14

liefste stoere zoon van me

Morgen word je veertien.

Het afgelopen jaar was er eentje met opnieuw veel mijlpalen. De grootste in ons gezin worden, letterlijk dan, want je bent me voorbij… 173 cm ondertussen en er staat geen maat op precies… benieuwd hoe hoog dat gaat eindigen. We mochten dus voor de eerste keer bij de mannen gaan shoppen ipv bij de kindercollectie en wat vond je dat geweldig… het is wat atypisch voor een tienerzoon blijkbaar maar je innerlijke shopaholic had a blast zullen we maar zeggen. Over je schoenmaat ga ik helemaal zwijgen en hoop ik dat je uiteindelijk toch binnen de standaard winkelmaten blijft. En neen, ik geef niet toe, zolang je voeten groeien zullen het echt de goedkopere Nikes blijven.

Ook je sociaal leven nam een sprong vooruit. Plots ga je ‘hangen’ met vrienden die ik niet ken. ‘Ik blijf daar dan slapen en kom pas morgen terug hé’. De mama leeuw in mij schreeuwt ‘vraag dan toch wààr dat is en of daar ook een ouder mét telefoon is etc’. Maar neen, moeder blijft chill en zegt ‘ok hoor, tegen de middag dan thuis?’ (om vervolgens uiteraard de ganse nacht wakker te liggen. Maar dat hoort zo, toch?). Dit weekend ging het zelfs nog iets verder want je ging alleen met vrienden naar een festival en bent nu onnoemelijk trots (met recht én rede) op je eerste festivalbandje… Je sliep te weinig, danste te veel en aan je stem te horen babbelde/zong/riep je ook te veel want ze klinkt nogal schor. Maar hey, you did it. En ik ook. Ik ben echt mega goed in dat loslaten zo blijkt.

Je doet het goed, echt. Je bent je de afgelopen maanden erg bewust geworden van de wereld en van jouw plaats daarin. En je maakt me erg trots als je het opneemt voor mensen die het net wat minder getroffen hebben dan jij/ons. Je rechtvaardigheidsgevoel is groot en je kan echt oprecht van je melk zijn als je ergens onrecht bespeurt. Je blijft de clown in ons gezin die met een grapje een slecht moment kan ontladen. Je bent een marmot want je slaapt écht veel te veel. je zet je op school nét genoeg in om iedereen tevreden te houden en je bent oprecht enthousiast over nieuwe dingen die op je pad komen… (Duits nu bijvoorbeeld, hoe geweldig is dat...). Je mocht bij vrienden tijdens hun vakantie voor de dieren zorgen en deed dat voortreffelijk, je eerst vakantiejob! Je kent ook de kunst van het lui durven zijn fantastisch (ik meen echt en oprecht dat ik de aanmoedig, we zouden met z’n allen wat meer lui moeten durven zijn) en je bent ook de allergrootste vriend van onze katten Pebbles en Charlie.

Ik ben een fiere mama, echt waar. Toen ik veertien jaar geleden een beetje zenuwachtig mijn laatste kinderloze nacht inging en me afvroeg of ik dat wel ging kunnen zo een kind alleen grootbrengen had ik nooit durven dromen dat het zo zou zijn. We zijn echt een goed team. We zijn wel eens boos op elkaar uiteraard maar leggen het ook altijd direct terug bij. Jij brengt me tot rust ‘chill mama!!!’ als het moet en vice versa ‘jawel jij gaat dat wel kunnen morgen’. We moesten het afgelopen jaar ook samen een heel verdrietig moment door en ook dat heb je aangepakt en heb je doorstaan. En je bent eerlijk waar de beste en meest geduldige grote broer.

Morgen ons jaarlijks quality time momentje samen… een paar uurtjes samen de stad in, een hapje eten, samen naar de lichtjes kijken in ons geliefde Gent, ik kijk er al helemaal naar uit!

