Stilte

Het is blijkbaar dag van de stilte vandaag.

Deze week stond er op VRTNWS een testje om te zien of je een stilte- dan wel een prikkelzoeker bent. Ik heb dat testje gedaan en daar kwam uit dat ik 70% stiltezoeker ben. Heel hoog percentage blijkbaar als ik het zo gauw eens vergelijk met wat andere mensen.

Dat heeft een aantal redenen denk ik, dat ik zo snak naar stilte en rust.

Ik heb nog jonge kinderen die best wel wat decibels produceren als ze samen spelen, ruzie maken etc. Als ze niet samen spelen en lawaai maken dan staan er hier 2 lawaaimakers aan (tablets, smartphone, x box, muziek, … ).

Ik werk in 2 open space kantoren. Het ene al wat groter en luidruchtiger dan het andere. In combinatie met mijn slecht gehoor (ik hoor links nog 25%, rechts 75%) is dat dus een vreselijke aanslag op mijn stressgehalte. Want ik hoor geluid maar ik kan heel dikwijls niet thuiswijzen wat het nu precies is. Wie komt er aan stappen, moeten ze mij hebben, er worden gesprekken rond mij gevoerd die ik half meekrijg (maar half dus niet) en waar (blijkbaar dan) reactie van mij verwacht wordt maar die komt er niet.

En dan is er mijn vriend de ‘tuut’. Enfin, ze zijn sinds enige tijd met z’n tweeën dus ik moet zeggen mijn vrienden eigenlijk. Want naast een verminderd gehoor heb ik dus ook tinitus langs beide kanten. Door de dag als er veel geroezemoes is dan is hij erg op de achtergrond aanwezig. Maar op het moment dat er dan stilte is, als ik ga slapen bv en all is well dan is HIJ daar… een keiluide tuut in mijn linkeroor, het geluid van een draaiende motor in mijn rechteroor die bij grote stress ook gewoon een tuut wordt.

Het is dus nooit meer stil. Nooit meer. En dat is best heftig om te beseffen soms. Ik doe erg m’n best om mij daar niet van te laten doordringen, van dat ‘nooit meer’ gevoel. Want dat zou naar gevaarlijke wegen leiden denk ik dan. Ik noem ‘m dus ook ‘mijn vriend’. Ik omarm ‘m een beetje en hoop door dat te doen dat ik het blijf aankunnen, dat ‘nooit meer stil’ gevoel.

Maar ik ga in mijn schaarse vrije tijd dus wel bewust op zoek naar stilte. Ik ga wandelen in een natuurgebied of aan de waterlijn aan zee waar iedereen die stilte respecteert en er dus geen blèrende radio’s of luidbellende mensen zijn. Ik ga zwemmen want elke keer ik mijn hoofd onder water doe is er die één seconde van absolute stilte. Ik lees want als ik lees is de tuut er niet om de één of andere reden.

Stilte. Graag.

(Je vindt hier trouwens het rapport van de stilte enquete die vrtnws onlangs hield.)