Eindspurt

Ik weet niet hoe het met u zit maar hier zijn we collectief moe. Het is echt heel druk werkgewijs, we hadden ook wat drukke weekends de afgelopen weken en met nog wat schoolissues erbij van zowel zoon als dochter zorgde dat toch weer voor pittige weken.

De zoon is aan het einde van zijn derde middelbaar, nog juist de eindsprint en de examens overleven! Rond Pasen was er even een dip maar ondertussen is hij weer helemaal en route en ziet mijn smartschool punten app weer netjes groen voor bijna alle vakken. Oef. Vanaf volgende week begin ik wat nog niet samengevat is, samen te vatten en dit weekend gaan we samen eens een studieplanning uitstippelen voor de komende weken. Het zal wel loslopen voor alle vakken, enkel wiskunde is veel. Héél veel. Hopelijk niet té veel. Ik zou het in elk geval niet kunnen, ik ben compleet afgehaakt dit schooljaar. Gelukkig is er een hulplijn waar Tiemen altijd terecht kan voor een extra woordje uitleg en een peptalk.

Maren haar parcours loopt niet echt over rozen dit schooljaar. Ze slaapt heel slecht in en dat zorgt voor een slecht humeur. Ze is ook in een erg aanhankelijke mamafase. ‘ik mis jou’. Het komt er tientallen keer per dag uit tegenwoordig. Ze is in volle lichamelijke ontwikkeling en dat maakt haar een beetje verward, zorgt ervoor dat de nabijheid van mama waarschijnlijk haar houvast is. Alleen is mama in full force werkmodus momenteel, na 2 jaar relatieve rust, en is de combo niet zo evident voor ons allebei. Gelukkig hebben we sinds kort wat hulp van persoonlijk assistent M. die op woensdagnamiddag langskomt om Maren wat af te leiden en is er ook juf L. die feilloos aanvoelt hoe Maren zich voelt en waarom. Dat helpt toch wat. Vorige week startten we met Melatonine om het inslapen wat te bevorderen en het werkte…. de eerste dagen toch. Ik stopte er mee in het weekend omdat Maren wat ziekjes was, buikpijn & diarree… na het weekend startte ik terug maar het effect was precies weg en de diarree kwam terug. Aarrgghhh. Ergens moet ik dus binnenkort eens opnieuw een doktersbezoekje inplannen om te kijken of er nog alternatieven zijn. Hopelijk wel dus want we hebben een uitgeslapen, positieve Maren nodig om dit schooljaar toch wat positief af te sluiten.

Ik lig nog steeds in de clinch met la mama, die het soms echt ver kan drijven. Moeilijk om altijd met haar negativiteit te blijven omgaan. Ik probeer rustig te blijven, dat lukt de ene keer al beter dan de andere. Toen ik vorige week op mijn verjaardag bij haar langsging was de begroeting niet: ‘gelukkige verjaardag dochter’ maar ‘je zou je beter eens wat meer naar je leeftijd kleden’. Zo’n dingen dus. Constant. Nooit goed genoeg. Zo lastig en frustrerend.

Ik ging op controle bij de cardioloog omdat er genetisch wat aanleg is voor hart- en vaatziekten en ‘mijn rapport’ was gelukkig redelijk geruststellend. Ik kreeg alleen zwaar naar mijn voeten over mijn zeer slechte conditie. “Een hart moet je onderhouden en dat doe je door te sporten.” Dus ja, ik ben braaf en ik luister en ik ben dus eindelijk weer aan het zwemmen geslagen. Voor Corona zwom ik 2x per week 1200 à 1500 meter. Drie weken geleden ben ik herbegonnen met opbouwen van 500 meter naar gisteren toch al 1100 meter, we zijn er bijna. Maar ook dat vergt wel discipline.. die zwemmomenten echt inplannen in mijn werkschema en ook echt gààn. Het water brengt wel rust, een dik half uur is er niks behalve focussen op de meest productieve zwembeweging, de juiste ademhaling en baantjes tellen. Hemels.

Dit weekend een echt rustweekend, oef! Het laatste voor we de eindspurt inzetten. Gelukkig kunnen we uitkijken naar wat er aan de eindmeet ligt: een citytripje Milaan. Heel erg aan het aftellen!

tijd voor een break

Mijn enkel is dubbel zo dik als aanvaardbaar, mijn rug doet pijn, mijn chronische blaasontsteking speelt weer erg op, ik slaap zo zo slecht…. je kan onderhand een meer aanleggen in de wallen onder mijn ogen. Ik ben echt super moe. Het was vreselijk druk op alle fronten de afgelopen maanden.