Happy birthday liefje!

mama

De zomer

De zomervakantie loopt op zijn eind.. enfin veel zomer was er precies niet hé, wat een triestig weertje… en toch is die vakantie op de één of andere manier weer voorbij gevlogen.

ik vond het een lastigere zomer dan vorig jaar… het gebrek aan echte ‘weg’vakantie speelt zeker mee, het weer dat tegenviel, daguitstapjes die in het water vielen door regels die plots veranderen of quarantaine.

Gelukkig zijn er de mooie herinneringen aan onze dagen aan zee, ons uitstapje naar Hasselt, de afspraakjes met vrienden her en der. We gingen eens naar de cinema, eens naar de Blaarmeersen. Mijn metekindje kwam eens op logement en ik kon onze tuin ook terug wat bijwerken van woestenij naar ‘onder controle’. Ik las ook wat boeken eindelijk uit en genoot op de momenten dat het kon volop van ons mooie terras. Door het ontspullen en grondig opruimen is ons huis ook bijna constant in een opgeruimde staat en dat brengt veel rust. De situatie met la mama is momenteel redelijk chill, mijn broer kan door omstandigheden wat meer overnemen daar en ik luisterde goed naar de tips van wat professionelen over hoe ik best kan omgaan met veeleisende moeders. Ik ben dus redelijk relax. (ge ziet het blijkbaar want ik kreeg de afgelopen weken best al wat complimenten – bloos -)

Ik kijk dus met gemengde gevoelens naar de komende weken. Ik kijk er naar uit dat we op het werk quasi normaal gaan kunnen werken en ik er dus terug mag/kan invliegen. Maar ik zie wel een beetje op naar terug de ratrace op schooldagen. Onze ochtenden gaan er wat anders uitzien want de zoon zijn school begint vanaf dit schooljaar pas om 8.50 uur… en hij gaat uiteraard gewoon langer slapen dus duurt onze ochtendrush dubbel zo lang. Ugh. Zien hoe dat loopt. En ’s avonds terug het helpen bij studeren en huiswerk maken. Ik moet dit jaar ook echt wat meer focussen op Maren na school. Toch ook elke avond dat lezen wat oefenen want echt heel vlot is dat toch niet en met het oog op de overstap naar het middelbaar binnen 2 jaar is dat toch een aandachtspuntje.

ik heb alvast wat zwembeurten vastgelegd op mijn thuiswerkdagen kwestie van wat me-time in te bouwen als het kan en ga toch ook proberen wat wandelingen te blijven maken op die dagen. Hopelijk zijn ons ook nog wat mooie nazomerdagen gegund, dat hebben we nu toch wel verdiend na al die regen! En één van de komende dagen kijk ik eens rond voor nog een weekendje zee ergens dit najaar, nog een portie vitamine sea opdoen voor we de lange herfst-en winterdagen weer moeten counteren.

ontspullen

De zoon wou een ander bed. Hij sliep al enkele jaren in een stapelbed maar was wat uit het concept gegroeid zullen we maar zeggen. Hij wou een dubbel bed en vermits we dan toch aan het veranderen waren bestelde ik ineens maar een deftige kleerkast bij. Hij kreeg bij zijn geboorte een slaapkamer met super onpraktische kleerkast dus konden we die eindelijk ook eens vervangen. Om de nieuwe meubels te kunnen zetten moest er wel een en ander in huis verhuizen.

We begonnen dus met de speelhoek van Maren in de living om te toveren naar een tienerhoek. Ongeveer de helft van haar speelgoed werd verkocht, weggegeven of gestockeerd in onze garagebox. De andere helft verdeelde ik over een kast in de gang boven en een kast beneden. De zetel vanop Tiemen zijn kamer verhuisde naar beneden, we gingen bij Ikea een bureau en tapijt halen en hoppa.. enter de tienerhoek. Bijzonder geslaagd vind ik zelf.

Ik ontspulde ook de gang en de badkamer want daar moesten we ook wat kasten in wisselen.

