Herfst

We gingen er  in de herfstvakantie nog een paar dagen tussenuit. Eén blik op mijn agenda begin september had mij immers geleerd dat het een hard najaar ging worden. Drukke sociale agenda, een nog veel drukkere professionele. En gewoon verlof nemen en thuisblijven en tot rust komen dat lukt mij alleen in de kerstperiode. Daarbuiten is het of doorwerken of verlof nemen en weggaan. Dus gingen we weg.

Ik koos voor ons vertrouwde Landalpark aan het Grevelingenmeer maar dacht avontuurlijk te doen en eens een ander type huisje te boeken. Dat viel dus dik tegen. Meer slaap- en badkamers maar een pokkenkleine leefruimte waar tot rust komen met 2 kinders niet echt een optie was. En vermits rusten en tot rust komen de hoofdbedoeling was….

Ik slaagde er dan ook nog eens in om al de eerste avond van de trap te vallen, enfin, het was een topweek. Serieus, we hebben er uiteraard wel het beste van gemaakt maar ik heb al rustgevender vakanties gehad. We gingen uiteraard een paar keer zwemmen, eens lunchen en shoppen in Zierikzee, eens naar het strand en wandelen op de dijk (zo een echte Nederlandse waar je enkel zee en duinen ziet en géén appartementsgebouwen zoals aan onze kust). We deden ook van fotoshoot met het oog op de kerstkaartjes die we binnenkort weer gaan maken. Ik las drie boeken uit, we speelden monopoly & levensweg.. enfin, we zijn eruit geweest en de batterijen zijn weer opgeladen.

Al is dat gevoel van opgeladen batterijen na een week werken al weer serieus verdwenen. Ugh. Het was elke avond bijwerken om toch niet volledig te verdrinken en dan toch verdrinken. Zoiets.

Maren balanceert wat op het randje van gaiknuziekwordenofniet. Tiemen is ook al weer doodop. De kinderen tellen mega af naar december, ook voor de Sint uiteraard, maar eigenlijk vooral voor de ‘geselligheid’ zoals Maren het zegt. Kerstboom en kaarsjes etc. Onze ‘pyamavakantie’ waarin we vooral veel thuis blijven en in de zetel hangen. (ik tel mee af, valt het op?)

Ik wil graag nog wat herinrichtingstoestanden doen in de living voor het zover is. Moest ik de energie hebben that is. Een zetel buiten en vervangen door een nieuwe. Mijn burohoekje weg en vervangen door een gesloten kast waar al mijn administratie mooi wegzit ipv nu die constante rommelhoek die op mijn systeem werkt. We zullen zien. Nog 3 weekends te gaan voor we die kerstboom zetten. Er is tijd. Er is altijd tijd.

Stilte

Het is blijkbaar dag van de stilte vandaag.

Deze week stond er op VRTNWS een testje om te zien of je een stilte- dan wel een prikkelzoeker bent. Ik heb dat testje gedaan en daar kwam uit dat ik 70% stiltezoeker ben. Heel hoog percentage blijkbaar als ik het zo gauw eens vergelijk met wat andere mensen.

Dat heeft een aantal redenen denk ik, dat ik zo snak naar stilte en rust.

Ik heb nog jonge kinderen die best wel wat decibels produceren als ze samen spelen, ruzie maken etc. Als ze niet samen spelen en lawaai maken dan staan er hier 2 lawaaimakers aan (tablets, smartphone, x box, muziek, … ).

Ik werk in 2 open space kantoren. Het ene al wat groter en luidruchtiger dan het andere. In combinatie met mijn slecht gehoor (ik hoor links nog 25%, rechts 75%) is dat dus een vreselijke aanslag op mijn stressgehalte. Want ik hoor geluid maar ik kan heel dikwijls niet thuiswijzen wat het nu precies is. Wie komt er aan stappen, moeten ze mij hebben, er worden gesprekken rond mij gevoerd die ik half meekrijg (maar half dus niet) en waar (blijkbaar dan) reactie van mij verwacht wordt maar die komt er niet.