Gelukkig heb ik vakantie sinds deze avond. 11 dagen van zalig niksdoen of toch zo weinig mogelijk. Mijn huis ligt proper dankzij onze geweldige poetsvrouw, de tuin ligt er aanvaardbaar bij dankzij onze handige tuinman, ik heb zelf de afgelopen weken onze kasten uitgemest en de kledingvoorraad van de kinderen weer aangevuld. Het enige waar ik mij écht aan moet zetten deze vakantie is Maren haar PAB toestanden. Eindelijk eens die vrijwilligerscontracten opmaken en opsturen, eens rondkijken voor een vrijwilliger die eventueel de woensdagnamiddag wil opnemen en af en toe eens ’s avonds kan oppassen… Alle papperassen die ik de afgelopen maanden kreeg eens netjes klasseren en een excelleke maken om de uitgaven goed bij te houden.

Voor de rest: niks. Wat qualitytime met de kinderen. We gaan een midweekje naar onze favoriete vakantieboerderij in de Westhoek. En vandaaruit wat uitstapjes maken: eens gaan kijken hoe het met onze adoptiediertjes is in de Zonnegloed. Eens naar zee. Eindelijk eens naar de Last Post gaan kijken en luisteren. En vooral bijslapen en bijlezen. Niet te geloven dat het al april is en ik nog maar één boek uitlas.

Ook hier was het te stil de afgelopen weken. Veel om over te schrijven nochtans maar weinig positiefs dus weinig energie. Maren haar inclusieverhaal bezorgt me veel te veel slapeloze nachten momenteel. ‘tis te delicaat en moeilijk om uit te leggen maar het wringt langs alle kanten in mijn hoofd. Tiemen die de ene week met een supergoed rapport thuiskomt en de week erop met allemaal rode cijfers, niet ingediende taken etc. Aarrgghhh. Enfin, ook voor hen was de vakantie van doen laten we zeggen.

Hopelijk geraken we hier allemaal terug opgeladen voor de laatste steile klim van het schooljaar.

Wat ik wel deed de afgelopen maanden was vakantieplannen maken. Begin juli ga ik met Tiemen op citytrip naar Milaan. In augustus gaan we met z’n drieën dan een weekje naar zee. En als de energieafrekening het toelaat 😱 mogelijks nog een weekendje naar zee in het najaar. Ik schreef Maren ook in voor wat vakantiekampjes deze zomer: een week scoutskamp, twee weken sportkamp en twee weken speelplein.

Maar nu eerst: uitrusten!

25

Ik kon kiezen uit 2 jobs, 25 jaar geleden. Ik koos voor de job waar ik onmiddellijk een vast contract kreeg, dat was echt mijn enige drijfveer toen. Ik was net alleen gaan wonen en was vrijwel onmiddellijk daarna mijn job in Brussel kwijtgespeeld en de huur moest betaald worden.

De eerste maanden en zelfs jaren waren niet eenvoudig. Het was echt beginnen met de stomste werkjes. In een glazen bokaal zitten, glimlachen en de telefoon opnemen. Alfabetisch klasseren. numeriek klasseren. Brieven in enveloppen steken. Het was niet echt uitdagend. Maar langzamerhand en met af en toe eens de juiste mensen tegen te komen (netwerk is alles, echt) en de kans te krijgen om meer dingen op te nemen en mij te bewijzen, werd de organisatie waar ik werk mijn tweede thuis. En zelfs veel meer dan dat. Ik werd een aantal jaar door omstandigheden wat verplicht om veel meer verantwoordelijkheid op te nemen dan ooit de bedoeling was en die jaren hebben ervoor gezorgd dat het een beetje mijn derde kind is nu. Een kind waar ik altijd met hart en ziel mee voor zorg. Dat ik zie groeien en bloeien. En dat ik soms wat te voorzichtig loslaat. Zeker op momenten van grote veranderingen ben ik niet de ouder die gemakkelijk zegt: “ga maar, we zien wel”. (mijn zoon knikt nu instemmend, ja mama inderdaad. Let it gooo).

Er zijn twijfelmomenten geweest en soms vraagt iemand me wel eens: ‘is dat uit een gebrek aan ambitie, nooit goesting gehad om een nieuw avontuur aan te gaan?’. Ik denk dat het eerder de ambitie is die me altijd opnieuw toch voor dit pad laten kiezen heeft, ook op moeilijke momenten. De ambitie om mijn engagement waar te maken en om mee te helpen de organisatie waar ik de missie en visie zo hard van onderschrijf mee te laten evolueren. A perfect match.

En ik zou het me niet anders kunnen voorstellen eigenlijk. Want over alle veranderingen heen, van verhuizen naar nieuwe locaties (60 km verder 😅) naar wisselende collega’s, naar nieuwe werkvormen, naar andere jobinhoud, naar nieuwe teams en met nieuwe tools. Het is met veel goesting en drive dat ik mij aan mijn werk zet. Dat ik niet op een uur meer of minder kijk. Dat ik mij probeer open te stellen voor nieuwe routes. Dat ik ook de mindere dagen aankan.

Veel heeft te maken met de collega’s uiteraard. Er komen er al eens bij en er vallen er uiteraard ook af. Maar ik denk dat ik over al die jaren heen met de meesten een toffe band heb opgebouwd, dat ik met sommigen een heuse vriendschapsband heb die het werk echt overstijgt en dat ik me gelukkig mag prijzen om elke dag met zo een fijne groep mensen samen naar hetzelfde doel te werken.