Daarna begonnen we aan Tiemen zijn kamer. Eerst alles uit de kasten halen, beslissen wat moest bewaard worden en wat weg kon. We konden de kasten die we kwijt wilden gelukkig nog verkopen voor een klein prijsje, het stapelbed en de matrassen zette ik op een weggeefgroep en daarmee maakten we 2 kindjes blijkbaar heel gelukkig. Daarna werd alles eens grondig gepoetst en verfde ik één van de muren terug wit. En toen was het wachten op de meubels. Gelukkig leverde Ikea op het vroegste uur dat kon en konden we vrijdag op één dag samen met mijn tante en nicht de kast én het bed in elkaar vijzen. Girlpower! Op zaterdag werkten we alles af en vulde ik de kast en was de kamer klaar!

En toen dacht ik: nu ligt er wel nog veel gerief op mijn slaapkamer (waar Maren ook slaapt). De kleerkasten had ik in mei nog maar eens grondig gescreend dus dat was ok maar mijn boekenkast en nog een andere kast zat vol documenten en spul dat eigenlijk al lang eens weg moest.

De volledige maand juli stond dus in het teken van ontspullen, herinrichten etc. Zen. Enfin, denk ik. Want er is ook nog een berghok dat vol kerstspullen staat… hm.

Drie volle auto’s gingen er naar het containerpark trouwens, ééntje naar de kringwinkel. Dat we hier in het vervolg goed gaan nadenken bij de aankoop van nieuwe spullen. Want ik ben nogal kontent van mijn nu opgeruimd en ontspuld huis. Rust in mijn hoofd.

een extraatje

Maren klaagt dikwijls over pijn aan haar voeten en is ook niet de grootste wandelfanaat om het licht uit te drukken. Dus had ik al een hele tijd geleden een afspraak vastgelegd bij een revalidatie-arts. Gisteren was het zover en zoals gewoonlijk was Maren in de wolken dat ze nog eens naar het ziekenhuis mocht. Fan van alle soorten dokters (tot hiertoe toch).

We werden gezien door een assistent, een hele vriendelijke arts die zich ook direct voorstelde (punten bij de mama want dokters die zich voorstellen, het is een uitzondering). Maren werd van kop tot teen onderzocht wat op veel gegiechel en stoerdoenerij neerkwam want ze moest allemaal gekke oefeningen doen en mocht vooral veel laten zien hoe sterk ze wel was (haar favoriete bezigheid want haar grote held is momenteel Hawk, het hoofdpersonage uit Kobra Kai (een moderne versie van the karate kid)). Punten voor de arts die met veel waaws en oohs uitgebreid Maren haar spierbundels bewonderde.

Hij bleef wel verdacht lang haar wervelkolom controleren. En ging even overleggen met de revalidatie-arts.

Na de bespreking kwam hij verslag uitbrengen, beetje platvoetjes idd dus steunzooltjes zouden daar verlichting kunnen brengen maar vooral: een duidelijke kromming in de wervelkolom…. scoliose dus. Niet uitzonderlijk bij kinderen met Down. We werden richting radiologie gestuurd voor foto’s van heupen/wervelkolom en knieën/enkels.. En kregen een vervolgafspraak eind augustus. Tegen dan heeft de dokter de foto’s beoordeeld en dus ook de graad van kromming en kunnen we de behandeling starten. Sowieso meer sporten/bewegen… en ook extra kiné om de rugspieren wat te versterken. Maar mogelijks ook een brace om de lichaamshouding te corrigeren. Maren zakt in rusttoestand rechts in, nu ik erop let is het inderdaad duidelijk te zien. Een brace zou haar tijdelijk kunnen helpen, tot de rugspieren sterk genoeg zijn om het zelf te corrigeren.

Dikke dikke blah dus. Ik hoorde alleen maar ‘extra’. Extra tijd investeren die ik niet heb. Extra kosten die we er weer maar moeten bijnemen.