En dan is er mijn vriend de ‘tuut’. Enfin, ze zijn sinds enige tijd met z’n tweeën dus ik moet zeggen mijn vrienden eigenlijk. Want naast een verminderd gehoor heb ik dus ook tinitus langs beide kanten. Door de dag als er veel geroezemoes is dan is hij erg op de achtergrond aanwezig. Maar op het moment dat er dan stilte is, als ik ga slapen bv en all is well dan is HIJ daar… een keiluide tuut in mijn linkeroor, het geluid van een draaiende motor in mijn rechteroor die bij grote stress ook gewoon een tuut wordt.

Het is dus nooit meer stil. Nooit meer. En dat is best heftig om te beseffen soms. Ik doe erg m’n best om mij daar niet van te laten doordringen, van dat ‘nooit meer’ gevoel. Want dat zou naar gevaarlijke wegen leiden denk ik dan. Ik noem ‘m dus ook ‘mijn vriend’. Ik omarm ‘m een beetje en hoop door dat te doen dat ik het blijf aankunnen, dat ‘nooit meer stil’ gevoel.

Maar ik ga in mijn schaarse vrije tijd dus wel bewust op zoek naar stilte. Ik ga wandelen in een natuurgebied of aan de waterlijn aan zee waar iedereen die stilte respecteert en er dus geen blèrende radio’s of luidbellende mensen zijn. Ik ga zwemmen want elke keer ik mijn hoofd onder water doe is er die één seconde van absolute stilte. Ik lees want als ik lees is de tuut er niet om de één of andere reden.

Stilte. Graag.

(Je vindt hier trouwens het rapport van de stilte enquete die vrtnws onlangs hield.)

ongerust

En toen was er Jambon I. Met al op de eerste dag oorlogsverklaringen in een aantal domeinen die me nogal nauw aan het hart liggen omdat ze een nogal groot effect op mijn gezin hebben. Ik haal er ééntje uit.

Het M-decreet wordt vervangen door een begeleidingsdecreet voor kinderen met zorgnood. Uitspraken van de bevoegde minister op dag 1: ‘Inclusie zou geen recht meer mogen  zijn’, ‘Kinderen verdienen gelijke kansen, maar ze zijn niet gelijk. Je bewijst kinderen met een achterstand of beperking geen dienst door diegenen met een voorsprong af te remmen’.

Gelukkig werd mijn grijze haar enkele weken geleden vakkundig door de kapper bijgewerkt, ik vrees dat er sinds gisteren dus onder dat laagje verf énkel nog grijs te zien is.

Hoe enggeestig kan je denken. Hoeveel oogkleppen kan je op hebben? In welke eeuw is die mens blijven steken?

Maren is dus dit jaar bezig aan haar zevende schooljaar in een inclusietraject. Met ondersteuning van stagiairs ortho van de hogeschool of universiteit, van privé therapeuten, van juffen/meesters uit een ondersteuningsnetwerk type 2. Maar bovenal in een school die van bij het begin open stond voor de uitdaging en die naast het ‘extra werk’ ook kansen zag. Elke juf die Maren al in de klas had heeft al spontaan getuigd en verteld over de extra vibe die hangt in een ‘Maren’klas. Over de verbondenheid, de zorg voor elkaar, de oogkleppen die afvallen dat ‘anders zijn’ soms helemaal niet zo anders moèt zijn. Dat anders zijn ook gewoon best mag en dat elk levend wezen zijn kwaliteiten heeft. Dat elk kind van elk kind wat op te steken heeft.

Met de hand op mijn hart: ik ben er zéker van dat de aanwezigheid van Maren in een klas nog nooit de vooruitgang van een ander kind geremd heeft. Wel integendeel, ik ben er zeker van dat ze allemaal dat extraatje mee gekregen hebben. De x-factor die later misschien het verschil zal maken bij een sollicitatiegesprek, op de werkvloer, etc.

Dus ja, we gaan nog maar eens op de barricaden staan.

Voor Maren.

En voor Wout, Alice, Miguel, Gabria, Guus, Saartje, Olivia, Lise, Lore, Adeline, Nanou, Ella-Louise, Gust, Margot, Alex, Olivia, Minne, Nienke, Maxim, Tobias, Lieze, Luna, Lieke, Max, Juliette, Rayan, Matthijs, Andre, Nette, Marwa, Ernest, Daan, Mathis, Thor, Iluna, Billie, Theo en al die andere kinderen met downsyndroom die elke dag opnieuw het verschil maken in een klas in een ‘gewone*’ school ergens in Vlaanderen….