Dus dankuwel collega’s om mijn collega’s te zijn, om zacht voor mij te zijn op mindere dagen, mij te ondersteunen op slechte momenten, mij uit te dagen, mij mijn ding te laten doen, om samen te lachen, huilen, onnozel te doen, fijne gesprekken te hebben en veel plezierige momenten te hebben.

Smells like teamspirit!

Twaaleff

Wanneer is het mijn verjaardag mama?
Nog 1 keer slapen Maren!
(er was ook al de nog 3, 4, 5, 6, 7, …… keer slapen versie)

De bijna 12yo kijkt er lichtjes naar uit om twaalef (zoals ze zelf zegt) te worden komende donderdag. Want dan is er feest mama en taart en kadootjes en feestje met de vriendjes en krijg ik een tv en een telefoon en gamen op mijn kamer en een xbox en een stapelbed en en en.

Al weken ben ik haar aan het voorbereiden dat het toch niet zo zal zijn zoals ze zelf denkt. Haar aan het proberen voorbereiden dat het echt niet àlles wordt wat ze zo graag wil. Benieuwd dat wat ze wél krijgt voldoende zal zijn om de teleurstelling van de rest op te vangen….

Ik ben volop bezig onze slaapkamer (we delen een kamer… jaja.. al 12 jaar dus.. ugh) een make over te geven zodat ze vanaf vrijdag kan gamen op haar kamer (net zoals broer, want laten we wel wezen, ze wil gewoon hetzelfde als haar broer heeft..). Dus er moeten wat kasten verplaatst worden, ik ging een kleine tv kopen en wat decoratie. We zijn ondertussen half de werken en behalve een opgetrokken wenkbrauw en wat commentaar elke avond ‘mama moet opruimen, al die rommel hier!’ staat ze er precies niet al te hard bij stil dat ik dus één van haar wensen aan het realiseren ben. Hoop ik. Grote verrassing als ze donderdag uit school komt dus…

We gaan ook eten bij McDonalds. Vrijdagavond gaan we dan taart eten bij oma en krijgt ze nog wat kadootjes. Maar een feestje met de vriendjes zal toch echt nog wat moeten wachten. Ze wil graag bowlen en dat gaan we ook doen maar ik ga dat toch nog een paar weken uitstellen… zo veilig is het nog niet en ze combineert al wat hobby’s… ik heb ook weinig zin in gedoe met CST’s etc… hopelijk is dat binnenkort verleden tijd….

Maar 12 dus….. waar is de tijd. Ik liep gisteren een kledingwinkel in en kreeg plots toch een serieus weemoedige bui bij het zien van al die babykleertjes. Hoe snel gaat het toch allemaal. Ondertussen heb ik al twee tieners in huis. En ben ik al helemaal mee met het ‘kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, …..’. Elke leeftijd heeft z’n voor- en nadelen en ik ben uiteraard de slapeloze nachten, het gesleur met buggy’s, de vele ziekenhuisopnames, etc al lang vergeten als ik een beetje melancholisch terugdenk aan toen ze nog klein en schattig waren en mama altijd gelijk had.

Het komende jaar wordt er eentje met veel nieuwe dingen en vooruitkijken naar een nieuwe fase… ons PAB budget werd eindelijk vrijgegeven en dus kan ik hulp inschakelen om mee voor Maren te zorgen. Iets wat zeer welkom is maar toch ook wel voor een nieuwe dynamiek zal zorgen in ons gezin. We moeten ook op zoek naar een middelbare school die samen met ons op het inclusiepad wil. En de kleine grote miss begint ook lichamelijk wat te veranderen dus ook op dat gebied wordt het ook een interessant (kuch) jaar vermoed ik.

Maar dus, lieve dochter, alvast een gelukkige verjaardag. Ik had twaalf jaar geleden op dit moment nog geen vermoeden van jouw extraatje en dat is nog altijd een bizar gegeven. Dat het zo plots en redelijk onverwacht was. Maar hàd ik het geweten, ik had ook nooit kunnen vermoeden dat die extra chromosoom voor zo veel extra liefde, warmte, plezier ging zorgen. Het maakt de uitdagende momenten helemaal goed. De vele knuffels, de oufanjoumama’s, die kleine attente dingen die je elke dag zomaar uit jezelf doet…. love you bigtime!

Een jaar

Het is een jaar geleden dat onze levens voorgoed veranderden.

Vandaag een jaar geleden kreeg ik dat vreselijke telefoontje van de buurman van mijn ouders.

Waarna de meest vreselijke tien dagen volgden.

Hoop – geen hoop meer – afscheid – echt afscheid – echt echt afscheid.

Soms lijkt het langer, soms maar pas. Er zijn dagen met verdriet en dagen met warme herinneringen. In elk seizoen waren er wel moeilijke momenten. Nu hebben we alles eens meegemaakt zonder hem.

Iedereen hier in huis gaat er mee om op z’n eigen manier. Praten – niet praten – huilen – niet huilen – vertellen – zwijgen. En dat is goed.