Voor de rest kabbelt de vakantie hier wat voort…. de zoon zit in quarantaine na een hoogrisicocontact, duimen maar dat hij zaterdag na een tweede negatieve test terug buiten mag. Want hij wordt lichtjes zot onderhand (en ik ook want Maren en ik zijn solidair en blijven zoveel mogelijk thuis, enkel boodschappen halen en dus gisteren ons ziekenhuis-uitje). En la mama belt elke dag eens met haar ergernissen van de dag. Dat ook. Kwestie dat ik elke dag toch mijn extra portie negativiteit binnenkrijg niewaar.

Chance dat ik een goed boek aan het lezen ben. Zen.

Een half jaar

Dag papa

Ondertussen ben je al een half jaar weg.

En wat voor een half jaar was me dat zeg. Van die zes maanden lag mama er meer dan drie in het ziekenhuis. Helemaal op, vanalles mis met haar bloedwaarden. Eén volle week waren we er hier zelfs allemaal overtuigd van dat ze je ging volgen. Maar kijk, de dokters vonden nét op tijd wat er écht mis was en met de juiste medicatie en wat revalidatie is ze weer helemaal de oude. Sinds enkele weken is ze terug thuis en voorlopig gaat het ok. Elke dag komt met z’n eigen uitdagingen en gelukkig is er een gans zorgteam dat mee met ons voor haar zorgt en zo lukt het momenteel wel dat ze nog in het appartement kan blijven wonen. Vorige week was ze nog eens een dagje hier en genoot ze volop van ons mooi terras. ‘Papa zou hier ook zo van genoten hebben’.

Je kleinkinderen doen het goed. Ik hoop stilletjes dat je ze ergens vanop een wolk kan volgen en ziet hoe flink ze zijn. Tiemen is me letterlijk boven het hoofd gegroeid ondertussen. ‘Zo spijtig dat opa dat niet meer gezien heeft’, zei hij gisteren nog. Marentje leeft haar leventje, ze ging op scoutskamp en vond het weer fantastisch. Vandaag is ze een beetje verpleegster aan het spelen over zieke Pebbles die dat allemaal maar toelaat (gelukkig geen poppenwagens meer in huis want anders zou ze vast en zeker daarin belanden).

En wij doen het ook goed. Met ups en downs. De band tussen mij en mijn broer is sterker dan vroeger. We praten meer, we kunnen ventileren bij elkaar, we steunen elkaar. We zoeken elk op onze eigen manier ook steun bij andere mensen. Allebei echt professionele hulp bij een psycholoog maar ook bij collega’s, vrienden, familie. We proberen te leven, gewoon te doen zoals vroeger, al is het totaal anders dan vroeger.

Het is goed maar ook weer niet. Want we missen je echt. We denken dikwijls ‘kon papa dit maar zien/horen, was hij er maar bij’. Hopelijk ben je dat op de één of andere manier wel.

kus

b

zomervakantie 2021

Op 29 juni kregen we het verlossende nieuws dat Tiemen geslaagd was en dus over mag naar het derde middelbaar. Hoera! En ook Maren schuift een jaartje op, zij gaat naar het vijfde leerjaar in september.

Op 30 juni zetten we de koffers in de auto en vertrokken we meteen na school voor enkele dagen naar onze favoriete badplaats van het moment. Onze airbnb host kwam de sleutels van het appartementje brengen dat we huurden en we trokken nog voor even naar het strand. Ook donderdag, vrijdag en zaterdag genoten we volop van zon, zee & strand met op vrijdag zelfs zo goed weer dat we in zee konden zwemmen. Er was die dagen ook niet zo veel volk in Westende. Op zondag was dat wel anders, ik hoorde al bij het opstaan dat er precies veel geroezemoes was in de straat en inderdaad… ineens veel drukker. En super slecht weer….. regen, wind… gelukkig gingen wij na de middag al terug huiswaarts. We ruimden op, gingen nog lunchen in onze favoriete brasserie daar en reden terug naar Gent. Finito met de échte vakantie ineens want tijdens mijn drie weken vakantie verderop deze zomer staat vooral veel herinrichting/opfrissing/verfwerken etc gepland thuis….