*Misschien zijn deze ‘gewone’ scholen wel de échte buitengewone scholen 😉

De eerste schoolweken

2 september was hier een spannende dag. Tiemen startte in het middelbaar en Maren in de middenbouw (3e-4e lj) bij een nieuwe juf. Omdat ik mij nu eenmaal niet in twee kan delen én omdat beide scholen op hetzelfde moment een onthaalmoment hadden had ik op voorhand met de juf van Maren afgesproken dat ik haar maar rond 9 uur zou brengen als iedereen al in de klas zat en het drukke onthaalmoment dus al voorbij. Zo kon ik eerst met Tiemen meegaan.

We hadden afgesproken met een klasgenootje van vorig jaar en haar mama om samen te fietsen, kwestie van niet alleen te moeten aankomen (de kinderen dan). We waren ruim op tijd op school, we kregen een drankje en werden een lokaal binnengeleid. Tiemen begon al bedenkelijk te kijken.. vriendinnetje ook.. Het was duidelijk dat veel kinderen elkaar al kenden van de lagere school. Ik was zelf ook wel wat geïntimideerd maar bon ik kon het wel wat plaatsen. Tiemen dus niet. Plots waren de waterlanders daar ‘ik wil naar huis’. Tja, dat ging dus niet echt… Eén van de coaches kwam even poolshoogte nemen “zenuwen?”. Ik knikte en kreeg de geruststelling dat het normaal was en dat het wel ging loslopen. Na een kwartiertje werden de ouders vriendelijk verzocht hun baby’s achter te laten (het voelde precies nog erger dan die eerste crèchedag..) en ik fietste ietwat vertwijfeld terug. Hopelijk ging hij toch een leuke kennismakingsdag hebben aan zee…

Maren afzetten was zo mogelijk nog erger.. eerst wou ze de auto niet uit, toen de school niet in, toen moest ze plots dringend naar toilet.. 25 minuten later kreeg ik haar maar zover om uit het wc hokje te komen en sleurde ik haar zowat de trap op naar boven. Alwaar ze met haar armen gekruist voor het klaslokaal ging zitten bokken. Zucht. Juf deed dapper alsof er niks aan de hand was en bleef uitnodigen en vertrouwen kweken, de kinderen in de klas waren duidelijk blij Maren terug te zien. Na veel vijven en zessen nam ik haar gewoon op, zette haar op haar stoel en nam kordaat afscheid.

Een driedubbele knoop in mijn maag de ganse dag… pffff.. gelukkig moest ik niet naar Wilrijk maar kon ik gewoon rustig thuis werken. (en was er na een weekje verlof gelukkig genoeg afleiding in mijn mailbox om niet te veel te kunnen nadenken)

in de namiddag kreeg ik een smsje van tiemen dat ze een uur later dan verwacht terug zouden zijn van de kennismakingsdag aan zee. ik polste voorzichtig of het een leuke dag geweest was en hij antwoordde met ‘ja, ik heb al drie vrienden”. Al één knoop uit mijn maag. Ik ging Maren dan maar als eerste afhalen en ze kwam mij enthousiast tegemoet gerend. Ze had precies ook wel een ok dag gehad. Daarna ging ik Tiemen afhalen aan school, hij was wat stil maar ik stak het op vermoeidheid van alle nieuwe indrukken.

De volgende dag moest Tiemen al meteen alleen de baan op.. ik kan Maren niet alleen laten en haar supervroeg in de opvang steken is ook geen doen, dus meteen korte pijn.. hij fietste naar hetzelfde punt als gisteren waar de mama en klasvriendinnetje op hem stonden te wachten. Alles verliep vlot, ook het naar huis rijden. Maren was duidelijk al wat meer op haar gemak en ze had al direct ondersteuning in de klas wat ook hielp. Ook de woensdag passeerde zonder meer.