We richtten afgelopen zomer onze huiskamer opnieuw in, de tafel in de andere richting, geen zes zitplaatsen meer, maar vijf. Zo was het iets minder pijnlijk dat we iemand misten bij familie-etentjes, verjaardagsfeestjes, met kerst & nieuw.

Afgelopen dinsdag zou hij 77 geworden zijn. Maar niet dus.

Forever 76. Miss you. Bigtime.

2021

Triestig jaar. Gemis. Eenzaam jaar. Nog meer gemis. Afscheid dat veel te plots en te vroeg kwam. Afscheid van mens/papa/opa. Afscheid ook van onze jeugd. Zo voelt het toch. Plots niet enkel verantwoordelijke voor kinderen maar ook voor een overblijvende, zieke, rouwende ouder. De overblijvende ouder waar ik dan nog persoonlijk geen enkele klik meer mee heb. Diegene die altijd verwijt, veroordeelt, beschuldigt.

Het eerste deel van het jaar mag dan vertikaal geklasseerd worden want het was één lange lijdensweg. Verdriet, miserie, administratieve shit. And again. Het enige positieve aan gans die periode was het eindeloze geduld, de vriendschap, de hulp op alle fronten van mijn collega’s en vriendinnen. De vele telefoontjes, de ‘oe is’t, lukt het wat’ berichtjes, de ‘kom ga mee wandelen’ uitnodigingen, de ‘breng Maren maar hé’ en ‘hebben jullie al gegeten, breng ik iets?’. Oneindig dankbaar daarvoor.

Het kantelpunt kwam er rond mijn verjaardag. De 50e dan nog. Diegene die ik doorbracht met de liefste vriendin. Friends sinds forever. We zien elkaar veel te weinig maar op momenten als deze dan weten we wat we aan elkaar hebben. Alles dus. We huilden, lachten, ontbeten, wandelden, belden, stuurden berichtjes, lunchten en sleurden mekaar dit jaar door moeilijke momenten. Thanks a million. En hopelijk volgend jaar wat vreugdemomenten om samen op te klinken.

Mijn verjaardag was ook het trieste dieptepunt in het genezingsproces van de overblijvende ouder. Met de woorden ‘ik weet niet of ze morgen nog haalt’ nam de verpleging afscheid van mij die avond. De dag erna kwam de kentering. 8 weken later mocht ze na 14 lange weken het ziekenhuis verlaten. Lichamelijk in betere staat dan de afgelopen 10 jaar, Mentaal…. tja, laten we zeggen dat er nog een weg te gaan is.

Ik kon gelukkig ook een paar rustmomenten inlassen. In mei gingen we een paar dagen naar Limburg, de zomervakantie startten we aan zee, ik ging met Tiemen op citytrip naar Hasselt en in de herfstvakantie volgden nog een paar dagen aan zee. In 2022 kunnen we hopelijk terug eens naar het buitenland… Tiemen wil graag een toer in Duisland doen of een citytripje naar Berlijn… ik wil graag nog eens terug naar Nederland, nog veel niet gezien daar. We zien wel wat het wordt.

De kinderen hun leven kabbelt verder… Tiemen startte in de middenbouw van het middelbaar en doet het goed, blij dat we met het kerstrapport van de leerkrachten de bevestiging kregen dat hij de juiste richting koos. Maren haar schoolstart was geen evidente dit schooljaar. Ondertussen is de storm overwegend gaan liggen en kunnen we hopelijk de rest van het schooljaar zonder al te veel kleerscheuren overbruggen. Tiemen voetbalt terug elke week op zondagochtend en amuseert zich voor de rest met zijn vrienden, zowel de ‘oude’ vriendengroep van het lager als de ‘nieuwe’ van het middelbaar. Maren combineert nog altijd 2 scoutsgroepen en volgt zwemles op woensdagnamiddag. Bezig bijtje dus. Op de laatste dag voor de kerstvakantie kwam het totaal onverwachte nieuws dat haar PAB vrijkomt op 1 januari. Imagine that. Ik ben een week later nog altijd in shock en durf het nauwelijks te geloven dat het echt zo is. Een voorzichtige hoera dus. Plots zijn er mogelijkheden en toekomstperspectieven.

Het was een lastig jaar op alle fronten. Ik ben heel heel diep gegaan om te kunnen blijven rechtstaan. Ik ben af en toe hard gevallen maar ook wel weer rechtgekrabbeld en het einde van dit jaar kwam net op tijd denk ik. Ik ben veel te lang doorgegaan. Ik heb te weinig gerust, stilgestaan en gerouwd. Ik heb heel hard aan de rem getrokken op het werk vlak voor de kerstvakantie. Ik moest. Want volgend jaar moet het anders. Met meer evenwicht, met veel meer tijd voor mezelf en voor de kinderen. Met minder ‘moetjes’ en meer ‘magjes’, met meer leuke momenten met meer mensen, Met dingen om naar uit te kijken.