Maren wisselt deze zomer wat kampjes af, G sportkamp , scoutskamp, inclusiespeelplein…. en drie weken samen met mij thuis ook. Tiemen heeft geen echte plannen. Gamen, rondhangen met de vrienden…..

We hebben samen wel één reuzeproject op stapel staan…. Tiemen wil graag een ander bed, hij slaapt nu in een stapelbed. En hij wou graag wisselen voor een groot bed. En zijn kleerkast is niet van de handigste, werkt al lang op mijn systeem.. Dus ja… er werden nieuwe meubels besteld. Om dat bed te kunnen zetten moet zijn zetel weg, die verhuizen we naar de speelhoek in de living. De speelhoek verandert dan van pure speelhoek naar tiener hoek met nog een klein speelgedeelte met vooral lego en playmobil voor Maren, een bureautje voor haar en dus een zetel. Kuch. Dat er hier de komende weken veel gerief weg moet naar het containerpark, naar de kringloop en nog wat verkopen ook hopelijk. Ik heb een planning gemaakt per dag, hopelijk kunnen we die wat aanhouden….

Eind volgende week trek ik met Tiemen – als tussendoortje – nog 2 dagen naar Hasselt, een korte citytrip tijdens Maren haar scoutskamp.

En o ja, mijn moeder kwam vandaag, na 14 weken ziekenhuis, terug thuis. Benieuwd hoe dat gaat uitdraaien… ze is mobieler en mentaal alleszins beter dan toen ze opgenomen werd… er is veel omkadering geregeld…. hopelijk lukt het. Zowel voor haar als voor mij. Fingers crossed.

KOUD

Ik kreeg het koud toen ik gisteren om 6.00 uur mijn krant vastnam en las: ‘Scholen mogen kinderen weigeren. Vaak weten ze dat zelfs niet’. Een uitspraak van onderwijsminister Ben Weyts. Een onderwijsminister zou er eentje moeten zijn voor àlle kinderen. Helaas blijkt uit deze uitspraak nog maar eens dat Minister Weyts geen minister is van de leerlingen in een inclusietraject. Integendeel.

In zijn nieuwe leersteundecreet is opgenomen dat, als de ‘ last’ voor  scholen te hoog is, dat die scholen dan eenzijdig vanuit de klassenraad en zonder énige inbreng van ouders (of bij uitbreiding betrokken ondersteuners of therapeuten), kunnen beslissen dat een kind geweigerd wordt.

Hij zou ook kunnen het VN verdrag voor de rechten van mensen met een handicap respecteren en naleven en er dus voor zorgen dat ook onze kinderen kwaliteitsvol onderwijs kunnen genieten. Dat hun inclusief traject voldoende ondersteund wordt. Dat wij als ouders mee rond de tafel mogen zitten als er beslissingen moeten genomen worden. Als het goed gaat maar evenzeer als het minder goed gaat. Wij kiezen voor inclusie omdat wij ervan overtuigd zijn dat inclusief onderwijs, kwaliteitsvol onderwijs is. Dit wordt helaas totaal genegeerd door onze onderwijsminister die het woord inclusie zelfs maar weigert uit te spreken.

Nergens staat in dat nieuwe leersteundecreet maar enige verwijziging naar ons, ouders. Wij zijn nochtans de specialisten als het over ons kind gaat. Wij weten waarom het de ene dag wél loopt in de klas en de andere dag minder. Waarom groene oefeningen vlot afgewerkt worden en paarse minder vlot. Waarom lezen in dit leesboekje foutloos gaat en in een ander met horten en stoten. Wij weten dat omdat wij zeer intensief bezig zijn met de ontwikkeling van ons kind. Dag en ja soms ook nacht.

