziekjes dus zij haalde middernacht zelfs niet. Tiemen en ik keken naar het concert van Niels Destadsbader en nog een klein stukje van het RodeNeuzenconcert en gingen toen slapen.

En toen werden we wakker in 2019! Ha! Ik hou daar wel van, van zo een schone lei, een nieuwe bladzijde..

Wat gaan we doen in 2019 zeg? De eerste vakantie is in elk geval al geboekt. In de paasvakantie gaan we een midweekje Landallen in een park waar we nog nooit geweest zijn. Een beetje verder dan we gewend zijn maar het ziet er heel leuk uit, omgeven door veel water! Verder ga ik op vakantiegebied een beetje rondkijken… Tiemen studeert af van de lagere school (hellep..) en mocht dus een citytripje kiezen met het vliegtuig en koos voor Barcelona. Dat zal voor in juli zijn als Maren op scoutskamp is. Daarnaast zoek ik ook nog een gezinsvakantie voor tijdens de zomer (laatste week augustus wordt dat vermoed ik) en ik twijfel nog een beetje tussen een weekje in ons alltime favoriete vakantieboerderij of een weekje in een appartement aan zee…

Op schoolgebied wordt het een interessant (kuch)  jaar met Tiemen die dus de lagere school inwisselt voor het middelbaar en waar we in mei een spannende maand tegemoet gaan als de computer voor hem een school kiest. ‘Ik ga mijn school zo missen’ zei hij deze week al… Dat wordt nog emogedoe in juni (want ook mama heeft het er best moeilijk mee, met de alsmaar groter wordende zoon…). En Maren verhuist van de onderbouw naar de middenbouw op school normaalgezien en dat zal toch ook wel een grote stap worden. Elke dag naar het eerste verdiep tussen kinderen die fysiek veel groter zijn dan haar… fiew. Maar bon, dat zijn nog even zorgen voor het najaar…

Mijn ouders zijn in mei 50 jaar getrouwd, dus de komende maanden gaan we daar wat energie mogen insteken… ik heb beloofd om de uitnodigingen te maken en heb daarvoor alvast een trouwfoto ontvreemd uit hun trouwalbum, ik moet zorgen voor een dessertenbuffet de dag zelf en we zullen zelf ook de bediening moeten doen. Ik wil graag ook mooie foto’s van hun feest dus moet daar ook s voor rondkijken… En de eerste dag van de zomervakantie gaan we –  als alternatief voor een lentefeest – met de meters en peters van Tiemen iets doen, een daguitstapje of zo en afronden met een etentje waar dan oma en opa hopelijk ook bij kunnen aansluiten. (als er iemand een tof idee heeft voor een daguitstapje.. shoot! (5/6 volwassenen en 5 kinderen tussen 14 en 9) )

Professioneel zal er (hopelijk) niet al te veel veranderen het komende jaar dus kan ik hopelijk wat verder doen met gewoontes in te bouwen en mijn werk goed in te plannen zodat ik de drukste periodes wat kan teren op werk dat ik al vooraf gedaan heb. En vrijwilligerswerk gewijs… tja… mogelijks grote veranderingen op komst. Ik heb er momenteel niet veel zin meer in door een aantal dingen die de laatste tijd gebeurd zijn, maar ik kijk even de kat uit de boom… De komende weken moet er zeker een beslissing vallen daarin. Op school blijf ik uiteraard wel leesmoeder op vrijdag!

Goede voornemens dan. Want die horen er uiteraard ook bij. Ik hou mijn te lezen boeken op 30.. al heb ik dat aantal al een paar jaar niet meer gehaald, het is soms toch een motivatie om eens een boek te pakken ipv nog maar eens een serie te bingewatchen. Ik zou evenveel willen sparen als vorig jaar maar gezien het feest van mijn ouders en ons tripje naar Barcelona wel de nodige duiten zal kosten zal ik me maar geen illusies maken. Minder sparen dus maar wel echt sparen. Ik ga mijn maandelijks spaarbedrag wat proberen verhogen.. De 10 euro die ik maandelijks uitgaf aan een babysitdienstabo gaan alvast richting spaarrekening (alle beetjes helpen niet waar..). Mijn gezonde eetgewoontes en meer bewegen die zo goed liepen van mei tot eind oktober neem ik ook terug op. Straks al een eerste tripje richting zwembad! Ik wil ook echt 8 uur per etmaal offline gaan (geloof het of niet.. ik haal dat echt niet nu!) en wat meer buiten komen. Zowel met de kindjes, als met vrienden, als alleen. Het is 12 jaar geleden dat ik nog eens een film zag in de cinema of een theatervoorstelling voor mezelf bv… daar moet écht verandering in komen dit jaar.

In ons huishouden gaan we voor wat meer wereldbewust leven. Ik kocht een sodastream om voortaan zelf spuitwater te maken. Dat scheelt 8 plastic flessen per week x 52 is dus al meer dan 400 plastic flessen (en veel gesleur.. dat ook), de boodschappentassen en bakken (en stoffen groenten en fruittasjes) krijgen een vast plekje in de koffer van de auto/fietstassen zodat we die altijd bijhebben. En ik ga eens rondkijken om aan te sluiten op een plukveld/boerderij in het voorjaar..; kwestie van wat seizoensbewuster te koken en eten ook.

En verder bloggen hé! Uiteraard! Al begin ik precies een beetje een blogstegosaurus te worden als ik kijk naar wie 12 jaar geleden samen met mij blogde en nu niet meer… we geven niet op!