Ik ben de kerstvakantie in elk geval goed gestart. Ik lig al een week plat in de zetel. Zelfs lezen kost te veel energie. Dus ik binge en ik slaap afwisselend. Of speel spelletjes met Maren. Vanaf maandag terug wat actiever proberen worden. Wat vriendjes bezoeken, eens naar de cinema en vanaf donderdag langzaamaan terug werken. Zien of het lukt. Indien niet echt luisteren naar mijn lichaam en nog een extra rustpauze inlassen. Zonder schuldgevoelens.

Fijn 2022! Dat het echt het jaar van de vrijheid mag worden. Voor iedereen en op alle fronten.

Xmasvibe

Ik zit wat in een dip. (ik zie mijn huisarts nu driftig nee knikken en zeggen: ‘dip, dip!! Ge zit tegen een burnout aan! Een een ferme! Sorry dokter S. Ik ga echt letterlijk moeten neervallen vrees ik)

Net nu het zo druk is op alle vlak. Dus ik greep terug naar het Magenta principe van de drie D’s: dumpen, doorgeven en doen. Op werkvlak dan vooral zodat ik wat ruimte kreeg om mijn dagen wat lichter te maken (al zit ik nog op een bovenmenselijk tempo te werken meestal).

Het basisidee is dat je alles wat je kan loslaten, loslaat, gewoon niet doet. De dingen die dan overblijven en die echt wel moeten gebeuren die bekijk je dan en denk je na over wat anderen daarvoor kunnen doen. Kan iemand (tijdelijk) overnemen, kan je dat uitbesteden, … de rest van de dingen die doe je dan zelf nog.

Zo heb ik ooit beslist om nooit meer iets te strijken. Tijdswinst + een huishoudtaakje dat ik echt verfoeide en eigenlijk, ik heb toch nog nooit echt commentaar gehad dat mijn kledij te gekreukt was. En ja ik let ook wel een beetje op wat ik koop van kleren en ja ik plooi wel alles direct als het uit de droger komt (of ik zet de droger nog eens tien minuten terug op – lifehack dit..) en neen ik heb geen man, laat staan eentje die overhemden moet dragen op zijn werk. Dat helpt. En ja er is een strijkijzer in huis voor échte noodgevallen. Of voor pubers die plots beslissen dat hun t-shirts echt gestreken moeten worden (uiteraard heb ik gezegd dat hij dat zelf moest doen en heb het hem geleerd waarop hij besloot dat het toch niet nodig was). Dus strijken heb ik gedumpt.

Er komt hier tweewekelijks een poetsvrouw langs en tweemaandelijks een ruitenwasser. En jaarlijks iemand die de struiken en hagen kortwiekt en alle afval netjes mee naar het containerpark neemt. En ik heb een telefoonnummer of twee van klusjesmannen uit de buurt die al eens naar het containerpark rijden voor mij of fietsen aan huis komen herstellen. Er is een dame uit de buurt die elke dag verse soep aan mijn deur afzet en op vraag ook andere dingen kookt voor ons. Enfin, doorgeven: like a pro!

En de rest ja dat doe ik dan hé.. met vallen en opstaan. Want er zijn nog veel dingen die ik eigenlijk zou moeten doorgeven of niet meer doen of zelf efficienter zou moeten doen.

Maar dus, lange inleiding om bij de titel van dit stukje uit te komen. Het is bijna kerst. De eerste zonder papa/opa. En ik heb er echt maar echt geen zin in. Ik zou het liefst van al tickets naar een warm land boeken, de 24e naar de luchthaven rijden en tien dagen lang van de aardbol verdwijnen samen met de kinderen. Om zo het einde van dit horrorjaar ergens ver weg van alles en iedereen door te proberen komen. Nieuwe kerstherinneringen maken, wie weet een nieuwe traditie starten.

Maar bon, ain’t gonna happen dus. Ik wil mijn broer het niet aandoen dat hij dan voor alles alleen op moet draaien. Tiemen wil ook zo graag een leuke kerstvakantie met zijn vrienden. Mijn moeder wordt gek.. Enfin, tig redenen om toch thuis te blijven en waarschijnlijk de triestigste feestdagen ooit door te moeten komen. Want alles gaat hetzelfde zijn maar toch zo anders. En ik zit dus totaal niet in de kerstvibe dit jaar. Het is dat Maren letterlijk vijf minuten nadat ze haar Sintkado’s ontdekt had al vroeg wanneer we nu de kerstboom gingen zetten of hij had nog niet gestaan peinsk.

Afgelopen weekend maakte ik ook onze kerstkaartjes, eens niet met onze foto’s prominent op. Ik kon het niet precies, zo een vrolijk kaartje alsof alles nog is zoals het ooit was.