Een ouder is toch bij uitstek de persoon die betrokken partij is in een onderwijstraject. Dat geldt voor àlle kinderen maar zeker voor die van ons. Onze kinderen zijn dikwijls niet bij machte om zelf te vertellen waarom ze blij, boos, verdrietig zijn. Wij zijn in vele gevallen hun stem. Wij kunnen dikwijls heel eenvoudige oplossingen geven voor kleine of grote problemen. Maar als wij niet als betrokken partner gezien worden door de school en dit wordt ook niet geadviseerd of opgelegd door iets als het leersteundecreet, dan hebben wij geen poot om op te staan. Dan eindigt de communicatie nog voor ze begonnen is. En laat communicatie nu nét de sleutel zijn tot een waardevol inclusietraject.

Ik voel me zwaar in de steek gelaten door de persoon die er net wél zou moeten zijn voor mij en voor mijn kind. De persoon die minister zou moèten zijn voor alle kinderen. Helaas valt die van mij, weer maar eens, uit de boot. Het is koud in mijn hart.

status

Het is de tweede week dat ik het gevoel heb dat ik de dingen terug wat onder controle heb. Er zijn minder dagen en momenten dat het écht niet gaat. Er zijn minder woede/huil/paniek momenten (al zijn ze er nog wel). Ik slaap gelijk ook iets beter, ligt het nu aan het feit dat ik me mentaal toch iets beter voel of aan de combinatie van slaapondersteunde middelen die ik neem die eindelijk de juiste is…; wie zal het zeggen. Deze week voorlopig 1 héle slechte nacht omdat ik zelf niet kon slapen en 1 heel korte nacht omdat de dochter huilend van de pijn wakker werd.

Vorige week was een echte uitdaging met 5 dagen werken en daarbij nog eens tal van zaken die thuis ook moesten afgewerkt worden – garage en autokeuring voor mijn autooke, tandarts voor één van de kinderen, psycholoog voor mij, een identiteitskaart aanvragen voor Tiemen en dus pasfoto’s gaan maken…. enfin, de momenten nà het werk waren ook druk. Deze week maar 4 dagen werken maar Maren had een verlengd weekend tot en met woensdag, ze moest nog eens naar de tandarts, ik had na de uren ook nog 2 avond online meetings voor Ovi. Tiemen had een paar grote toetsen waar ik toch wat bij moest helpen om ze in te studeren. En werkgewijs zijn we de afgelopen weken toch ook echt wel in een volgende versnelling geschoten precies. Pas op, ik ben blij dat er terug wat leven in de brouwerij is en het is druk maar ok druk, veel afwisseling en wat dingen die ik niet echt gewend ben om te doen dus die wat meer tijd vragen.

But we survived! Belangrijk voor het vertrouwen. We leven allemaal nog, mijn huis is nog in redelijk aanvaardbare toestand voor een vrijdagavond, chill.

La mama ligt nog steeds in het ziekenhuis. 8 weeks & counting. Ik mag dat waarschijnlijk niet luidop zeggen maar hoe-ra. Want ik voel aan alles dat het moment dat ze eruit komt en die verpletterende verantwoordelijkheid voor de zorg weer meer mijn richting uitkomt ik niet zeker ben of ik dat ga aankunnen. Elke telefoon van haar bezorgt me stress en een slechte nacht en hoe beter ze zich voelt hoe veeleisender ze terug wordt precies. Enfin, we zien wel, sowieso gaat ze nog wat weken moeten revalideren dus we zijn nog even gerust. Al gaf mijn broer me wel het verontrustende nieuws dat de bezoekregels in het ziekenhuis wat soepeler gaan worden en ik dus waarschijnlijk één dezer ook eens zal opgevorderd worden. Ik vond het anders gelijk best rustig zo 7 weken zonder moeder.