En toen was het donderdag en wou de zoon niet meer naar school. “Mijn benen doen pijn, mijn spieren doen pijn, ik ben moe, ik heb daar geen vrienden”, enfin het ganse concept school kon hem duidelijk even gestolen worden. Zucht. Omdat de handdoek in de ring gooien na drie dagen niet echt op mijn agenda stond zocht ik vlug een noodoplossing. Met de auto naar het centrum van Gent is in de ochtendspits gewoon geen optie dus ik zette Maren af op school en reed met Tiemen tot aan een tramhalte vlakbij het centrum, parkeerde de auto en stapte samen met hem de tram op richting school. Veel te laat maar soit. De leerlingbegeleiding zag dat het niet zo ok was met Tiemen, gaf hem een dikke knuffel en duwde hem dan met zachte hand toch richting klas. Ik babbelde even met haar en ze ging onmiddellijk de zorgcoördinator opzoeken. Na ook een gesprek met haar werd het CLB gebeld en een zorgdossier opgestart. Ik had gehoopt hem wat meer ‘freewheeltijd’ te geven zonder de ‘last’ van zijn labels maar bon dat was dus niet echt een optie. Hulp en ondersteuning it is…

In het weekend waren we allemaal moe en werd er dus niet veel gedaan. Wat rondhangen in de zetel, mijn huishouden terug wat bijeen rommelen, we gingen naar de bib om nieuw leesvoer. Tiemen was super depri ‘ik heb geen oude vrienden meer en ook geen nieuwe, ik haat mijn leven’. Enfin, dat het gezellig was!! (insert sarcasm)

De tweede week verliep iets vlotter. Ik maakte kennis met (voor de verandering eens een sympathieke en super geëngageerde) CLB medewerker op de school van Tiemen die heel bezorgd was vooral over de mentale toestand van de zoon. Die luisterde en onmiddellijk in actie schoot. Hallelujah. Ook de zorgco luisterde, noteerde en stelde wat aanpassingen voor. Mijn gevoel dat we op een goede school terecht gekomen zijn versterkte met de minuut.

Op beide scholen was het ook info avond met wat interessante weetjes.

En hét moment van de eerste schoolweken was uiteraard de twaalfde (gelooft u het.. ik niet...) verjaardag van Tiemen. We vierden samen met een avondje Gent. Eerst op restaurant, daarna Pokémons vangen en daarna  gewoon rondlopen, genieten van de gezellige nazomerdrukte, de lichtjes, het water…

‘Ik ben zo blij dat ik hier naar school ga mama, Gent is de mooiste stad van de wereld’.
All is well.

En zie… what a difference 12 years make…

Zomervakantie week 9

De laatste week van de zomervakantie al! Snif snif. Ik probeer al jaren de laatste dagen van de grote vakantie nog wat rust in te bouwen voor ons allen en dit jaar nam ik zelfs een volledige week verlof op het werk. Ik was met Tiemen wel al naar Barcelona geweest in juli maar een echte gezinsvakantie was toch al even geleden dus ik had een midweekje zee geboekt in een vakantiepark in Westende-Bad.

Over het vakantiepark ga ik niet te veel uitweiden wegens pfff, het viel nogal tegen. Een beetje gedateerd, zielloos, super slechte bedden en heel weinig volk dus geen andere kinderen om mee te spelen.. Gelukkig hadden we het weer mee en o wat hebben we daarvan genoten zeg! Het werd echt een volledige week zon/zee/strand met elke dag zandkastelen bouwen, in zee zwemmen, ijsjes etc. Zalig. Er werden wat collectieve tranen geplengd toen we vrijdagnamiddag terug richting huis reden…

In het weekend was het back to business… auto legen, zorgen dat de koffers geleegd werden, de was gedaan was, weekmenu gemaakt en boodschappen gedaan.

En zo kwam deze zalige zomer tot een einde. We hebben er van genoten (bijna) elke dag. Zo 9 weken op een ander tempo mogen leven dat is toch echt wel fijn. Maar nu is het dus gedaan met de leute :-). De komende weken zullen vooral in het teken staan van terug in een werk/school ritme komen en dan vanaf half september ook nog de scouts die er terug bij komt. Maren gaat naast de Akabe scouts vanaf dit najaar ook nog regelmatig meespelen in een gewone scoutsgroep die inclusief willen werken. Benieuwd hoe dat allemaal gaat verlopen maar dat is pas voor begin oktober!