Gisteren bestelde ik ons eten voor op kerstdag, vandaag het dessert. Resten nog: cadeautjes kopen voor iedereen. Geen idee wanneer want het is dus superdruk op het werk, overdag er even vantussenuit glippen lukt niet echt en vanaf volgende week is er hoera (not) de afkoelweek en is Maren thuis. Tzal dus vooral online shoppen worden vrees ik… jammer want ik hou wel van die dagen voor kerst in de winkels eigenlijk. Hopelijk geraak ik toch nog wat door mijn werk en kan ik volgende week toch nog even wat kerstsfeer snuiven in de winkelstraten. En wie weet komt dan de goesting in het hele kerstgebeuren ook wat terug.

(en jaaaaaa ik ga rusten, ik beloof het. Eerst nog mijn mailbox legen en dan ga ik 14 dagen echt in winterslaap. Behalve op kerstdag dan, want dan is er eten, is er taart en zijn er cadeautjes. En zullen er ook veel traantjes vloeien)

Toekomstdromen plannen

De dochter met Down zit ondertussen in het vijfde leerjaar. Het was een uitdagende schoolstart dit jaar maar ondertussen zijn alle gemoederen wat gekalmeerd en vallen we terug in ons gewone ritme. Behalve dan dat ze sinds dit schooljaar van de pediater een ‘attest chronische ziekte’ kreeg en we dus al eens een schooldag skippen af en toe. Ze heeft er meer dan andere jaren behoefte aan merk ik en we kunnen van dat hele thuiswerkgedoe dan maar beter de positieve kanten gebruiken en haar dat dagje rust hier en daar gunnen. Ze slaapt lang, daarna verdwijnt ze achter één of ander scherm, we lunchen samen en daarna speelt ze meestal met de playmobil. Of ze mag mee naar mijn werk als ik toch naar kantoor moet voor een vergadering. Mijn collega’s zien ze precies toch graag komen dus dat kan wel eens.

Op school zijn ze al bezig met het middelbaar want Maren zit in een graadsklas en dus zijn de voorbereidingen daar al gestart. Ook de kinderen van het vijfde gaan bijvoorbeeld al eens mee op schoolbezoek aan een middelbare schoolcampus, volgen daar een lesje, etc. Ik ga dus eens heel hard moeten beginnen nadenken over hoe ik dat zie. En dan eens kijken dat wat ik zie of dat ook realiseerbaar is met de beschikbare middelen (tijd, ondersteuning, ..) en dan ook hopen dat de middelbare scholen medewerkend zijn….

Uiteraard gaan we verder op het inclusieve pad. En idealiter zou ik haar graag op een grote school zien waar een hele brede eerste graad is en waar ze dus van heel wat richtingen kan proeven voor ze dan moet kiezen wat ze later wil doen. Want ja, ze is taalvaardig, ze heeft een zeer goede werkhouding, ze schudt cijfers en getallen uit haar mouw en kan powerpoints maken. Ze vindt leuk om vooraan in de klas iets te vertellen. Ze danst graag. Maar ze is ook wel heel erg zorgend. En ze vindt meehelpen in de keuken ook precies wel erg leuk. Dus ik weet het gelijk niet zo goed. En ik zie dat die brede eerste graad echt wel breed is. Dat ze in de zorgrichtingen toch ook nog een talenaanbod krijgen. Dat de ene richting de andere eigenlijk nog niet compleet uitsluit. We zoeken dus een school met een breed aanbod. Gelukkig wonen we in Gent waar toch een aantal van die scholen zijn. Daar gaan we dus zeker eens op prospectie. En ik ga de vraag toch ook eens lanceren op Tiemen zijn school. Want daar zou ze wat kinderen van de huidige school terugvinden en misschien is dat niet slecht zo in de eerste graad. In combinatie met wat uren op de hoofdcampus waar die hele brede eerste graad wel is bijvoorbeeld… en dan switchen vanaf de tweede graad.

Ik voel het al aan mijn water dat het niet meer in orde gaat komen met dat PAB budget tegen dat ze moet starten. Dat PAB budget wat ik eigenlijk alleen maar aangevraagd had met het oog op het middelbaar. Om een assistent mee te betalen die haar wat begeleid naar en op school. Maar niet dus. Wat wil zeggen dat ik een ferm probleem heb naar ondersteuning toe. Want ja ik heb een flexibele job met veel thuiswerk maar dat wil niet zeggen dat ik zomaar elke dag een kind ’s morgens kan wegbrengen en in de namiddag ontieglijk vroeg dan nog kan gaan afhalen. Ik moet ook wel echt mijn 40 werkuren ergens kunnen inpassen natuurlijk. Komt daar nog bij dat heel wat middelbare scholen continu ondersteuning vragen. En ja we hebben veel ondersteuning… maar niet continu natuurlijk. Dus dat is ook wel een issue… En in een klas, in een klasgroep zie ik dat zonder ondersteuning an sich nog wel goedkomen eens er wat routine geïnstalleerd is. Maar al die tussenmomenten… pauzes, toiletbezoek, lunch, uitstapjes…… er zijn zoveel momenten waar die ondersteuning echt noodzakelijk is, zeker in het begin.