Ondertussen tellen we af naar een paar dagen vakantie. Op 30 juni, direct na school vertrekken we richting kust voor 4.5 dagen. En dat zijn ook onze enige dagen echt weg deze zomer helaas. Hopelijk kunnen we in de herfstvakantie nog een midweekje weg gaan, we willen dolgraag naar Nederland maar dan moet dat haalbaar zijn zonder veel restricties natuurlijk. Tiemen wil zich onder geen beding laten testen puur en alleen voor op vakantie/kamp te kunnen gaan dus ja….. dat belemmert wel even alle buitenlandse vakantieplannen. Ik ben wel nog een paar weken thuis in de zomer maar dan gaan we wat reorganiseren hier in huis. Tiemen zijn kamer nog eens verbouwen en de speelhoek beneden omvormen naar lees/speelhoek.

footsteps

De zoon zit in het tweede middelbaar, enfin bijna op het einde dus hé, nog een paar weken en dan sluiten de examens het schooljaar al af. Het gaat elk jaar harder en harder precies.

Het was een wat uitdagend jaar, een paar vakken die hem wat minder lagen… techniek en wetenschappen zijn echt niet aan hem besteed en het was ook best hard werken. Maar hij heeft het echt wel goed gedaan. Waar ik vorig schooljaar quasi elke avond naast hem moest zitten, taakbrieven controleren, samen nog dingen maken, peptalks geven.. doet hij dat nu grotendeels zelf. Hij plant alles zelf in en zorgt er min of meer toch voor dat tegen het einde van de week de taken afgewerkt zijn.

Ik houd de toetsen in de gaten, maak samenvattingen van de leerstof (soms samen maar ook dikwijls gewoon alleen) en studeer voor sommige vakken ook samen met hem. Tiemen heeft dyspraxie en adhd en de combinatie is redelijk uitdagend. Want de dyspraxie zorgt voor moeilijkheden bij plannen, organiseren, automatiseren en de adhd zorgt voor veel onrust, slecht slapen, concentratieverlies. Hij krijgt op school de nodige ondersteuning, de leerkrachten houden voor sommige dingen best veel rekening met zijn uitdagingen. We zijn trouwens nog altijd heel blij met onze schoolkeuze. De kleine leef- en leerschool waar heel veel aandacht is voor sociaal-emotioneel welbevinden voldoet helemaal aan de verwachtingen die we op voorhand hadden. Tiemen voelt er zich goed, is graag gezien en heeft best al wat vriendschappen gesloten.

Einde tweede middelbaar wil ook zeggen dat hij volgend jaar naar de tweede graad gaat en daar moet hij opnieuw een keuze maken welke richting hij uit wil. Het was voor hem heel duidelijk dat hij op dezelfde school wil blijven en dus ASO verder wil doen. En hij weet ook goed wat hij niet wil, wat hij dan wél wou doen dat is lang zo wat blijven hangen. Hij zegt al jaren dat hij later bij de politie wil en dan was humane wetenschappen misschien wel een goede piste. Maar het wordt ook wel duidelijker en duidelijker dat hij een talenknobbel heeft met zelfs een heus ‘aha’moment voor Frans nog niet zo lang geleden ‘ik snap het mama!’. Er was een info namiddag op school waar alle richtingen uitgelegd werden, ook wat het vervolgtraject kon zijn en hij kwam dolenthousiast thuis. ‘ik ga moderne talen studeren mama en later ga ik naar de universiteit ook om talen te studeren’. Een heel duidelijke en positieve keuze dus.

En mama is stiekem een beetje blij met een zoon die dezelfde keuze maakt als de mama 35 jaar geleden. Ik zie het hem ook echt doen, het interesseert hem, hij heeft echt taalgevoel, hij schrijft de mooiste gedichten en is heel creatief als het op verhalen verzinnen of teksten maken aankomt dus het is echt wel de juiste keuze denk ik. Hij gaat alleen wel wat moeten beginnen lezen nu. Want dat doet hij nu nauwelijks, het heeft te maken met de adhd vermoed ik, zich niet voldoende kunnen concentreren om echt in het boek te duiken. Iets waar we wat aandacht voor gaan moeten hebben.