Zomervakantie week 8

Over week 8 van deze zomer kan ik relatief kort zijn… ik moest werken, Maren deed nog eens een G-sportkampje van de Stad Gent (driewerf hoera trouwens voor het G-sportbeleid van de stad Gent!!) en Tiemen hing vijf dagen in zijn bed/zetel te slapen/chillen/gamen kwestie van al wat voorsprong te nemen op de komende weken waar die drie zaken toch wat minder terug aan bod zullen komen.

Gezien we begin augustus tot de ontdekking kwamen dat onze zorgvuldig ingeoefende route met de tram naar school plots door werken onderbroken zou zijn tot eind december (goeie timing, echt!) moesten we plots toch wat andere zaken uitproberen. Tram + te voet was 45 minuten… Tram + andere tram nog niet in te oefenen omdat tram 2 ook nog op wegenwerkentraject lag (echt.. ge kunt het zelf zo gek niet bedenken…) dus gingen we wat oefenen om toch met de fiets te gaan. Met de fiets doet hij er een kleine 20 minuten over. Er is een vrij veilige route over een volledig mooi afgescheiden fietspad tot aan de kleine ring, en dan duikt hij vrijwel onmiddellijk een fietsstraat in waar wel wat autoverkeer is maar de fiets dus voorrang heeft.. en dan nog een paar straten dwars door het centrum waar vooral de tramsporen en de voetgangers potentiële gevaren zijn (noot aan voetgangers: eens kijken voor je oversteekt kan nooit kwaad, ja ook eens achterom kijken dus.. ) Enfin, we deden de route een paar keer en hij ziet het wel zitten zegt hij. Ook als het regent. We zullen zien. De eerste dag fiets ik nog mee, de rest vd week kan hij aansluiten bij een schoolvriendinnetje en hopelijk vindt hij vanaf de tweede week wel ook nog andere mensen waarmee hij kan samen rijden.

Spannend.. maar eerst nog een weekje vakantie!!

zomervakantie week 7

Het eerste deel van mijn verlof zat erop dus de kinderen gingen op maandag, dinsdag en woensdag voor de laatste keer deze zomer spelen op het speelplein van onze mutualiteit. De allerlaatste vakantie opvangdagen voor Tiemen dus want vanaf 12 jaar is het helaas gedaan met dergelijke initiatieven.. (begrijpe wie begrijpen kan want ik kan me met de beste wil vd wereld niet voorstellen dat hij vanaf nu elke schoolvakantie gewoon gaat thuis zitten… soit). Ik ging op maandag naar Wilrijk en op dinsdag werkte ik in ons kantoor in Gent.

Op woensdag reed ik in de late namiddag met Tiemen naar Ikea.. hij wou wat nieuwe spulletjes voor op zijn kamer en ik was ons kantoor in Gent wat aan het herinrichten dus had ook nog wel één en ander nodig. We vonden allebei wat we wilden en trokken terug naar huis.. Tiemen wel met een terugkeerbon om op vrijdag de zetel af te gaan halen die hij gekozen had voor op zijn kamer.

Op donderdag deden we van mega herinrichting van Tiemen zijn kamer.. zijn bureau kreeg een nieuw plekje, we verhuisden nog wat andere spulletjes zodat er een hoek vrij kwam voor zijn nieuwe zetel. Op vrijdagochtend mocht Tiemen uitslapen en toog ik met Maren naar ons kantoor in Gent om daar wat te werken en de spulletjes te plaatsen die ik gekocht had. Maren was super braaf.. ze installeerde zich in één van de zeteltjes en lag de ganse ochtend tablet te kijken… opent perspectieven om haar af en toe toch eens mee te nemen als er geen school is. In de namiddag reed mijn broer met Tiemen naar Ikea om de nieuwe zetel, installeerden we alles en dat gaf toch een mooi resultaat.. een echte tienerkamer nu om samen met de vrienden te chillen en gamen.

Zaterdag was opruim- en boodschappendag en op zondag hadden we een date met wat andere downgezinnen. Het was een zalige middag met veel plezier voor de kindjes, lekkere drankjes en hapjes en goeie babbels voor de mama’s en papa’s! Meer van dat! (en kijk, het hoeft niet altijd even serieus te zijn 😉 )