Ik ben nogal een outofthebox denker, zeker als het op onderwijs aankomt. Dus ik ben eigenlijk al wat aan het nadenken over gecombineerde trajecten. Er is een privéschool in Gent, vlakbij ons dan nog, die echt helemaal mijn ding is. Alleen niet gesubsidieerd = veel te duur. En waarschijnlijk ook niet meetellend als schooldagen voor de schooltoelage die we krijgen. Maar misschien lukt 1 dag per week wel, in combo met een gewone school dan. En een dag thuis onderwijs. Of drie dagen gewone school en toch 2 dagen naar het bijzonder onderwijs. Of vier dagen gewone school en een dag thuisonderwijs. Maar gaat Maren dat wel tof vinden zo geen echt school’thuis’. Nergens echt bijhoren… Niet simpel.

En dan moet onze goede vriend meneer de minister van onderwijs dat nog allemaal zien zitten. Want ik mag dan misschien outofthebox denken zoveel ik wil, als je met een onderwijsminister zit die alleen maar oog heeft voor kinderen die een mainstream aanbod volgen dan is er ook een probleem.

Veel om over na te denken dus. Veel om babbelkes over te hebben met mensen die al verder staan in schooltrajecten. Veel om uit te zoeken.

Maar eerst: vakantie. Want ow boy, het is vandoen. Ik ben mezelf dit weekend nog eens keihard tegengekomen en ben hard tegen de muur geknald zullen we maar zeggen. Op alle fronten zit het niet ok en dat laat zich ongelooflijk voelen. Tijd om de riem er wat af te leggen en hopelijk na de kerstvakantie mijn adem teruggevonden te hebben.

deugddoend

De afgelopen vijf dagen was ik met de kinderen aan zee in onze geliefde badstad Westende. Alhoewel ik het me financieel niet echt kon permitteren was het echt nodig om er nog eens uit te zijn. Dus boorde ik mijn spaarboekje aan en boekte een appartementje bij de airbnb host waar we nu al een aantal keer te gast waren. En ja, dat zou goedkoper kunnen maar bon, als ik met vakantie ben dan wil ik toch graag een beetje op mijn gemak zijn dus neen we gaan niet voor vier of vijfsterrenhotels maar wel voor een gerieflijk en comfortabel appartement met opmaakte bedden bij aankomst (ik vind dat op zich al luxe..; geen gesleur met lakens, gewoon koffer uitpakken en instant vakantie gevoel).

De eerste twee dagen haalde ik wat slaap in en las een boek uit. De kinderen hingen voor hun schermen en ook Tiemen had wat slaap in te halen. Zondagmiddag was het dan toch plots: ‘euh gaan wij hier nog iets doen ook?’. Vermits het aan het watergieten was keek ik eens op de Kinepolis site, zag dat er nog tickets in overvloed waren en reden we naar Kinepolis Oostende. My sweet monster, een russisch sprookje, beetje een Frozen doorslag maar best te pruimen. Maren vond het fantastisch en leefde weer erg mee tot grote hilariteit van de helft van de zaal. Na de cinema gingen we nog even op het strand met bal en frisbee voor een uurtje beweging en wat zonsondergang foto’s.

Maandag was het heel wisselvallig. Tussen de buien door deed ik wat boodschappen, gingen we nog eens op het strand, gingen we met een Go-cart rijden en aten een veel te calorierijke wafel met slagroom. Ik had ’s ochtends als verrassing een bowlingbaan gereserveerd voor in de vooravond en dat was een groot succes. Maren won (uiteraard..) en we hadden een paar leuke uurtjes samen. ’s avonds keken we nog met z’n allen naar een tekenfilm op Netflix.

Dinsdag sliepen we allemaal heel lang. Ik boekte een restaurantje voor ’s avonds (traditie, de laatste avond van de vakantie gaan we altijd ergens samen eten) en we trokken na de middag terug naar Oostende. Ik had de zoon beloofd om te gaan shoppen,de kinderen kregen elk een budget en daarmee konden we ons de ganse namiddag onledig houden. Er was ook kermis dus Maren wist onmiddellijk waar ze haar centen ging opdoen. Tiemen kocht wat decoratiespulletjes voor zijn kamer en we scoorden nog een nieuw badpak en zwembril voor Maren. De kinderen gingen nog wat schermkijken voor we op resaurant gingen en ik ging in m’n eentje even tot op het strand.

Woensdagochtend sliepen we uit en ruimden met z’n allen op, om 12 uur kwam de host de sleutel ophalen en reden wij naar huis. In de namiddag ging ik met Maren nog eens langs bij vrienden (meter en peter van Maren) voor een gezellige en vooral deugddoende babbel.

De vrije dagen deden erg veel deugd, de quality time met de kindjes ook. Thuis komt het er niet altijd van om zo eens leuke dingen samen te doen.