Ik ben supertrots op hem! Hij is me op alle vlakken voorbij aan het steken… Hij groeit en bloeit, is een hele fijne kerel aan het worden. Een goeie vriend voor zijn vrienden, een leuke broer voor Maren, een echte topzoon waar ik best al volwassen gesprekken mee kan voeren. Ik kijk al uit naar de komende jaren, hopelijk zonder al te veel puberkuren (een beetje wel hé, dat hoort er ook bij 🙂 )

meisje van 50

Ik had gehoopt dat mijn vijftigste levensjaar wat minder turbulent ging zijn. Maar kijk het lot heeft anders beslist. We zitten nog altijd midden in een zware storm die maar niet in kracht afneemt. De turbulentie zorgt er wel voor dat de mijlpaal op de één of andere manier wat gemakkelijker te nemen is.

Want ow boy, ik keek er gelijk niet echt naar uit. Alle lichamelijke kwaaltjes en veranderingen die de kop opsteken. Elke ochtend in de spiegel kijken en schrikken van de hoeveelheid grijze haren en rimpels. En van de grauwe kleur. Enfin, één en ander heeft ook te maken met de turbulentie en het bijhorende slaaptekort uiteraard.

“Zou je iets veranderen aan je leven, wetende wat je nu weet”, vroeg iemand me onlangs. (blijkbaar een typische mijlpaalvraag).

Ik weet het gelijk niet. Langs de ene kant ja, wetende wat ik nu weet had ik iets anders gestudeerd, had ik toch de sprong richting universiteit gemaakt en was ik hopelijk toch ergens in het onderwijs of meer academische wereld beland. Het probleem is dat als je één ding verandert ook de rest van je leven verandert natuurlijk. En dan zou ik niet de mensen ontmoet hebben die ik nu ontmoet heb. Zou ik een andere job hebben, misschien in een andere stad wonen, een andere relatiestatus hebben, geen of meer kinderen, wie zal het zeggen. En zou dat dan beter zijn?

Het enige waar ik écht spijt van heb is dat ik het niet aangedurfd om te springen en een huis te kopen. En nu, nu is het precies te laat. En neen, we hebben niks te kort maar er is wel altijd dat mes dat boven ons hangt… als de eigenaar hier ooit voor ons beslist dat het huurcontract stopt dan hebben we een dik probleem. Want de huurmarkt is echt niet evident meer. En genoeg spaargeld om iets te kopen dat heb ik gewoon niet. Wel een buffer voor eens een tegenslag op te vangen maar geen voorschot voor een huis. En soms lig ik daar wel eens van wakker. Maar bon, het is wat het is.

Maar ik ben zeker niet ontevreden met hoe het nu is. Ik heb een toffe job met de allerliefste collega’s, ik ben heel trots op mezelf dat ik alleen voor die kinderen gegaan ben en ze gewoon ook nog in leven gehouden heb (haha), dat ik die moeilijke kaap van zorgmama worden gecounterd heb en meestal vol in het gezicht uitlach (behalve als ik de zoveelste administratieve mallemolen doormoet). Ik heb de leukste vriendinnen, ik heb de allerbeste bestie die ik veel te weinig zie maar die er altijd is op cruciale momenten, om mee te huilen en lachen en onnozel te doen, om mee te shoppen, ontbijtjes mee te delen, te zagen over onze kinderen en dat al bijna 38 jaar! Ik ben meter van de tofste metekinderen en ik ben heel blij dat ik zo een goede band heb met mijn broer (het is al nodig geweest de afgelopen maanden..). Ik heb ontdekt waar mijn sterke punten liggen en waar ik het best ver vanaf blijf, ik haal zo veel voldoening uit mijn vrijwilligerswerk. We wonen in een leuke buurt dichtbij de stad maar toch ook dichtbij de boerebuiten. We kunnen elk jaar op vakantie gaan, … Ik ben dus meer dan gelukkig met alles wat wél gelukt is!

50 is het nieuwe 30 blijkbaar. Ik heb dus hopelijk nog veel boeiende jaren in het verschiet!