En dan is het nu werkendag tot aan de kerstvakantie…. Geen idee of ik het ga halen. Het wordt een lange en superdrukke periode zowel werkgewijs als thuis. Volgende maand zijn er al examens voor Tiemen. La mama rijgt de doktersbezoekjes aan mekaar alsof het niks is… en al is het meestal mijn broer die de taxiritjes voor zijn rekening neemt, het betekent wel minder hulp thuis en dus meer werk voor mij. Ik heb wat last van kwaaltjes, rugpijn die maar blijft opspelen, mijn gewrichten die constant pijn doen… die 50e verjaardag breekt me lichamelijk toch wel op moet ik zeggen…

Enfin, en avant zeker?

drukke tijden

Het is hier stilletjes omdat het op alle vlak druk en lastig was de afgelopen weken.

Bij Maren zijn er wat medische issues die mijn energie vroegen. Zo moesten we na het bezoek aan de revalidatie-arts langs bij een podoloog voor steunzolen. Eerste poging om die te maken waren dus dikke fail want de dochter was niet in een erg medewerkende bui. Volgende week nieuwe poging. Ondertussen gingen we vorige week wel een dagje ziekenhuizen om haar tandjes nog maar eens volledig in orde te zetten onder narcose.

Ik had daar op voorhand veel schrik voor. Een narcose van 2 uur, niks mogen eten of drinken, de pijn achteraf…. er waren wat peptalks nodig van veel mensen rondom ons, van de downpoli, van de huisarts om me over de schreef te trekken. Het begin van de dag liep heel vlot, ik had Maren goed voorbereid op wat er ging komen en ze aanvaardde wonderwel het feit dat eten of drinken voor nà de slaapdokter was.

We waren ook eerst aan de beurt dus om 8.15 uur lag miss al in dromenland en zat moeder redelijk rustig geïnstalleerd met boek en podcast in een zetel in de kamer. 1.5u à 2 u had de verpleegster van de tandkliniek me gezegd aan telefoon. Rond 10.30 uur begon ik toch al wat zenuwachtig te worden… het was dik 11.45uur toen ik eindelijk het bed met Maren erin zag passeren richting recovery…. gevolgd door een tandartse die ik niet kende en die me zonder veel boe of ba streng toesprak over hoe abominabel de toestand van mijn dochter haar tanden wel was en dat het mijn plicht als ouder was om te zorgen dat dat wel in orde was. Dat tanden poetsen essentieel is etc etc… Ik was redelijk verbouwereerd want ik had onze eigen, lieve, empathische tandartse verwacht en niet dit.. tja.. wat..niet-empathische mens dus. Ik wou eigenlijk gewoon het bed achterna hollen om bij Maren te zijn, met mijn eigen ogen zien en horen dat ze ok was en niet als één of andere moeder-flodder, puber die iets verkeerd gedaan heeft of kind dat de snoepkast leeggehaald heeft onder mijn voeten krijgen. Ik reageerde fel, zei wat er op mijn lever lag en was blij dat de slaapdokter mij kwam roepen omdat Maren mij nodig had. In de recovery stortte ik compleet in… de verpleging dacht eerst dat het was omdat ik Maren daar zo zag liggen maar ik maakte vlug duidelijk dat het om het vreselijke gedrag van de tandarts ging. Waarop de verpleging wegstoof en de tandartse terugriep om nog eens met mij te komen praten. Waarop ze eigenlijk nog eens gewoon hetzelfde kwam zeggen. Ik was op dat moment emotioneel niet meer in staat om nog enig weerwerk te bieden. Behalve dan: ik zet hier nooit nog een stap binnen als u idd de bijzondere tandheelkunde vertegenwoordigd. Want o ja, ‘ik ben wel het hoofd van de bijzondere THK’ ze moest het toch eens benadrukken. Dat geeft blijkbaar het recht om zo om te gaan met zorgouders. NOT dus. Ik diende ondertussen klacht in via de ombudsdienst van het ziekenhuis.

Enfin, moeder die al anti ziekenhuizen en dokters is heeft dus nog eens bevestiging gekregen dat het allemaal één pot nat is en heeft ff haar bekomst. Dat ze ons de komende maanden en liefst nog langer maar gerust laten.

Maren is ondertussen trouwens ok. ’s avonds at ze al terug sandwiches en op een ontstoken mondhoek na (want die was uitgescheurd door de ingreep grmbl…. ik wil zo niet weten hoe dat komt..) zie je er niks meer aan. Ze mocht een paar dagen thuis bekomen bij mij en gaat sinds deze week terug naar school.

En voor de rest zijn er wat issues waar ik hier niet echt over kan en wil uitweiden momenteel. Maar het weegt allemaal heel erg. Zo erg dat ik mijn spaarvarken nog eens openbrak en een heel lang weekend aan zee boekte in de herfstvakantie. Het kan er eigenlijk totaal niet vanaf financieel maar soit. Ik heb het echt nodig om eens vijf dagen geen werkissues, geen inclusie issues, geen huishouden, geen omaproblemen etc te moeten oplossen. Even vijf dagen alles proberen vergeten en mezelf terug op het juiste spoor krijgen. Vijf dagen quality time met mijn 2 schatten. Slapen, wandelen, boeken lezen, spelletjes spelen, … duimen maar voor droog en zonnig weer…